Forbes Colin Tweed 08 Zabójczy wir

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zauważyłem ją.Pędzi w naszym kierunku jak pociąg ekspresowy.Paula, przyciśnięta pasem, odwróciła się w fotelu, aby zobaczyć ciężarówkę.Byłaogromna.Osobna kabina kierowcy przylegała do znajdującego się z tyłupotężnego ładunku.Od pasów ruchu prowadzących w przeciwnym kierunkuoddzielał ich teraz wysoki, zarośnięty krzewami nasyp.Spojrzawszy naNewmana Paula zauważyła, że zacisnął usta. Mamy kłopoty? zapytała cicho, sięgając do torebki i chwytając prawą rękąza kolbę browninga. Możliwe.Odpowiedz Newmana zabrzmiała nader lakonicznie.Spojrzał we wstecznelusterko, a potem uśmiechnął się do Pauli.Ogromna ciężarówka pędziła w ichkierunku jak taran, przekraczając znacznie prędkość dozwoloną na drodzeszybkiego ruchu.Umieszczony za kabiną kierowcy potężny ładunek kołysał sięzłowrogo na boki.Nagle ciężarówka gwałtownie przyspieszyła, wyprzedziła ich zlewej strony i zaczęła jechać równolegle, majacząc Newmanowi nad głową jakzbocze góry.Wychylił się na moment i rzucił okiem na kierowcę po drugiejstronie kabiny.Był nim krępy mężczyzna w czapce z daszkiem i ciemnychokularach.Siedział zgięty nad kierownicą i obracał ją stopniowo po paręcentymetrów.Ciężarówka zaczynała podjeżdżać coraz bliżej.Paula wyciągnęła browninga z torebki.Newman miał zupełnie opuszczone okno,aby złagodzić potworną duchotę upalnego wieczoru.Paula przechyliła głowę iuniosła lufę broni. Odłóż to! ofuknął ją Newman. Chcesz, żebyśmy zostali aresztowani zamorderstwo? A więc ten facet zrobi z nas siekane befsztyki. odezwał się z tyłu Dillon. Dzięki za wotum zaufania odburknął Newman.Oba rozpędzone pojazdy dzieliła jeszcze odległość około trzydziestucentymetrów, malejąca z każdą sekundą.Z prawej strony mieli nieskończeniedługą stalową barierę, odgradzającą prawy pas ruchu od zbocza, które opadało wkierunku jodłowego lasu.Paula widziała wszystko jak przez mgłę brezentowąplandekę zbliżającej się do nich wielkiej ciężarówki i przestrzeń autostrady, naktórej nie widać było żadnego pojazdu.Posłuchała Newmana i wrzuciłabrowninga z powrotem do torebki.Zaciśnięta na kolbie prawa dłoń byławilgotna i śliska.Miała wrażenie, że każdy mięsień jej ciała jest napięty do bóluw oczekiwaniu na uderzenie ciężarówki, która ich staranuje i zepchnie nastalową barierę.Spomiędzy ścierających się metalowych powierzchni polecisnop iskier, a potem nastąpi ta straszna chwila, gdy poczuje, jak pęka barierka iBMW przewraca się na dach.Newman znów wychylił na moment głowę i zobaczył, jak mężczyzna w kabinieciężarówki przekłada ręce na kierownicy, zamierzając przekręcić ją szerokimłukiem w prawo.Dziewiętnastu kierowców na dwudziestu starałoby się gowyprzedzić, wciskając do oporu pedał gazu, ale Newman był tym dwudziestym.Słyszał głuche dudnienie pracującego na zwiększonych obrotach silnikaciężarówki.Nie miał szansy wyjechać przed nią.Wykonał nieoczekiwany,niebezpieczny manewr.Najszybciej jak mógł zredukował prędkość,spodziewając się poślizgu, do którego jednak nie doszło.Kierowca ciężarówkizajeżdżał mu drogę, próbując wgnieść jego wóz w stalową barierę.Newman poraz drugi podjął śmiertelne ryzyko.Z całej siły wcisnął hamulec.BMW zadrżało istanęło w miejscu.Paula spojrzała na Dillona.Amerykanin opierał się lewą rękąo tył jej fotela.W prawej trzymał lugera z wycelowaną w okno lufą.Kierowcaciężarówki skręcił z całym impetem na pobocze, przewidując, że kolizja z BMWzamortyzuje uderzenie, ale BMW gdzieś zniknęło.Zobaczył, że stalowa barierapędzi mu na spotkanie, poczuł, jak ciężarówka w nią uderza i usłyszawszy trzaskpękającego metalu próbował rozpaczliwie obrócić kierownicę.Było już za pózno.W stojącym BMW Newman rozcierał obolałe prawe ramię.Widział, jakciężarówka wyłamuje barierę, przewraca się na bok i spada ze zbocza.Runęła naścianę jodłowego lasu z hukiem przypominającym grzmot działa.Trzy drzewaprzechyliły się na bok.Na krótką chwilę zapadła cisza, w której słychać byłojedynie stukot pracującego na luzie silnika, i nagle ciężarówka stanęła w ogniu.Kierowcę ogarnęły płomienie.Pochylone jodły paliły się jak gigantycznapochodnia.Newman rzucił okiem we wsteczne lusterko.Nic nie jechało w ich kierunku.Ruszył z miejsca, naciskając na gaz, aż szybkościomierz wskazał sto dwadzieściakilometrów na godzinę.Zapalił jedną ręką papierosa, nie okazując poza tymżadnej reakcji na to, co się wydarzyło.Paula wiedziała, że w zasadzie nigdy niepali za kierownicą.Wypuściła z zaciśniętej dłoni kolbę browninga, odetchnęłagłęboko i wytarłszy ręce chusteczką spojrzała do tyłu na Dillona.Na pokrytej zmarszczkami twarzy Amerykanina nie widać było żadnej emocji.Puścił oko do Pauli. Kiedy dotrzemy do Helsinek, będę chyba miał ochotę na drinka stwierdził. Ciekawe, co tam się wydarzy. Może nam się w końcu poszczęści odparł krótko Newman.22Peggy Vanderheld zrobiła porządek na biurku i rozstała się na zawsze zkorporacją INCUBUS.Pojechała taksówką do swego mieszkania, z któregorozciągał się widok na morze, ciągle przypominające jej raczej jezioro.Usiadła przy oknie popijając wytrawne martini.Wciąż nie mogła pogodzić się ztym, jak potraktował ją Hauser.Mieszkała w bloku, obok końcowego przystankuprzyjeżdżającego z miasta tramwaju numer cztery.Miejsce to znajdowało się okilka minut drogi od położonego na wzgórzu hotelu Kalastajatorppa , dziwnegokompleksu budynków, które jakiś fiński architekt zaprojektował w taki sposób,aby robiły wrażenie, że wyrastają wprost z granitowego podłoża.Pomyślała, żemoże pójdzie tam na kolację. Nie postanowiła. Mam bilet do tego teatru naprzeciwko hotelu �Marski� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki