[ Pobierz całość w formacie PDF ]
."Samotny żołnierz, który stał pośrodku pustej części placu, ostrzegawczo pomachał trzymanym w ręku znakiem.Procurator, legat legionu, sekretarz i żołnierze eskorty przystanęli.Ala jezdnych wypadła cwałem na plac, przecięła go na ukos, omijając bokiem zgromadzone tłumy, by przez zaułek obok obrośniętych winem murów obronnych najkrótszą drogą popędzić na Nagą Górę.Cwałujący na czele mały jak wyrostek i ciemny jak Mulat Syryjczyk, dowódca ali, zrównawszy się z Piłatem krzyknął coś przenikliwie i wyszarpnął miecz z pochwy.Jego dziki, spieniony kary koń uskoczył i stanął dęba.Dowódca wcisnął miecz do pochwy, krótkim biczem smagnął konia po karku, wyrównał do szeregu, dopadł zaułka, przeszedł w galop.Za nim trójkami przemknęli w chmurach kurzu jeźdźcy, podskakiwały groty lekkich bambusowych dzid, przelatywały obok procuratora twarze o białych, połyskliwych, wesoło wyszczerzonych zębach, twarze, które pod białymi zawojami wydawały się być jeszcze smaglejsze.Wzbijając kurz aż pod niebo, ala wpadła w zaułek, koło Piłata przemknął ostatni żołnierz, jarzyła się w słońcu trąbka, którą miał przewieszoną przez ramię.Piłat dłonią osłonił twarz od kurzu i krzywiąc się z niezadowoleniem ruszył dalej, kierując się ku bramie ogrodów pałacowych, a legat, sekretarz i żołnierze eskorty szli za nim.Była mniej więcej dziesiąta rano.3.Dowód siódmyTak, była mniej więcej dziesiąta rano, wielce szanowny Iwanie Nikołajewiczu - powiedział profesor.Poeta, jak człowiek, który dopiero co się obudził, przesunął dłonią po twarzy i spostrzegł, że na Patriarszych Prudach zapadł już wieczór.Po czarnej wodzie stawu ślizgała się lekka łódka, słychać było plusk wioseł i śmieszek znajdującej się w łódce obywatelki.Na ławkach w alejkach pojawiła się publiczność, ale tylko na trzech bokach kwadratu, na czwartym, gdzie siedzieli nasi znajomi, było nadal pusto.Niebo nad Moskwą jakby wypłowiało i zupełnie wyraźnie widać było księżyc w pełni, jeszcze nie złoty, tylko biały.Powietrze stało się chłodniejsze i głosy pod lipami brzmiały teraz łagodniej, po wieczornemu."Jak mogłem nawet nie zauważyć, kiedy on nam tu opowiedział całą tę bzdurną bajdę? - ze zdumieniem pomyślał Bezdomny.- Przecież już wieczór.A może on nic nie mówił, może po prostu zasnąłem i to wszystko mi sią przyśniło?"Należy jednak sądzić, iż to profesor opowiadał, inaczej bowiem musielibyśmy przyjąć, że dokładnie to samo przyśniło się Berliozowi, ponieważ powiedział wpatrując się uważnie w twarz cudzoziemca:- Pańskie opowiadanie, profesorze, jest nadzwyczaj interesujące, aczkolwiek całkowicie sprzeczne z Ewangelia.- Na litość - uśmiechnął się z pobłażliwa ironią profesor - kto jak kto, ale pan powinien wiedzieć, że nic z tego, co zostało opisane w Ewangelii, nie miało miejsca naprawdę i jeżeli zaczniemy powoływać się na Ewangelię jako na źródło historyczne.- Profesor znów się uśmiechnął, a Berlioz zająknął sie; bo dosłownie to samo mówił Bezdomnemu, idąc z nim Bronną w stronę Patriarszych Prudów.- Ma pan rację - powiedział Berlioz - ale obawiam się, że nikt nie może potwierdzić, iż to, co pan nam opowiedział, zdarzyło się istotnie.- E, nie.Jest ktoś, kto to może potwierdzić - łamanym rosyjskim językiem, z ogromną pewnością siebie oświadczył profesor i niespodziewanie tajemniczym gestem 'zachęcił przyjaciół, aby przysunęli się bliżej.A kiedy pochylili się ku niemu z obu stron, powiedział już bez cienia obcego akcentu, który diabli wiedzą czemu to się u niego pojawiał, to znikał:- Rzecz w tym - tu profesor rozejrzał się lękliwie i zaczął szeptać - że sam przy tym byłern.Byłem i na tarasie u Poncjusza Piłata i w ogrodzie, kiedy rozmawiał z Kaifaszem, i na pomoście, oczywiście potajemnie, incognito, jeśli tak można powiedzieć, więc bardzo proszę - nikomu ani słowa, całkowita dyskrecja, tśśś.Zapadło milczenie, Berlioz zbladł.- A pan.od jak dawna jest pan w Moskwie? - zapytał drżącym głosem.- Właśnie przyjechałem - niepewnie odpowiedział profesor.Dopiero teraz literatom przyszło do głowy, aby uważnie popatrzeć mu w oczy, i przekonali się, że w lewym, zielonym, płonie obłęd, prawe zaś - jest czarne, martwe i puste."No, wszystko jest jasne - panicznie pomyślał Berlioz - Ten Niemiec albo już przyjechał obłąkany, albo dopiero co zwariował akurat na Patriarszych Prudach.Ładna historia!"Tak, rzeczywiście, wszystko stawało się zrozumiałe - i to co najmniej dziwne śniadanie u nieboszczyka filozofa Kanta, i idiotyczna gadanina o Annuszce i oleju słonecznikowym, i przepowiednie o odciętej głowie, i wszystko inne - profesor był obłąkany.Berlioz natychmiast zorientował się, co należy robić.Osunął się na oparcie ławki i za plecami profesora mrugnął do Bezdomnego: nie spieraj się z nim.Ale wytrącony z równowagi poeta nie zrozumiał.- Tak, tak, tak - z podnieceniem mówił Berlioz.- Cóż, to wszystko jest dość prawdopodobne.i Poncjusz Piłat, i taras, i tak dalej.nawet bardzo prawdopodobne.A pan przyjechał sam czy może z małżonką?- Sam, sam, ja -zawsze jestem sam - gorzko odparł profesor.- A gdzie są pańskie rzeczy, profesorze? - przymilnie wypytywał Berlioz.- W "Metropolu"? Gdzie się pan zatrzymał?- Ja? Nigdzie - odpowiedział obłąkany Niemiec, a jego zielone oko dziko i smętnie błądziło po stawie.- Co?.A.gdzie pan ma zamiar mieszkać?- W pana mieszkaniu - bezczelnie odpowiedział wariat i przymrużył oko.- Ja.byłbym szalenie rad.- wybełkotał Berlioz - ale proszę mi wierzyć, że u mnie będzie panu niewygodnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
