Vanina Vanini STENDHAL

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tę drugą sprawę rozstrzygnięto dnia 23 grudnia, który to dzień przypadał w niedzielę.Tej samej nocy czterdziestu ludzi wtargnęło do domu rzeczonej Accoramboni.Byli ubraniw płaszcze płócienne, dziwnie skrojone i uszyte w ten sposób, aby ich nie można byłopoznać, chyba po głosie; wołając się nawzajem, posługiwali się zmyślonymi imionami.Szukali najpierw księżnej, a skoro ją znalezli, jeden rzekł: Teraz trzeba umierać.I nie darowując jej ani chwili, mimo iż błagała, że chce się polecić Bogu, wbił jej sztylettuż nad lewą piersią; po czym, obracając sztylet na wszystkie strony, okrutnik spytał kilkarazy nieszczęśliwej, aby powiedziała, czy dosięgnął serca; wreszcie wydała ostatnietchnienie.Przez ten czas inni szukali braci księżnej, z których jeden Marceli uszedł z życiem,ponieważ go nie znaleziono w domu; drugiego przeszyto setką ciosów.Mordercy zostawiliciała na ziemi, cały dom we łzach i lamentach, i porwawszy szkatułkę z pieniędzmi ikosztownościami, umknęli.Wieść ta dobiegła szybko do sędziów w Padwie; polecili rozpoznać martwe ciała i posłalido Wenecji po rozkazy.Przez cały poniedziałek w pałacu oraz w kościele Eremitów była straszliwa ciżba; wszyscychcieli oglądać trupy.Ciekawi wzruszyli się litością, zwłaszcza na widok księżnej, takpięknej; płakali nad jej nieszczęściem, et dentibus fremebant (i zgrzytali zębami) namorderców; ale nie znano jeszcze ich nazwiska.Corte, powziąwszy silne podejrzenie, iż rzecz stała się z rozkazu lub przynajmniej zazgodą rzeczonego księcia Ludwika, kazała go wezwać; kiedy zaś on chciał wejść in corte (dotrybunału) Jego Dostojności kapitana z orszakiem czterdziestu uzbrojonych ludzi, zagrodzono36mu drogę i powiedziano, aby wszedł tylko z trzema lub czterema.Ale w chwili gdy ciwychodzili, inni wcisnęli się za nimi, odtrącając straże i weszli wszyscy.Książę Ludwik, znalazłszy się przed Jego Dostojnością kapitanem, użalił się na tęzniewagę, świadcząc się, że nigdy nie doznał podobnego afrontu od żadnego panującego.Kiedy Jego Dostojność spytał go, czy wie coś dotyczącego śmierci signory Wiktorii oraztego, co się zdarzyło ubiegłej nocy, odpowiedział, że tak i że nakazał, aby z tego zdanosprawę sądowi.Chciano zapisać jego zeznania; odpowiedział, że ludzie jego stanu niepodlegają tej formalności i że takoż nie godzi się go przesłuchiwać.Książę Ludwik poprosił o pozwolenie wysłania gońca do Florencji z listem do księciaWirginia Orsini, w którym zawiadamia go o zbrodni i procesie.Pokazał list udany, niebędący prawdziwym, i uzyskał to, o co prosił.Ale wysłanego gońca przytrzymano za miastem i przeszukano starannie; znaleziono list,który książę Ludwik pokazał, oraz drugi, schowany w butach kuriera; a był następującejtreści:Do pana Wirginia Orsini.Wielce dostojny panie!Wykonaliśmy to, co było ułożone między nami, i to w ten sposób, żeśmy wyprowadzili wpole jegomościa Tondini (zapewne nazwisko naczelnika corte, który przesłuchiwał księcia),tak iż mają mnie tu za niewinnego jak baranek.Wykonałem rzecz osobiście, toteż niezaniedbuj W.Ks.Mość wysłać natychmiast wiadomych ludzi.List ten poruszył mocno sędziów; posłali go czym prędzej do Wenecji; sami zaś dalirozkaz zamknięcia bram miasta oraz obsadzenia murów wojskiem przez dzień i noc.Ogłoszono surowe kary na każdego, kto, znając zbrodniarzy, nie udzieliłby sądowi tego, cowie.Mordercy, którzy zdradzą jednego ze swoich, nie będą sami odpowiadali, a nawetotrzymają pewną kwotę pieniężną.Ale około siódmej w nocy w Wilię Bożego Narodzenia.(24 grudnia o północy) przybył z Wenecji Alojzy Bragadino z szerokimi pełnomocnictwamiod senatu oraz z rozkazem ujęcia, żywych lub umarłych, za wszelką cenę rzeczonego księciaLudwika i wszystkich jego ludzi.�w pełnomocnik Bragadino, Jego Dostojność kapitan i podesta zebrali się w fortecy.Nakazano pod karą szubienicy (della forca) wszelkiej milicji, pieszej i konnej, aby sięzebrała, dobrze uzbrojona, wpodle domu rzeczonego księcia Ludwika, sąsiadującego zfortecą, a przylegającego do kościoła Zw.Augustyna na Arenie.Skoro nastał dzień (będący dniem Bożego Narodzenia), ogłoszono w mieście edykt,upominający synów św.Marka, aby pobiegli z bronią w ręku do domu pana Ludwika; ci,którzy nie posiadają broni, mają się udać do fortecy, gdzie otrzymają jej, ile zapragną.Edyktten przyzywał nagrodę dwóch tysięcy dukatów temu, kto odda do rąk corte, żywym lubumarłym, rzeczonego pana Ludwika, a pięćset dukatów za każdego z jego ludzi.Co więcej,wydano rozkaz, aby ten, kto nie ma broni, nie zbliżał się do domu księcia, iżby nie zawadzałbijącym się, w razie gdyby książę odważył się uczynić wypad.Zarazem pomieszczono rusznice wałowe, mozdzierze i armaty na starych murach, nawprost domu księcia; toż samo na nowych murach, z których widać było tyły domu.Z owejstrony ustawiono jazdę, aby się mogła swobodnie obracać w razie potrzeby.Nad rzeką Brentąrozstawiono ławy, szafy, wozy i inne sprzęty tworząc z nich rodzaj szańca.Chciano w tensposób uczynić zaporę dla oblężonych, w razie gdyby mieli ruszyć na lud w zwartymordynku.Szaniec ten miał też chronić puszkarzy i piechotę przeciw rusznicom oblężonych.37Wreszcie umocowano na rzece barki, na wprost i po bokach książęcego pałacu.Barki byłypełne ludzi zbrojnych w muszkiety i inną broń sposobną do niepokojenia wroga, w raziegdyby próbował wycieczki; równocześnie wzniesiono barykady na wszystkich ulicach.W czasie tych przygotowań nadszedł list w bardzo przystojnych słowach, w którym książężalił się, że go osądzono winnym i że się go traktuje jako wroga, ba, nawet buntownika,zanim zbadano sprawę.List ten ułożył niejaki Liveroto.27 grudnia trzej szlachcice, najznaczniejsi w mieście, udali się z ramienia sądu do księciaLudwika, który miał w domu około czterdziestu ludzi, żołnierzy ostrzelanych zniebezpieczeństwem.Zastali ich sporządzających szańce z desek i mokrych materacy orazgotujących rusznice.Ci trzej szlachcice oświadczyli księciu, że sędziowie gotowi są owładnąć jego osobą;napominają go, aby się poddał, dodając, iż dzięki temu, nim jeszcze przyjdzie do czynnegostarcia, może się u nich spodziewać zmiłowania.Na co pan Ludwik odpowiedział, że gdybyusunęli straże rozstawione koło domu, udałby się przed sędziów samowtór albo samotrzeć zeswymi ludzmi, aby traktować sprawę, pod warunkiem, że zawsze będzie miał swobodęcofnąć się do pałacu.Wysłannicy przyjęli te propozycje spisane jego ręką i wrócili do sędziów, którzy odrzucilite warunki, z szczególną poradą wielce znamienitego Pio Enea i innych panów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki