Rosenberg N T Pierwsze Przestepstwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Musiała działać szybko.Powiedziała Dawidowi, że musi wyjść niby do zakładu pogrzebowego i zapu-kała do drzwi furgonetki tych od nasłuchu.Po chwili drzwi się otworzyły i wychynąłzza nich olbrzym z obwisłą szczęką.Oscar Chapa miał pięćdziesiąt parę lat.Mówiono,że jest rodowitym Siuksem.Poruszał się leniwie, mówił powoli.Natura obdarzyła gotaką twarzą, że w ciemnej uliczce mógł wystraszyć człowieka na śmierć, lecz jego wy-gląd był zwodniczy Anna nie spotkała łagodniejszego człowieka niż on. Oscar, czy możesz zostać w domu z Dawidem? Muszę na kilka godzin wyjść i niechcę zostawiać go samego. Naturalnie.Zaparkowała i zbierając się na odwagę, wbiła wzrok w dom Hopkinsa.Musiała tamwejść.W domu paliło się światło, ale wiedziała, że Glen czeka na nią w Sail Lo5�.Podeszła do drzwi, na wszelki wypadek zadzwoniła i wytarła zwilgotniałe dło-nie o spodnie.Minuty wlokły się jak godziny.Cisza.Spokój.Nigdy w życiu nie złamałaprawa.Nigdy.Tak, jako mała dziewczynka ukradła koleżance zabawkę, ale to wszystko.Ojciec złoił jej tyłek tak mocno, że przez tydzień nie mogła usiąść.To zadecydowało, żenigdy potem nie wyciągnęła ręki po cudzą własność.Teraz jednak sytuacja była inna.Gdyby włamała się do domu Glena, popełniłabyprawdziwe przestępstwo.Puf! jej kariera zawodowa rozwiałaby się jak dymek na wie-trze.Wewnętrzny głos radził jej odejść stamtąd, zawiadomić o wszystkim Tommy egoi pozwolić mu doprowadzić rzecz do końca.Lecz inny głos mówił: Teraz albo nigdy.Nie mogła zrezygnować.Nie, ilekroćstawką w grze było ludzkie życie, nigdy nie uległa strachowi, bez względu na to, jakieniebezpieczeństwa w tej grze czyhały.A w tej rozgrywce stawką mogło być jej życie.Podjęła decyzję.Obeszła dom mocno pochylona, skulona, żeby nie zauważyli jej sąsiedzi, bo mo-gliby wezwać policję.Glen kazał zainstalować w domu system alarmowy, lecz nie znała215kodu, co oznaczało, że gdyby otworzyła okno lub drzwi, w centrali firmy ochroniarskiejnatychmiast rozbrzęczałyby się dzwonki.Lecz kiedyś była policjantką i wiedziała, że za-nimby zareagowali, upłynęłoby sporo czasu.W okolicy, gdzie mieszkał Glen, nie wolnobyło używać alarmów dzwiękowych.Zbyt często uruchamiał je wiatr, kaprysy pogodyczy nawet koty policja przyjeżdżała niepotrzebnie, a mieszkańcy podnosili raban, bosyreny alarmowe wyły dopóty, dopóki ktoś ich wreszcie nie wyłączył.Wejdzie do domu, znajdzie co trzeba i ucieknie, zanim policja dostanie melduneko włamaniu, bo ci z firmy ochroniarskiej najpierw powiadomią swój wóz patrolowy,a wóz może być na drugim końcu miasta.Policję wzywali tylko wtedy, gdy zauważyliślady wtargnięcia przy użyciu siły.Pomyślała o swoim samochodzie zaparkowanym na ulicy i doszła do wniosku, żeto największa głupota.Wróciła, uruchomiła silnik, skręciła w boczną uliczkę i zatrzy-mała wóz za rogiem.Wysiadła i otworzyła bagażnik, żeby poszukać w nim czegoś, comogłaby na siebie narzucić, jakiegoś prymitywnego przebrania, na wypadek, gdyby jąktoś zauważył.Garaż znajdował się z drugiej strony domu.Gdyby Glen niespodziewa-nie wrócił, wszedłby właśnie przez garaż.Dlatego musiała włamać się od podwórza, bowówczas zauważyłaby go i zdążyłaby uciec.Znalazła starą wiatrówkę, którą minionegolata nosiła na plaży, i nałożyła ją.Na dnie bagażnika zobaczyła polaroid.Szybko spraw-dziła magazynek i okazało się, że filmu starczy na cztery zdjęcia.Na koniec wyjęła sporykamień, który specjalnie z sobą przywiozła.Wróciła do domu Glena i sprawdziła wszystkie okna od ulicy były zamknięte.Chyłkiem weszła na podwórze i tam poczuła się bezpieczniej, bo otaczał je wysoki pa-lisadowy płot.Zdjęła wiatrówkę, owinęła nią sobie rękę i szybko wybiła szybę kamie-niem.Dzwignęła drewnianą ramę i weszła do środka, uważając, żeby nie poharatać sięszkłem.Wiedziała, że w tej samej chwili w centrali firmy ochroniarskiej zabrzęczał sy-gnał.Musiała działać szybko.Przebiegła przez sypialnię i wpadła do łazienki.Znalazła szczotkę do włosów, scho-wała ją do kieszeni i na wszelki wypadek zaczęła szukać grzebienia.Nie znalazła, a czasuciekał.Idąc korytarzem, minęła otwarte drzwi do pokoju, którego nigdy dotąd nie wi-działa, bo ilekroć odwiedzała Glena, pokój był zamknięty.Weszła do środka.Gabinet.Liczne dyplomy, oprawione fotografie.W rogu biur-ko.Całą przeciwległą ścianę zajmowała wielka półka na broń.Jej uwagę przykuły zdję-cia.Na jednym z nich zobaczyła malutkiego Glena.Zciskał w rączkach olbrzymią strzel-bę.Inne pokazywało Glena w wieku dziesięciu-dwunastu lat.Zrobiono je na targowi-sku: Glen stał obok ładnego cielaczka, pewnie jego ulubieńca, i miał łzy w oczach.Czyżby zamierzali sprzedać cielaczka na rzez? Zobaczyła też fotografię Glena z matką,kobietą o surowym wyrazie twarzy.Musiał być bardzo wrażliwym dzieckiem i mieć sil-nie dominującą matkę przemknęło jej przez myśl.Czy właśnie dlatego dopuszczałsię gwałtów?216Następne zdjęcie było zdjęciem grupowym i pokazywało uczniów ostatniej klasyszkoły średniej w Boulder.Rozpoznała wśród nich twarz Glena.A więc kłamał, kłamał,że Estella Summer była jego nauczycielką angielskiego pomyślała, zdejmując foto-grafię ze ściany, żeby ją z sobą zabrać.Nie mogła go uczyć, bo chociaż chodził do kole-dżu w Berkeley, szkołę średnią skończył w Kolorado.Kłamstwa, same kłamstwa.GlenHopkins to ucieleśnienie łgarstwa.Dom był spokojny i śmiertelnie cichy.Błyskawicznie przejrzała dokumenty leżące na biurku.Prawie same rachunki.Otworzyła szufladę.Gdy zaczęła w niej grzebać, usłyszała cichy brzęk z jednej z ko-pert coś wypadło.Srebrny amulet z medalionikami.Chwyciła go i spostrzegła wygra-werowny napis: Babuni od Billy ego.I data: 1965.Wepchnęła amulet do kieszeni spodni.Na pewno należał do którejś ofiary gwałtu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki