balzac honoriusz ojciec goriot (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Straciłam wszystkie złudzenia.Niestety! Dla kogo zdradziłam jedyne serce (wskazała na ojca), które mnie ubóstwiało!Zapomniałam go, odepchnęłam, zadałam mu tysiąc cierpień, ja nikczemna! Wiedział o tym rzekł Rastignac.W tej chwili ojciec Goriot otworzył oczy, ale był to skutek konwulsyj.Gest, którymhrabina ujawniła swą nadzieję, sprawiał nie mniej straszne wrażenie niż oko umierającego. Czyżby usłyszał? wykrzyknęła. Nie rzekła, siadając na łóżku.Ponieważ pani de Restaud oświadczyła, że chce czuwać przy ojcu, Eugeniusz zeszedł nadół, aby się nieco posilić.Stołownicy byli już w jadalni. I cóż spytał malarz zdaje się, że będziemy mieli maleńkie śmierciorama na górze? Karolu odparł Eugeniusz zdaje mi się, że mógłbyś sobie obrać mniej smutnyprzedmiot do żartów. Nie można się już śmiać tutaj? odparł malarz. O cóż chodzi, skoro Bianchonpowiada, że stary już nieprzytomny. W takim razie dorzucił urzędnik Muzeum umrze tak, jak żył. Ojciec umarł! krzyknęła hrabina.Na ten straszliwy krzyk Sylwia, Rastignac i Bianchon wbiegli na górę i zastali panią deRestaud zemdloną.Doprowadziwszy ją do przytomności przenieśli do dorożki, która czekałana dole; Eugeniusz powierzył ją Teresie, zalecając, aby odwieziono hrabinę do pani deNucingen. Och, umarł już rzetelnie rzekł Bianchon, schodząc na dół. Dalej, panowie, do stołu rzekła pani Vauquer zupa ostygnie.Dwaj studenci usiedli obok siebie. Co teraz czynić? rzekł Eugeniusz do Bianchona. Ano cóż? Zamknąłem mu oczy i ułożyłem, jak należy.Skoro lekarz miejski stwierdzizgon, pójdziemy zrobić doniesienie, zaszyje się go w całun i pogrzebie.Cóż więcej robić? Nie będzie już obwąchiwał chleba rzekł jeden ze stołowników, naśladując grymasstarego. Do stu kaduków, panowie rzekł korepetytor dajcież pokój ojcu Goriot i nie traktujcienas już nim wreszcie! Od godziny podajecie go we wszystkich sosach.Jednym z przywilejówzacnego miasta Paryża jest to, że można w nim urodzić się, żyć i umrzeć nie zwracając nasiebie niczyjej uwagi.Korzystajmy z wygód cywilizacji.Sześćdziesiąt osób umarło dziś wmieście;chcecie się rozczulać nad hekatombami paryskimi? Ojciec Goriot odwalił kitę, tymlepiej dla niego! Jeśli go tak ubóstwiacie, idzcież siedzieć przy nim, a nam dajcie jeśćspokojnie. Och, tak rzekła wdowa lepiej dla niego, że umarł! Zdaje się, że nieborak miał wżyciu wiele nieprzyjemności.Była to jedyna mowa pogrzebowa nad zwłokami człowieka, który dla Eugeniusza byłuosobieniem ojcostwa.Piętnastu stołowników zaczęło rozmawiać jak zwykle.SkoroEugeniusz i Bianchon ukończyli jedzenie, szczęk widelców i łyżek, śmiechy obecnych,rozmaite wyrazy łakomych i obojętnych twarzy, wszystko to ścięło ich grozą.Wyszli, abyposzukać księdza, który by czuwał i modlił się w nocy przy zwłokach.Trzeba im byłodostroić ostatnie posługi koło nieboszczyka do skromnego stanu kasy, którą rozporządzali.Około dziewiątej wieczór ułożono ciało w tej nagiej izdebce, na ramie od łóżka, międzydwiema świecami, i ksiądz przyszedł czuwać przy nim.Przed spoczynkiem Rastignac,131poprosiwszy duchownego o informacje co do ceny nabożeństwa i pogrzebu, napisał słówkodo barona de Nucingen i do hrabiego de Restaud, prosząc, aby przysłali swoichpełnomocników dla pokrycia kosztów ceremonii.Wysłał z listami Krzysztofa, następniepołożył się i zasnął powalony znużeniem.Nazajutrz rano Bianchon i Rastignac musieli samizgłosić zgon; stwierdzono go około południa.Dwie godziny minęły: żaden z zięciów nieprzysłał pieniędzy, nikt nie zjawił się w ich imieniu.Rastignac musiał sam opłacić księdza.Ponieważ Sylwia zażądała dziesięciu franków, aby owinąć i zaszyć nieboszczyka w całun,Eugeniusz i Bianchon obliczyli, że jeśli krewni zmarłego nie zechcą się do niczego mieszać,ledwie będą mogli nastarczyć.Student medycyny podjął się tedy sam włożyć trupa do trumnydla ubogich, którą kazał przynieść ze szpitala uzyskawszy opust. Wypłataj figla tym hultajom rzekł do Eugeniusza. Idz kupić kawał gruntu na pięć latna P�re-Lachaise i zamów w kościele i w zakładzie pogrzebowym pogrzeb trzeciej klasy.Jeśli zięciowie i córki nie zechcą ci zwrócić, każesz wyryć na grobie: Tu leży Goriot, ojciechrabiny de Restaud i baronowej de Nucingen, pogrzebany kosztem dwóch studentów.Eugeniusz poszedł za radą przyjaciela dopiero po bezskutecznych próbach wdarcia się dopaństwa de Nucingen i de Restaud.Nie zdołał się dostać poza próg: obaj odzwierni mielisurowe rozkazy w tej mierze. Jaśnie państwo oświadczyli nie przyjmują nikogo; stracili ojca i są pogrążeni wnajgłębszej boleści.Eugeniusz znał już na tyle Paryż, aby wiedzieć, że na nic nie zda się nalegać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki