Shakespeare W. Hamlet (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.O majowa różo!Kochane dziewczę, luba siostro, wdzięcznaMoja Ofelio! Boże! czy podobna,Aby dziewczęcy umysł był tak wątłyJak życie starca? Miłość uszlachetniaNaturę ludzką, gdy zaś ta szlachetna,Wtedy zamyka najlepszą swą cząstkęW grobie tych, których kochała.OFELIAśpiewaPochłonęła go zimna mogiła,Pieszczoty moje, nie ma was już!I na grób jego ściekło łez siła.Bądz zdrów, mój gołąbku!LAERTESGdybyś przy zdrowych zmysłach chciała kogoZagrzać do zemsty, wymowniej byś tegoDopiąć nie mogła.OFELIATrzeba wam mówić pacierz po nim, skoro mówicie, że już po nim.Nieprawdaż, jak się toładnie składa? Fałszywy to sługa, który uwiódł córkę swego pana.LAERTESTen nonsens więcej wart niż sensowność.OFELIAdo L a e r t e s aOto rozmaryn75 na pamiątkę; proszę cię, luby, pamiętaj; a to bratki, żebyś o mnie myślał.LEARTESPrzezorny obłędzie! Niezapomnienie łączysz do pamięci.75Symboliczne znaczenie kwiatów: rozmaryn pamięć, bratki troska i myślenie o kimś, koper i orliki po-chlebstwo i niewdzięczność, ruta żal i pokuta, stokrotka niewierność, fiołki wierność.111OFELIAdo KrólaOto koper dla was i orliki.(do Królowej) Oto ruta; część jej wam daję, a część sobie zacho-wam; w niedzielę możemy ją nazywać zielem łaski, ale ty swoją rutkę musisz nosić trochęinaczej niż ja.Oto stokrotki.Rada bym wam dać i fiołków, ale mi wszystkie ze śmiercią ojcapowiędły.Mówią, że szczęśliwie skończył.śpiewaBo luby mój Jasio to skarb mój jedyny.LAERTESTęsknotę, smutek, boleść, piekło samoZamienia ona w wdzięk i lubość.OFELIAśpiewaCzyliż on już nie powróci?Czyliż on już nie powróci?Nie, nie on śpi w grobie:Zaśnij i ty sobie,Już on nigdy nie powróci.Znieżną była jego broda,Włos na głowie cały mleczny;Już po nim, już po nimNa próżno łzy ronim.Boże, daj mu pokój wieczny!i wszystkim dobrym chrześcijanom!Będę się za was modliła.Bóg z wami!Wychodzi.LAERTESBoże! Ty patrzysz na to?KR�LLaertesie,Muszę podzielić z tobą to cierpienie,Chyba mi prawa do tego zaprzeczysz,Ustąp tymczasem.Wybierz, kogo zechcesz,Spośród przyjaciół swych nąjzaufańszych,Niech ten rozsądzi nas, jeśli mię uznaWinnym w tej sprawie bądz wprost, bądz pośrednio,Natychmiast oddam ci na satysfakcjęTron, państwo, życie, wszystko, co posiadam;W przeciwnym razie ty twoją zranionąDuszę cierpliwie porucz naszej pieczy,A wtedy razem pomyślimy nad tym,Jakby ją spełna zaspokoić.LAERTESZgoda,Ta jego nagła śmierć, ten cichy pogrzeb,112Bez żadnych oznak, szpady ani herbów,Bez ceremonii, bez pompy pogrzebu.Wszystko to woła na mnie wniebogłosyO ścisłe śledztwo.KR�LSprostasz temu snadnie;Gdzie zaś jest wina, tam niech kara spadnie.Chodz ze mną.Wychodzą.SCENA VIInny pokój w zamku.H o r a c y i jego S ł u g a.HORACYCo to za ludzie, co chcą mówić ze mną?SAUGASą to majtkowie, panie; mają, mówią,Listy do pana.HORACYWpuść ich.S ł u g a wychodzi.Nie wiem, kto bySpomiędzy całej rzeszy tego świata,Mógł pisać do mnie, jeżeli nie Hamlet.M a j t k o w i e wchodzą.PIERWSZY MAJTEKBóg wam pomagaj, panie.HORACYI wam nawzajem.PIERWSZY MAJTEKPomoże, jeżeli mu się podoba.Oto list do was, jeżeli tylko miano wasze Horacy, jak nas otym zapewniono.Oddał nam go jakiś poseł wyprawiony do Anglii.HORACYczyta Horacy, jak tylko ten list przeczytasz, dopomóż oddawcom jego dostać się do króla, mająoni pismo i do niego.Zaledwieśmy przebyli dwa dni na morzu, gdy silnie uzbrojony statekkorsarski wyprawił na nas łowy.Ponieważ miał nad nami w żaglach przewagę, zmuszenibyliśmy stawić mu czoło i przyjąć bitwę, wśród której wrzenia wskoczyłem na ów statek.Wtejże chwili piraci oddalili się od naszego okrętu i tym sposobem sam jeden zostałem ich jeń-113cem.Obeszli się ze mną, jak poczciwym łotrom przystoi; ale wiedzieli, co czynią76; muszę sięim za to dobrze wywdzięczyć.Postaraj się, aby król odebrał to, co doń piszę, i śpiesz do mnietak chyżo, jak gdybyś uciekał przed śmiercią.Mam ci coś do powiedzenia na ucho, co cię woniemienie wprawi, a przecież słowa będą tu tylko cieniem rzeczy samej.Ci dobrzy ludziskadoprowadzą cię do miejsca, gdzie się znajduję.Rozenkranc i Gildenstern peregrynują do An-glii; o nich także mam ci wiele do powiedzenia.Bądz zdrów.Twój, jak go znasz,HamletChodzcie, ułatwię drogę tamtym listom,O ile tylko będę mógł najprędzej,Byście tym prędzej mnie zaprowadziliDo tego, co je wam oddał.Wychodzą.SCENA VIIInny pokój tamże.K r ó l i L a e r t e s.KR�LTeraz mię musisz w sądzie swym rozgrzeszyćI w sercu swoim umieścić przyjaznie,Skoroś jawnego nabrał przekonania,%7łe ten, co zabił twego ojca, godziłNa własne moje życie.LAERTESRzecz widoczna;Nie mogę sobie tylko wytłumaczyć,Dlaczego przeciw tym jego knowaniom,Tak karygodnym i wyrodnym razem,Nie przedsięwziąłeś, panie, żadnych środkówJak ci to własne twoje bezpieczeństwo,Monarsza godność, mądrość, wszystko zgołaPowinno było radzić?KR�LO, z dwóch przyczyn,Które ci może wydadzą się błahe,Dla mnie są jednak bardzo ważne.Najprzód,Królowa, matka jego, żyje prawieJego widokiem, a ja, niech to będzieSłabość lub cnota, tak dalece jestemCiałem i duszą do niej przywiązany,%7łe jako gwiazda w jednej tylko sferzeKrążąca, przez nią się tylko poruszam.Drugą przyczyną, dla której go jawnieSkarcić nie mogłem, była miłość ludu,76114Która usterki jego topi w sobie.I, jako owo zródło drzewo w kamień,Zmienia naganę w chwalbę.Strzały mojeZa tępe przeciw takiemu wiatrowi,Byłyby w łuk mój powróciły nazad,Zamiast dosięgnąć, gdzie bym je był posłał.LAERTESTak więc straciłem najlepszego ojca;Siostrę znajduję pchniętą w głąb rozpaczy.Siostrę, ach! której szanowne przymioty(Jeżeli można chwalić, co minione)Wyzywająco jaśniały na szczycieWidowni wieku.Ależ przyjdzie chwilaMej zemsty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki