[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Banda nierobów, kretynów.Martin zauważyÅ‚ znajomÄ… sylwetkÄ™ swojego szefa, porucznikaLoiseaux, jak również skrzywionÄ… twarz dyrektora biura Å›ledczego,którego widywaÅ‚, kiedy pracowaÅ‚ na quai des Orfèvres.Z ich pra-wej strony staÅ‚ Charles Rivière, dyrektor generalny muzeum Orsay..banda nieużytecznych leni!Trzej mężczyz
ni mieli niewyraz
ne miny i żaden z nich nie śmiałsię odezwać i przerwać pani minister potoku wyzwisk.Aby znalez
ćsię na swoich stanowiskach, musieli nauczyć się sztuki podlizywa-nia i znosić obelgi bez drgnięcia powiek. Ruszcie się wreszcie! Proszę natychmiast odnalez
ć ten cho-lerny. Ten cholerny obraz jest tutaj!  rozległ się głos Martina, któ-ry ruszył w kierunku pani minister.Oczy wszystkich obróciły się ku niemu, podczas gdy stał po-środku pomieszczenia, trzymając płótno na wysokości głowy, takjak przedtem Archibald na moście.Minister, zaskoczona, popatrzyła na niego spod zmarszczonychbrwi. Kim pan jest?  spytała wreszcie. Kapitan Martin Beaumont z CBWPZ.Charles Riviere rzucił się ku niemu, żeby wyrwać mu z rąk ob-raz.78Martin postanowił być szczery.Zaczął opowiadać, jak to rozpo-znał sposób działania McLeana, co zachęciło go do zaczajenia sięprzed budynkiem muzeum, żeby złapać złodzieja na gorącymuczynku.Młody policjant nie był naiwny i nie oczekiwał pochwał.Nie udało mu się przecież zatrzymać Archibalda, ale po raz pierw-szy pokrzyżował mu szyki.Kiedy skończył relacjonować wydarzenia ostatniej nocy, zapa-dła cisza.Minister popatrzyła na Loiseaux, który zaczął krzyczeć,aby odzyskać rezon. Gdyby pan zawiadomił nas na czas, Beaumont, moglibyśmyschwytać McLeana! Ale nie, pan wolał pracować sam.Zawsze panpogardzał kolegami! Gdyby nie ja, to nie byłoby obrazu!  zaczął się bronić Mar-tin. Niech pan nie myśli, że ujdzie to panu na sucho, kapitanie!Minister uniosła rękę i rzuciła Loiseaux mordercze spojrzenie,nakazując milczenie.Nie interesowały jej wewnętrzne konflikty wpolicji, za to wiedziała, jak może odwrócić sytuację na swoją ko-rzyść.Będzie musiała dziennikarzom przedstawić tego młodegopolicjanta jako bohatera.Policja francuska odzyskała płótno w re-kordowo krótkim czasie.To trzeba będzie podkreślić, a nie jakieśtam kłótnie w wydziale śledczym.Nie ma żadnej potrzeby kłamać,po prostu nie trzeba mówić całej prawdy.Trzeba zachować się dy-plomatycznie.A na dodatek ten Martin Beaumont jest całkiemprzystojny.Media będą go uwielbiać.W rezultacie niepowodzeniew zatrzymaniu McLeana zmieni się w piękną reklamę dla policji,79a więc i dla niej.Jeśli wszystko pójdzie dobrze, może nawet onaznajdzie się na okładce  Paris Matcha.Włoży do zdjęcia dżinsy ikurtkę motocyklową i będzie pozować z jednej strony z odzyska-nym van Goghiem, a z drugiej z grupą najprzystojniejszych poli-cjantów.Ta zachęcająca perspektywa została nagle rozwiana, kiedy dy-rektor muzeum odezwał się zmieszany: Jest mi przykro, Beaumont, ale dał się pan nabrać. Jak to?  zdenerwował się Martin. Obraz jest doskonały, ale fałszywy. To niemożliwe! Na własne oczy widziałem, jak wyjął go zplecaka, i ani na chwilę nie spuściłem go z oczu. Niech pan sam spojrzy na podpis. Na podpis? Jaki podpis?Van Gogh nigdy nie podpisywał autoportretów.Martin nachylił się nad obrazem postawionym na sztaludze.Vincent van Gogh podpisał bardzo mało swoich obrazów  nawetniejeden na siedem  a kiedy to robił, na przykład w przypadkuSłoneczników, podpisywał je zawsze tylko imieniem.Na obrazie,który miał przed oczyma, to nie w imię  Vincent układały się małepodskakujące wesoło literki, ale w inne imię:A r c hi ba l d*Aston martin zjechał z autostrady prowadzącej do Fontainebleaui skręcił do Barbizon.Archibald popatrzył na zegarek.Nie mógł80powstrzymać uśmiechu, myśląc o tym, jaką będzie miał minę chło-pak, kiedy zauważy oszustwo.Ostrożnie otworzył wielką płóciennątorbę stojącą obok niego tak, żeby popatrzeć na wystający fragmentpłótna, tym razem prawdziwego.Niezły żart, Vincent, co?  rzuciłw myślach do portretu.Z
wiatło latarni ulicznej odbijało się w zmęczonym spojrzeniumalarza.Stosunki Archibalda z dziełami sztuki, które wykradał,były skomplikowane.Nigdy nie czuł się tak naprawdę właścicielemskarbu.Nie obrazy należały do niego, lecz on do obrazów.Trudnomu było przyznać się do tego przed samym sobą, ale wiedział, żezłodziejska profesja zaczęła na niego działać jak narkotyk.Co jakiśczas odzywała się potrzeba zorganizowania następnej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

swpc.opx.pl