Eco Umberto Baudolino (3)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powiedziała to bez gniewu, głosem prawie bezbarwnym, jakby miała zaraz zemdleć.A potem oczy jej zwilgotniały i dodała ze słodyczą: Proszę!Baudolino padł na kolana i czołem prawie dotknął ziemi, a potem wyszedł, sam niewiedząc, dokąd zmierza.Po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że w jednej chwili udało musię popełnić cztery zbrodnie: obraził majestat cesarzowej, splamił się cudzołóstwem, za-wiódł zaufanie, jakim darzył go ojciec, i uległ haniebnej pokusie zemsty. Jakiejż znowuzemsty? pytał sam siebie. Gdyby Fryderyk nie dopuścił się tamtej rzezi, gdybymnie nie znieważył, a ja nie poczułbym w sercu mym nienawiści, czy i tak nie uczy-niłbym tego, com uczynił? I w swych staraniach uniknięcia odpowiedzi na to pytaniezdawał sobie jednak sprawę, że jeśliby odpowiedz była taka, jakiej się lękał, dopuściłbysię piątego i najokropniejszego grzechu, a mianowicie zbrukałby raz na zawsze swe bó-stwo i po to tylko, by dać upust własnej urazie, przeobraziłby to, co stało się celem jegożywota, w marne narzędzie. Panie Niketasie, owo podejrzenie towarzyszyło mi przez wiele lat, choć też nie po-trafiłem zapomnieć piękna tej rozdzierającej serce chwili.Byłem coraz bardziej zako-chany, lecz teraz bez żadnej nadziei, choćby i w snach.Jeśli bowiem chciałem jakiegośprzebaczenia, jej wizerunek winien był zniknąć także z moich snów.Właściwie, mówi-łem sobie podczas długich bezsennych nocy, miałeś wszystko i niczego więcej żądać jużnie możesz.Konstantynopol ogarniała ciemność i na niebie nie było ani śladu czerwieni.Pożardogasał i tylko na niektórych wzgórzach miasta widać było, jak migają nie płomienie,lecz błyski rozżarzonych węgli.Niketas kazał przynieść dwa kielichy wina zaprawio-nego miodem.Baudolino sączył je ze wzrokiem zagubionym w pustce.78 To wino z �asos.Do dzbana dodaje się ciasto z płaskurki rozczynione miodem.Słodkie, nieprawdaż? spytał Niketas. To prawda, bardzo odparł Baudolino, który robił w tym momencie wrażenieczłowieka myślącego o czymś innym.Po chwili odstawił kielich. Tegoż wieczoru zakończył opowieść na zawsze wyrzekłem się osądzaniaFryderyka, czułem się bowiem bardziej niż on grzeszny.Co gorsze: uciąć wrogowi nosczy pocałować w usta małżonkę swego dobroczyńcy?Nazajutrz poszedł prosić swego przybranego ojca o wybaczenie twardych słów, jakiemu powiedział, i zarumienił się, kiedy spostrzegł, że to Fryderyk ma wyrzuty sumienia.Cesarz wziął go w ramiona, przeprosił za swój gniew i oznajmił, że od stu pochlebców,których ma wokół siebie, woli swego przybranego syna, albowiem ten wypomina muzejście na manowce. Nawet memu spowiednikowi nie dostaje odwagi, by mi to rzec powiedziałz uśmiechem. Tobie jedynemu mogę ufać.Baudolino zaczął płacić za swój występek, poczuł bowiem, że pali go wstyd.10.Baudolino odnajduje królów magów i kanonizujeKarola WielkiegoBaudolino dotarł pod mury Mediolanu w momencie, kiedy mediolańczycy zaczęlisię załamywać między innymi z powodu wewnętrznych sporów.W końcu jęli słaćambasady, by omówić sprawę poddania miasta, przy czym warunki były ustalone jesz-cze przez sejm w Roncaglii, co oznaczało, że po czterech latach zabijania i niszczeniawszystko było tak jak przed owymi czterema laty.A właściwie kapitulacja była jeszczegorsza od poprzedniej.Fryderyk gotów byłby znowu przebaczyć, lecz nie znający lito-ści Reginald dbał o podsycanie ognia.Tu potrzeba było lekcji, którą wszyscy zapamięta-ją, a także satysfakcji dla miast walczących u boku cesarza wcale nie z miłości do niego,lecz z nienawiści do Mediolanu. Baudolinie rzekł cesarz tym razem nie miej do mnie urazy.Bywa, że cesarzmusi czynić to, czego chcą doradcy. I dodał, zniżając głos: Ten Reginald budzi wemnie większy lęk niż mediolańczycy.Rozkazał więc, by Mediolan został starty z powierzchni ziemi i by miasto opuściliwszyscy, mężczyzni i niewiasty.W obozach wokół miasta zaroiło się od mediolańczyków, którzy kręcili się bez żad-nego celu, jedni schronili się w sąsiednich miastach, inni obozowali pod murami z na-dzieją w sercu, że cesarz wybaczy im i pozwoli wrócić.Padało, uchodzcy drżeli nocamiz chłodu, dzieci się przeziębiały, niewiasty szlochały, mężczyzni byli bezradni, a wszy-scy trwali w przygnębieniu na skraju dróg, wznosząc pięści do nieba, albowiem stosow-niej było przeklinać Wszechmogącego niż cesarza, gdyż cesarz miał swoich ludzi, któ-rzy krążyli dokoła i pytali o powód nazbyt głośnych lamentów.Fryderyk najpierw spróbował zgładzić buntownicze miasto, podpalając je, potemuznał, że lepiej zostawić sprawę samym Italczykom, którzy nienawidzili Mediolanu bar-dziej niż on sam.Lodijczykom powierzył zniszczenie całej dzielnicy od bramy wschod-niej, którą nazywano Renza, kremończykom zburzenie Porta Romana, pawijczykomzadbanie o to, by z Porta Ticinese nie pozostał kamień na kamieniu, nowaryjczykomkazał zrównać z ziemią Porta Vercellina, komijczykom doprowadzić do tego, by znik-80nęła raz na zawsze Porta Comacina, a tym z Seprio i Martesana zamienić Porta Nuovaw kupę gruzów.Zadanie to bardzo przypadło do smaku obywatelom tamtych miast, także płacili nawet słono cesarzowi za przywilej własnoręcznego wyrównywania rachun-ków z pokonanym Mediolanem.Dzień po tym, jak przystąpiono do burzenia, Baudolino zapuścił się w obręb murówobronnych.W niektórych miejscach nie było widać niczego poza wielkim obłokiemkurzu.Kiedy się już człowiek zagłębił w taki obłok, dostrzegał, że tu jedni obwiązy-wali grubymi sznurami frontowe ściany domostw i ciągnęli równo, aż ściana się waliła,tam inni, biegli mularze, rozbijali oskardami dach kościoła, aż nic z niego nie zostawa-ło, a potem uderzali w mury wielkimi młotami albo obalali kolumny, wbijając w pod-stawę kliny.Baudolino przez kilka dni błądził zburzonymi ulicami i widział, jak wali się dzwon-nica największego kościoła, nie mająca sobie równych względem piękna i potęgi w całejItalii.Najsumienniej pracowali lodijczycy, którzy wprost dyszeli żądzą zemsty: pierwsizburzyli swoją część i pobiegli pomagać kremończykom przy równaniu z ziemią PortaRomana.Ale najbieglejsi byli, jak się zdaje, pawijczycy, którzy nie walili młotami naoślep, lecz panowali nad swym gniewem: kruszyli zaprawę w miejscach złączenia ka-mieni albo podkopywali podstawę murów, i reszta waliła się sama.Jednym słowem, jeśli ktoś nie rozumie, co się tam działo, Mediolan robił wrażenieradosnego placu budowy, na którym każdy przykłada się należycie do pracy i chwaliPana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki