Czerwone i czarne t.2 Stendhal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeśli się na-potka pannę służącą, obetrzeć oczy i zagadać do niej.Wszystko to wypełnił najściślej. Popełniam wielkie zuchwalstwo pomyślał Julian wychodząc z pałacu pani de Fe-rvaques ale to wina Korazowa.Odważyłem się pisać do tak słynnej cnotki! Zmiażdżymnie wzgardą, co mnie bajecznie zabawi.To w gruncie jedyna rozrywka, jaką jestem zdol-ny odczuć.Tak, okryć śmiesznością wstrętną istotę, która się nazywa m n ą, cóż za ucie-cha! Chętnie popełniłbym zbrodnię, byle się rozerwać.Od miesiąca najpiękniejszą chwilą w życiu Juliana był moment, kiedy odprowadzał ko-nia do stajni.Korazow zabronił mu wyraznie, pod jakim bądz pozorem, patrzeć na hardąkochankę.Ale krok konia, tak dobrze jej znany, sposób, w jaki Julian pukał szpicrutą dostajni, aby zawołać stajennego, zwabiały niekiedy Matyldę do okna.Muślin firanek był taklekki, że Julian mógł go przejrzeć; zerkając ukradkiem spod kapelusza, widział kibić Ma-tyldy, mimo że nie widział jej oczu.Wieczorem pani de Fervaques odniosła się do Juliana tak, jakby nie otrzymała filozo-ficzno-mistyczno-religijnej rozprawy, którą tego samego rana wręczył odzwiernemu z takąmelancholią.W wilię przypadkowo Julian odkrył sposób pobudzenia swojej wymowy:usiadł w ten sposób, że widział oczy Matyldy.Ona sama w chwilę po przybyciu marszał-kowej opuściła kanapę gardząc niejako dotychczasowym towarzystwem.Pan de Croisenoisbył zmiażdżony tym nowym kaprysem: jego widoczne cierpienie sprawiło ulgę męce Julia-na.Ten niespodziewany zwrot w jego życiu uczynił go złotoustym; że zaś miłość własnaczai się nawet w sercach będących świątynią najdostojniejszej cnoty, marszałkowa siadającdo powozu pomyślała: Pani de la Mole ma słuszność; ten młody kleryk jest bardzo namiejscu.Widocznie w pierwszych dniach obecność moja onieśmieliła go.Trzeba przyznać,że zwykły skład tego salonu jest dość lekkiego autoramentu; same cnoty wspierane powagąwieku, którym to ostudzenie było bardzo potrzebne.Ten młody człowiek musiał odczuć112różnicę; pisze wcale dobrze; lękam się tylko, aby ta prośba o światło i o rady, zawarta wjego liście, nie kryła bezświadomie innego uczucia.Bądz co bądz, ileż nawróceń zaczęto się w ten sposób! Dobrze wróży w moich oczachróżnica między jego stylem a stylem młodych ludzi, których listy miałam sposobność wi-dywać.Nie sposób nie odczuć namaszczenia, powagi i przekonania w liście tego młodegolewity; tak, on posiądzie słodką cnotę biskupa Massillon.113LVII.NAJPIKNIEJSZE POSADY DUCHOWNEPraca! talent! zasługi! ba! Przede wszystkimtrzeba należeć do jakiejś koterii.T e l e m a kTak więc myśl o infule zjednoczyła się pierwszy raz z myślą o Julianie w głowie kobie-ty, która wcześniej lub pózniej miała rozporządzać najtłustszymi posadami we francuskimKościele.Korzyść ta nie byłaby wzruszyła Juliana, w tej chwili myśl jego nie ogarniała nicpoza obecnym nieszczęściem; wszystko je potęgowało; widok własnego pokoju stał mu sięnieznośny.Wieczorem, kiedy wracał ze świecą, każdy mebel, każdy ornament jak gdybymówił do niego głosząc cierpko jakiś nowy szczegół jego cierpienia. Dziś bodaj mam przymusowe roboty rzekł wchodząc do pokoju z od dawna już nieznaną żywością miejmy nadzieję, że drugi list będzie równie nudny jak pierwszy.Był jeszcze nudniejszy.Wydał mu się tak głupi, że w końcu kopiował wiersz po wierszunie myśląc o sensie. To jeszcze bardziej napuszone myślał niż oficjalne dokumenty m�nsterskiegotraktatu, które mój profesor dyplomacji dał mi do przepisywania w Londynie.Wówczas dopiero przypomniał sobie listy pani de Fervaques, których oryginałów zapo-mniał zwrócić poważnemu Hiszpanowi.Odszukał je; były niemal równie górnolotne jaklisty rosyjskiego panka.Zupełna mgła; mogły znaczyć wszystko i nic. To harfa eolskastylu myślał Julian. Wśród najwznioślejszych maksym o nicości, śmierci, nieskończo-ności, czymś rzeczywistym jest tu tylko straszliwy lęk przed śmiesznością.Monolog, któryśmy tu skrócili, powtarzał się dwa tygodnie z rzędu.Usnąć przepisującswój k o m e n t a r z d o A p o k a l i p s y, odnieść nazajutrz list z melancholijną miną,odprowadzić konia do stajni z nadzieją ujrzenia sukni Matyldy, pracować, wieczoremwpaść do Opery, o ile pani de Fervaques nie było w pałacu de la Mole oto jednostajneżycie Juliana.Bogaciej przedstawiało się ono, kiedy pani de Fervaques zawitała do margra-biny.Wówczas spod skrzydła kapelusza marszałkowej Julian mógł dojrzeć oczy Matyldy istawał się wymowny.Jego malownicze i sentymentalne frazesy zaczęły nabierać śmielszeji wykwintniejszej formy.Czuł, że to, co mówi, musi się wydać Matyldzie głupie, ale chciał ją olśnić dystynkcjąwysłowienia. Im bardziej to, co mówię, jest nienaturalne, tym bardziej musi się jej podo-bać myślał Julian za czym z monstrualną śmiałością wydymał swój styl.Spostrzegł ry-114chło, iż aby się nie stać pospolitym w oczach marszałkowej, trzeba mu się zwłaszcza wy-strzegać prostoty i rozsądku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki