Lauren Oliver Pandemonium 02

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na szczęście Julian przerywa napięte milczenie.- A więc wiesz, gdzie się znajdujemy?Kiwam głową. Wiem, kto nam może pomóc: moi ludzie.Julian nie wzdryga się przy tych słowach.Doceniam to. Chodzmy więc mówi.Ruszamy wzdłuż torów ja przodem, on za mną.Spłoszonegołębie podrywają się ze swych siedzisk, tworząc wokół nashuragan piór.Idziemy przez porastającą tory wysoką trawę,wypłowiałą od słońca i wciąż powleczoną szronem.Ziemia jesttwarda i skuta lodem, ale gdzieniegdzie przedzierają się spod niejpierwsze ślady odrodzenia: małe, skulone, zielone pączkiwczesnowiosennych kwiatów.Słońce grzeje nas w kark, lecz wiatr jest lodowaty.%7łałuję, żemam na sobie tylko bluzę od dresu.Zimno przenika przez nią,łapie mnie za wnętrzności i szarpie nimi.276Wreszcie krajobraz staje się znajomy.Słońce rzuca na ziemięsurowe cienie, podwajając strzeliste kształty zbombardowanychbudynków.Mijamy stary drogowskaz uliczny, zgięty w pół,który niegdyś wskazywał drogę na Columbia Avenue.Teraz zulicy pozostały jedynie popękane płyty betonu i oszronionatrawa, pokryte warstwą odłamków szkła, które wyglądają jakodblaskowy pył. Jest! Wyrywa mi się z piersi okrzyk. O, tam! Iruszam biegiem.Wejście do azylu jest niecałe dwadzieściametrów stąd, za zakrętem.Mimo to w mojej głowie cały czas brzęczy niepokojący alarm.Mieliśmy dużo szczęścia.Mieliśmy szczęście, że wyszliśmy napowierzchnię tak blisko azylu.Mieliśmy szczęście, że tunele nastutaj doprowadziły.Zbyt wiele zbiegów okoliczności jak nazwykły przypadek.Próbuję odsunąć od siebie tę myśl.Skręcamy za róg i przede mną rozciąga się upragniony widok.Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystkie mojeobawy znikają zmyte falą radości.Julian zatrzymuje się, ale jaruszam prosto do drzwi, z naładowanymi akumulatorami, pełnanowej energii.Większość azylów a przynajmniej tych, którewidziałam powstała w miejscach ukrytych: w podziemiach,piwnicach, schronach przeciwlotniczych i skarbcach bankowych,których nie zniszczyły bomby.Zalęgliśmy się w nich jak insekty.Natomiast ten azyl został zbudowany długo po zakończeniublitzu.Jak powiedziała mi Raven, był jednym z pierwszych,stanowił bazę pierwszej grupy buntowników, którzy zwyszukanych na śmietniku materiałów zbudowali ten quasi-�om,dziwną patchworkową strukturę stworzoną z drewna, betonu,kamienia i metalu.Konstrukcja277sprawia wrażenie prowizorki, jak gdyby w każdej chwili miałasię zawalić.A jednak stoi.-No i jak? - pytam, odwracając się do Juliana.-Wchodziszczy nie?- Nie przypuszczałem.to niemożliwe.- Julian kręci głową,jak gdyby myślał, że śni, i próbował się obudzić.-Zupełnie nietak to sobie wyobrażałem.- Potrafimy zbudować cos właściwie z niczego, z resztek iśmieci oznajmiam z dumą i w tym samym momencieprzypominam sobie, jak Raven powiedziała mi niemal dokładnieto samo po mojej ucieczce, kiedy byłam chora i słaba i niewiedziałam nawet, czy chcę umrzeć, czy żyć.Było to pół rokutemu, a zarazem całe życie temu.Przez chwilę czuję przypływsmutku i żalu: za horyzontami, które znikają w tyle, za ludzmi,których zostawiamy za sobą, którzy niczym stare lalki wędrują nastrych, by po jakimś czasie ostatecznie odejść w zapomnienie.Oczy Juliana mają teraz elektryzującą barwę, wyglądają jakodbicie nieba.Chłopak odwraca się do mnie.- Jeszcze dwa lata temu myślałem, że wszystko to: Głusza,Odmieńcy, to tylko bajki dla dzieci.- Robi dwa kroki w mojąstronę i teraz stoimy bardzo blisko siebie.- Ty.Ja.nigdy bymnie uwierzył.Wciąż dzieli nas kilka centymetrów, ale wrażenie jest takie,jakbyśmy się dotykali.Przepływa między nami energia, któralikwiduje przestrzeń między naszymi ciałami.- Jestem prawdziwa.- Pod skórą przepływają mi nerwowedrgania, niczym prąd, i czuję się w tej chwili naga i bezbronna.Tu jest zbyt jasno i zbyt cicho.278 Nie sądzę. ciągnie Julian nie jestem pewien, czypotrafię wrócić. Jego oczy mają kolor morskiej głębi.Chcęodwrócić wzrok, ale nie potrafię.Mam wrażenie, że upadam. Nie wiem, o czym mówisz mówię przez ściśniętegardło. Chodzi mi o to, że.Nagle z prawej strony dobiega nas głośny łoskot, jakby ktoścoś przewrócił.Julian milknie i sztywnieje.Instynktowniepopycham go za siebie, w stronę drzwi, i wygrzebuję broń zplecaka.Rozglądam się.Wokół same odłamki pocisków ikamienie, zagłębienia terenu i dziury jednym słowem:mnóstwo miejsc na kryjówkę.Włosy mi się jeżą na karku, awszystkie zmysły wyostrzają.Oni zawsze obserwują.Stoimy przez chwilę w nieznośnej ciszy.Wiatr szarpie popustkowiu plastikową torbę, która wykonawszy trzy powolneobroty, zatrzymuje się na od dawna nieczynnej lampie ulicznej.Kątem oka dostrzegam po lewej jakieś poruszenie.Odwracamsię z krzykiem, ściskając broń.Gdy spomiędzy sterty pustakówwyskakuje kot, Julian oddycha z ulgą, a ja rozluzniam uścisk nabroni i napięcie odpływa z mego ciała.Chudy kot, z ogromnymioczami, przystaje, odwracając głowę w naszym kierunku, imiauczy żałośnie.Julian delikatnie kładzie mi ręce na ramionach.Odskakuję jakoparzona. Przestań upominam go i widzę, że zraniłam jegouczucia. Chciałem coś powiedzieć zaczyna znowu.Czuję, żeszuka mojego wzroku i chce, bym na niego spojrzała, ale279już jestem przy drzwiach, majstrując przy zardzewiałejklamce.- Możesz to powiedzieć pózniej - odpowiadam, napierając nadrzwi, które wreszcie się poddają.Od progu uderza nas zapachpleśni i kurzu.Julian, nie mając innego wyjścia, wchodzi za mnądo środka.Boję się tego, co ma mi do powiedzenia, boję się, jakiegodokona wyboru, dokąd pójdzie.Ale jeszcze bardziej boję siętego, czego sama chcę: dla niego, a co gorsza - od n iego.Ponieważ naprawdę chcę.Nie jestem nawet pewna, czegodokładnie, ale pragnienie to tkwi we mnie głęboko, tak jakprzedtem tkwiły tam gniew i nienawiść.Lecz to nie jest wieża.Tobezkresny, głęboki tunel, który sięga głęboko i otwiera w środkumnie ziejącą dziurę.280WTEDYTack i Hunter nie byli w stanie uratować zbyt wiele z azylukoło Rochester.Bomby i pożar zrobiły swoje.Ale udało im sięznalezć kilka rzeczy cudownie ocalonych z dymiących gruzów:puszki fasoli, dodatkową broń, pułapki i, co dziwne, jedną całączekoladę.Tack nalega, żeby jej nie ruszać, i przyczepia ją doswojego plecaka, niczym amulet na szczęście.Podczas marszuSara nie może oderwać od niej wzroku.I rzeczywiście wydaje się, jakby czekolada przynosiłaszczęście a może to tylko kwestia tego, że Tack i Hunter zpowrotem są z nami, i tego, jak wpłynęło to na nastrój Raven.Pogoda się utrzymuje.Wciąż jest zimno, ale ze słońcem nadgłową dużo łatwiej się idzie.Fasola zapewnia nam energię do dalszego marszu, a do tegozaledwie po połowie dnia drogi od ostatniego obozowiskanatykamy się pośrodku lasu na pojedynczy dom, zupełnienienaruszony.Gdy go zbudowano, musiał281się znajdować całe kilometry od jakiejś dużej drogi.Wyglądajak pieczarka wyrastająca z ziemi: ściany porośnięte sąbrązowym bluszczem, gęstym jak futro, a dach jest niski iokrągły, naciągnięty jak kapelusz.Przed blitzem była to zapewnechatka pustelnika, oddalona od wszystkiego i wszystkich.Nicdziwnego, że przetrwała nietknięta [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki