Dion Lise Tajemnica niebieskiego kufra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po jego odejściu skupiłam się na pracy i spuści�łam głowę, żeby nikt nie widział, że płaczę.*Minęły cztery dni, a Franz się nie zjawiał.Oczywi�ście nie mogłam zapytać nikogo, co się z nim dzieje,mimo że bardzo chciałam to zrobić.Kiedy piątegodnia zobaczyłam go, moje podniecenie osiągnęłoszczyt - nie byłam w stanie się uspokoić.Ciekawiłomnie, czy chociaż przez sekundę myślał o tym, coczułam pod jego nieobecność.W spojrzeniu, któremi posłał, dostrzegłam, że mnie rozumie.Wyjaśnił, jak gdyby chciał mnie za to przepro�sić, że codziennie przydzielano mu inne zadaniai nie wiedział, dokąd zostanie wysłany.Nie mógłmnie zatem o niczym uprzedzić.Uspokoiłam się.Postanowiłam do maksimum wykorzystać każdąminutę.Nieważne już było, ile czasu mamy ani ja�ką pustkę wywoła we mnie rozstanie.Przypomnia�łam mu nawet, że gdy musiał odejść, próbował mi153wytłumaczyć pogardę Niemców w stosunku do na�rodu żydowskiego.Wytłumaczył mi wtedy w szczegółach, jak odby�wały się polowania na %7łydów.Niektórzy żołnierzew największej tajemnicy byli specjalnie szkolenido tego, żeby ich osaczać.Ujawnił mi, że osiem�dziesiąt procent donosów na temat miejsca ich po�bytu pochodziło od zwykłych obywateli.Nie mo�głam w to uwierzyć! Ale najbardziej zadziwiającebyło to, że policja czy gestapo nawet ich za to nienagradzały.Byli to zwykli obywatele", nie należą�cy do partii nazistowskiej, którzy zapewnić sobiechcieli jakieś korzyści osobiste, jak przejęcie miesz�kania po wydanej rodzinie albo pozbycie się nie�chcianego sąsiedztwa. Słyszałem jeszcze inną historię, równie strasz�ną.Sąsiad jednego z moich krewnych razem z in�nymi %7łydami z Norymbergi został doprowadzonyna stadion, gdzie trawa była wyjątkowo wysoka.%7łe�by tych wszystkich %7łydów upokorzyć i pokazać im,że rzeczywiście znajdują się na samym dole drabi�ny społecznej, zmuszono ich do skoszenia tej trawyzębami - ni mniej, ni więcej, tylko żeby ją swoimizębami wyskubali.Myśli pani, że ja z czymś takimmógłbym się zgodzić?".Ze wzrokiem utkwionymw maszynie zaczęłam płakać.Franz mówił dalej: Gdyby jakaś kula skróciła moje dni, już nie musiał�bym się wstydzić tego, że jestem Niemcem, potem,154już po wojnie.Jak bowiem miałbym po niej żyć?Przecież nie będzie można udawać, że to wszystkonigdy się nie zdarzyło.To właśnie dlatego chciał�bym się przeprowadzić - nie z tchórzostwa, ale poto, żeby codziennie nie oglądać obrazów i miejsc tejmasakry, która skalała imię każdego Niemca".Gdy służba Franza się skończyła, uprzedziłmnie, że przez dwa następne tygodnie będzie pra�cować w administracji.Zapewnił jednak, że potempoprosi o powrót na to miejsce.Tej nocy spałam bardzo niespokojnie, od ja�kiegoś czasu bowiem Franz pojawiał się w moichsnach nieustannie.W jednym z nich spacerowali�śmy po Paryżu, a ja trzymałam go mocno pod rę�kę.Byłam elegancko ubrana, na wzór tych kobietz Champs-Elysees, które mi opisał.Miałam długiewłosy upięte w kok.Na czubek głowy włożyłam ka�pelusik z opadającą mi na nos woalką.Naprawdęwyglądaliśmy na zakochaną parę.Dużo rozmawia�liśmy i często się śmialiśmy.Dzień był słoneczny.Swoją drogą w tym czasie często śniły mi się dnipełne słońca i zawsze po przebudzeniu byłam za�wiedziona.Jak można spędzić tyle lat bez światładziennego?Sny miały dla nas pierwszorzędne znaczenie -były jedynym sposobem ucieczki.Na przykład Ire�na zwierzyła nam się kiedyś, że po snach, w któ�rych jadła posiłki gotowane przez mamę, czuła się155najedzona.Ale mnie zdarzył się też inny sen, o wie�le mniej radosny.Przyłapano nas, Franza i mnie,w samym środku rozmowy.Franza zabrali oficero�wie i już nigdy więcej go nie zobaczyłam.Wszystkoto mogło się zdarzyć, niemniej jednak wierzyłam,że nas to ominie.Modliłam się do Boga, żeby mniewysłuchał.Uczucie do Franza zachowywałam tylkodla siebie i starałam się utrzymywać jak najlepszestosunki z moimi przyjaciółkami.Rozpoczęłam odliczanie czasu do powrotu Fran�za.Pierwszy dzień pracy bez niego niewątpliwiebył najdłuższym, jaki przeżyłam od przyjazdu tutaji od naszego spotkania.Czy on też, jeżeli miał potemu sposobność, myślał o naszych rozmowach?Czy zakochałam się we własnym kacie, czy była topo prostu przyjazń? W końcu zaczęłam się zastana�wiać, czy przed poznaniem go nie było mi łatwiej.Mijały dni, a moją głowę w dalszym ciągu wy�pełniały myśli o nim.Byłam tym już nieomal zmę�czona - tym całym wachlarzem targających mnąuczuć.Raz uważałam się za osobę naiwną, bo muuwierzyłam, raz za idiotkę, że jestem aż tak roman�tyczna.Jakby Franz znajdował się na antypodachmojego systemu wartości.Obwiniałam siebie, żewpadłam w pułapkę, w której młodą dziewczynępodnieca nieoczekiwane zainteresowanie ze stronymężczyzny.156Pewnego wieczoru Simone powiedziała nam, żerozmawiała z jedną z więzniarek, która razem z niąpracowała w kuchni.Ta kobieta zanosiła posiłkichorym i widziała Irenę.Przekazała więc nam in�formacje o jej zdrowiu.Gorączka nie do końca spa�dła, Irena miała dyzenterię i była kompletnie od�wodniona.Bardzo nas to zaniepokoiło.Za wszelką cenę trzeba było znalezć sposób,żeby jej pomóc.Choć nie było to łatwe, Mathildeuzyskała pozwolenie na króciutką wizytę w izbiechorych.Przede wszystkim chciała się upewnić,czy numer wytatuowany na ramieniu Ireny jest na�dal zakamuflowany.W przeciwnym razie miała siętym zająć.Z powodu epidemii tyfusu, który szerzył sięw całym obozie, izba chorych pękała w szwach.W całym tym rozgardiaszu nikt nie zdemaskowałIreny.Uznałyśmy więc, że naszym najważniejszymzadaniem jest upewnienie się, że nie wyślą jej gdzieindziej ani nie zamordują za pomocą zastrzyku z fe�nolu czy też innej substancji, aby w izbie zrobićmiejsce dla kolejnych więzniów.Poza tym Niemcytestowali na więzniach działanie różnych szcze�pionek, a niektórych chorych na tyfus pozostawialinawet bez opieki, zmieniając ich w przenosicieli157- służyli oni po prostu do namnażania bakterii po�trzebnych do zarażania kolejnych więzniów.Mathilde nawiązała kontakt z pracującą w izbiechorych i podobno godną zaufania Francuzkąi obiecała jej regularne dodatkowe racje żywnościo�we w zamian za specjalną opiekę nad Ireną.Przedewszystkim zaś chodziło o to, żeby pomogła Polceukryć obozowy numer.W tym czasie trochę lepiej poznałyśmy już ko�bietę, która zajęła miejsce Ireny na naszym sien�niku.Miała na imię Karina i była Cyganką.Nigdywcześniej nie słyszałam tego słowa.Dowiedzia�łyśmy się od niej, że Cyganie wywodzą się z Indiii że nazywa się ich również Romami, a we Francji- Boh�miens i Gitan*.Uważano ich za ludzi nieczy�stych, dlatego zaczęli wędrować po całym świecie,aby uniknąć odrzucenia przez lokalne społeczności.Wiele lat po wojnie dowiedziałam się, że tenwędrowny naród tak jak %7łydzi stał się ofiarą ludo�bójstwa, którego prawie nie zauważono [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki