Piekło Gabriela (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Porzućcie wszelką nadzieję wy, którzy tu wchodzicie. Nie lubię myśleć, że coś jest beznadziejne szepnęła dosrebrnych sztućców na stole. Arystoteles twierdził, że przyjazń jest możliwa tylko międzydwojgiem cnotliwych ludzi.A zatem przyjazń między nami jestnieosiągalna. Nikt nie jest tak naprawdę cnotliwy. Ty jesteś. Błękitne płonące oczy Gabriela utonęły w jejoczach, a kryły się w nich uczucia namiętności i podziwu. Rachel mówiła, że jesteś w Lobby na liście VIP-ów. Juliaszybko zmieniła temat, znowu nie przemyślawszy swoich słów. To prawda. Trzymasz to w tajemnicy.Dlaczego? Gabriel spojrzał na nią wilkiem. A jak myślisz? Nie mam pojęcia.Dlatego o to spytałam.Wpatrzony w nią, zniżył głos. Chodzę tam regularnie i stąd ten status VIP-a.Chociaż ostatniorzadko bywam. Dlaczego tam chodzisz? Nie lubisz tańczyć.Po prostu sięnapić? Rozejrzała się po prostym, ale wygodnym wnętrzu Caff�. Tomiejsce jest równie dobre do napicia się czegoś jak każde inne.A nawetchyba dużo przyjemniejsze.Jest takie gem�tlich& przytulne.I nie ma tu w polu widzenia żadnej dziwki Emersona. Nie, panno Mitchell.Zasadniczo chodzę do Lobby nie po to,żeby pić. Wobec tego po co pan tam chodzi? Czy to nie jest oczywiste? Zmarszczył brwi.Następniepotrząsnął głową. No, może dla kogoś takiego jak pani nie jest& Co to właściwie znaczy? Dla kogoś takiego jak ja? To znaczy, że nie wiesz, o co mnie pytasz. Parsknął gniewnie. Inaczej nie zmusiłabyś mnie do powiedzenia tego! Chcesz wiedzieć,dlaczego tam chodzę? Powiem ci! Chodzę tam, bo szukam kobiet dopieprzenia, panno Mitchell! Był wściekły.Spojrzał na nią.Zadowolona? warknął.Julia nabrała głęboko powietrza i wstrzymała oddech.Gdy jużdłużej nie mogła wytrzymać, potrząsnęła głową i głośno wypuściłapowietrze. Nie odparła spokojnie, wpatrując się we własne dłonie. Zczego miałabym się cieszyć? Tyle że zrobiło mi się niedobrze.Mdlimnie.Nie ma pan pojęcia&Gabriel westchnął głęboko i założył ręce na kark.Nie był na niązły gniewał się na samego siebie.I czuł wstyd.Część jego istotychciała ją umyślnie od siebie odstręczyć, stanąć przed nią nago,odsłonić się, niczego nie ukrywać, tak żeby mogła zobaczyć, kim onjest naprawdę: złym, złowrogim stworzeniem, które jej cnota obnażyła.A wtedy czym prędzej ona ucieknie od niego.Prawdopodobnie podświadomie próbował już to zrobić swoimiśmiesznymi, nieprofesjonalnymi wybuchami.Przecież nigdy, nawet zatysiąc lat, nie powinien był powiedzieć tego, co przed chwilą wyznał,żadnemu studentowi, a już na pewno nie studentce ostatniego roku,nawet gdyby to była prawda.Julia powoli sprawiała, że się przed niąotwierał kawałek po kawałku i nie rozumiał dlaczego.Niebieskie oczy Gabriela odnalazły jej wzrok.W jego bladejprzystojnej twarzy Julia wyczytała skruchę. Proszę mi wybaczyć.Wiem, że panią zgorszyłem mówił tobardzo spokojnie. Ale proszę mi wierzyć, że pani reakcja na mojesłowa była doprawdy niezwykła.Powinno to panią ode mnieodstręczyć.Zawsze, kiedy jesteśmy razem, demoralizuję panią. Nie czuję się zdemoralizowana.Spojrzał na nią ze smutkiem. Tylko dlatego, że pani nie wie, co to znaczy.A kiedy pani sięjuż dowie, będzie za pózno.Adam i Ewa nie rozumieli, co tracą, dopókinie zostali wypędzeni z raju. Wiem coś o tym wyszeptała. I nie dowiedziałam się tego zpoematu Miltona[31].W tym momencie pojawił się Christopher z pizzą, skuteczniekończąc tę męczącą rozmowę.Gabriel odegrał rolę gospodarza,podając Julii sałatkę i pizzę jako pierwszej i bardzo dbając o to, żebyjej się dostało więcej parmezanu i grzanek niż jemu.Co nie znaczy, żenie lubił tych dodatków, uwielbiał je!Jedząc, Julia wracała myślami do ich pierwszego wspólnegoposiłku.I wtedy zaczęła grać muzyka tak słodka i piękna, żedziewczyna odłożyła widelec i zasłuchała się.Gabriel też słuchał, nucił nawet pod nosem słowa piosenki; coś oniebie, piekle, cnocie i grzechu&Julię zaskoczyła niesamowita trafność tych słów.Ale Gabrielprzerwał, nagle niepewny siebie, i skupił całą swą uwagę na pizzy.Patrzyła na niego z otwartymi ustami.Nie wiedziała, że potrafitak śpiewać.Jego przepiękne usta& jego głos, śpiewający takiesłowa& Zliczna piosenka.Kto ją napisał? Nazywa się Ty i ja.A autorem jest Matthew Barber, kanadyjskimuzyk[32].Wyłapała pani te słowa Ty jak cnota, ja jak grzech ? Myślę,że oboje doskonale wiemy, o kim mowa. Piękne.Ale smutne. Zawsze miałem obrzydliwą słabość do pięknych, smutnychpiosenek. Spojrzał na nią i natychmiast odwrócił wzrok. Wydaje misię, że już najwyższy czas, żebyśmy zaczęli rozmawiać o projekciepani pracy, panno Mitchell.Ujrzała, jak znów przywdziewa maskę profesjonalisty.Wzięła głęboki oddech i zaczęła opisywać ze szczegółami, oczym chce pisać, powołując się na Paola i Franceskę, Dantego iBeatrycze, kiedy nagle zadzwonił telefon Gabriela.Ten dzwięk zabrzmiał w ich uszach co najmniej jak bicie BigBena.Emerson podniósł palec, dając Julii znak, że ma przerwać, poczym spojrzał na ekran smartfonu.Po twarzy przemknął mu cieńniepokoju. Muszę odebrać.Przepraszam. Wstał i powiedział do telefonu: Paulina?Przeszedł do sąsiedniej salki, mimo to Julia słyszała, co mówi. Co się stało? Gdzie jesteś? głos miał coraz bardziejstłumiony.Zajęła się kolacją i piwem.Ciekawe, kto to jest ta Paulina [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki