Whyte Jack Templariusze 01 Rycerze Czerni i Bieli

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Masz jakieś imię, czy mam cię nazywać muzułmaninem? Jakwiesz, ja nazywam się Saint-Clair.- Nazywaj mnie Hassanem.- No cóż, Hassanie, posłuchaj.Jestem pieszo, nie mam broni anizbroi i sądzę, że moje siły.a raczej to, co z nich zostało.są na wyczer-paniu, tak więc wątpię, abym zdołał ci uciec, nawet gdybym chciał.- Mam dla ciebie konia.- Wspaniale.Jestem ci za to wdzięczny, ale nie zdołam go dosiąśćze skutymi nogami.- Najpierw go dosiądziesz, a potem skuję je pod końskim brzu-chem.- To będzie niewygodne i nieprzyjemne dla mnie, dla ciebie i dlazwierzęcia.Może zgodzisz się zostawić mnie nieskutego, jeśli dam cisłowo honoru, że nie spróbuję uciec?-Twoje słowo honoru? Słowo chrześcijanina?Saint-Clair wydął usta i prychnął.- Masz rację i nie będę się o to spierał.Jednak nie, nie słowo chrze-ścijanina.Słowo wojownika, który ceni swój honor.Starał się nie pamiętać, dlaczego się tutaj znalazł, lecz ku jego zdzi-wieniu odziany na czarno szyita bez namysłu skinął głową.- Tak, przyjmę je.Dajesz słowo?- Tak, chętnie.- Dobrze, a więc mogę schować je tam, skąd je wziąłem.- Hassanwepchnął kajdany do juków, a potem zawahał się, odwrócił i rzuciłcoś Saint-Clairowi.- Może to twoje?Rycerz złapał rzucony przedmiot i znieruchomiał, gapiąc się naniebieski kamień.- Gdzie go znalazłeś?- Przy jednym z tych nieczystych, których zabiłem zeszłej nocy.Nosił go przywiązanego do nadgarstka, ale wiedziałem, że ten klejnotnie może być jego własnością.Dopiero wtedy Saint-Clair zaskoczony stwierdził, że od kiedy od-zyskał przytomność, nie zastanawiał się nad losem bandytów.Rozej-rzał się, ale nigdzie ich nie dostrzegł.- Gdzie oni są? Co się im przydarzyło?Hassan wykrzywił usta w sardonicznym uśmiechu.-Ja, Sanglahr.Ja im się przydarzyłem.Ale pewnie pytasz, gdziesą teraz.Dziś rano przywiązałem ich ciała do koni i odciągnąłem odzbiornika.Leżą teraz w wadi, dostatecznie daleko, żeby ich smród nieskaził wody, kiedy zaczną gnić.- Wiesz, kim byli?- Nie mam pojęcia.Zwykłymi nomadami, przybyłymi z bardzodaleka.Próbowałem wczoraj z nimi rozmawiać, ale nie mogłem zro-zumieć ani słowa z tego, co mówili.Obcy język, obcy ludzie.Jednakbyli sunnitami i świat bez nich jest lepszy.Teraz powinniśmy już ru-szać.Jesteś gotowy?- Tak, ale chciałbym odnalezć mój miecz.Ta błyskotka była przy-wiązana do jego rękojeści.Hassan pokręcił głową.- Nie znalazłem przy nich frankońskiego miecza.Ci głupcy mielitylko byle jaką, bezwartościową broń.Nie zostawiliby dobrego mie-cza, gdyby go znalezli.Widocznie odwiązałeś ten klejnot, zanim od-rzuciłeś miecz.Zbieraj się, jedziemy.Saint-Clair ze zdumieniem potrząsnął głową, podnosząc ciężkiwór z kajdanami, którymi był skuty.Poszedł za Hassanem tam, gdziew kępie palm stały spętane dwa wspaniałe białe konie oraz jucznywielbłąd.Hassan umieścił sakwę i dwa worki z wodą na grzbieciewielbłąda i pierwszy wyjechał na pustynię, kierując się na południe.ddWSP�AWINYdd1Biskup Fontainebleau doprowadzał się do bynajmniej nie pobożne-go szału, przemierzając tam i z powrotem sypialnię księżniczki Alixi mamrocząc pod nosem, gdyż nie śmiał zawyć z wściekłości.Genita-lia bolały go od uścisku Alix i choć wcześniej był przyjemnie znużonyi zaspokojony, teraz czuł się zmaltretowany i wykorzystany, otwarcieznieważony i pozostawiony, żeby w samotności przetrawił swoją od-powiedz na ultimatum, które ta suka postawiła mu przed wyjściem.W ferworze kopulacji nie zauważył, że ktoś wszedł do komnaty i wy-szedł z całym jego wierzchnim odzieniem.Teraz, kiedy już o tym wie-dział, nie miał żadnych wątpliwości, kto to zrobił - ta stara zdziraEster, która opiekowała się Alix od dziecka.Odo nie przejmował się tym, że ta rajfurka mogła widzieć, jakspółkuje z jej panią.Wiedział, że oglądała to wiele razy.Rozwścieczałogo to, że ukradła jego rzeczy i jest teraz zdany na łaskę tej przeklętejharpii, jej pracodawczyni, która czerpała tak ogromną przyjemnośćz upokarzania go.- Odonie - powiedziała mu - jesteś tu ostatni raz.Więcej się zemną nie zobaczysz.a przynajmniej nie w taki sposób.oczywiście,chyba że zmienię zdanie i pod wpływem nostalgii wezwę cię jesz-cze raz.Ale zatroszczę się o ciebie.Wkrótce mam wyjść za mąż i mójnarzeczony przybędzie do Zamorza, żeby upomnieć się o moją rę-kę.Tak więc od tej pory muszę się poprawić i porzucić niedobre przy-zwyczajenia.A ty, mój słodki, jesteś jednym z tych złych przyzwy-czajeń.Zaręczona! I z kim? Z jakimś pajacem z Francji lub Italii, przyby-wającym upomnieć się o jej rękę! Ta dziwka rodem z Babilonu śmiemówić o zaręczynach? Gniew ściskał mu gardło tak, że Odo o małosię nie udusił, lecz żadne z gorączkowych, głośnych pytań czy oskar-żeń nie wydobyło się z jego ust.Kto by ją poślubił? - zadawał sobiepytanie.Czy ktoś o zdrowych zmysłach pojąłby.? jednak zaraz samodpowiedział sobie na to pytanie.Każdy mężczyzna, który miałbyokazję poślubić Alix du Bourcą, zrobiłby to, choćby miał przejść potrupach, żeby dostąpić tego przywileju.Siedziała, chciwie łowiąc grę emocji na jego twarzy i w oczach, gdyrozważał tę wieść, i roześmiawszy się, wstała i klepnęła go packą, którąoganiała się od natrętnych much.- Przemyśl to,- powiedziała.- Przemyśl to spokojnie, a ja zrobięto samo, bo wiem, czego potrzebujesz i gdzie to znalezć.Teraz jeślichcesz, zaczekaj tu na mnie.I odeszła, zostawiwszy dwóch strażników pod drzwiami i Odonasamego, prócz jedwabnej koszuli nie mającego żadnego odzienia, któ-rym mógłby okryć swą nagość.To było nie do zniesienia.Usłyszał cichy dzwięk otwieranych drzwi i obrócił się na pięcie,zamierzając użyć przeciw niej swego ostrego jak brzytwa języka, leczpowstrzymała go, unosząc rękę, i skinęła na towarzyszącą jej Ester.Stara bez słowa podeszła i płynnym ruchem wygładziła szatę Odona,którą powiesiła na krześle.- Masz - powiedziała Alix.- Nie ma ani śladu twojego małegowypadku.Odo otworzył usta do gniewnej riposty, ale zmełł ją.Zdarzył musię nieszczęśliwy wypadek, to prawda, lecz w świetle tego, co zaszłopotem, był pewien, że nieprzypadkowy.Podniecony pierwszym spo-tkaniem po kilkutygodniowej przerwie, był zbyt niecierpliwy, a ocho-czo go zabawiając, Alix doprowadziła do tego, że poplamił nasieniemprzód swojej zielonej jedwabnej szaty.Ponieważ księżniczka tego dniabyła wprost natarczywa, nie zwrócił na to uwagi, zbywając to przelot-ną myślą, że trzeba będzie sprać te plamy, zanim wyschną.Teraz wie-dział, dlaczego tak się zachowywała: chciała odwrócić jego uwagę, gdyta stara krowa kradła jego ubranie, żeby mieć pewność, że nie zdołastąd wyjść, dopóki Alix mu nie pozwoli.Tylko dlaczego? Czemu poprostu nie pozwoliła mu odejść rozgniewanemu?Jakby czytając w jego myślach, dziewczyna ponownie uniosła dłoń,uciszając go, a drugą skinęła na Ester i zaczekała, aż stara zamknie zasobą drzwi.Dopiero wtedy zwróciła się do wściekłego biskupa, którystał chwiejnie, czerwony na twarzy, zaciskając pięści.- Niebezpieczeństwo - powiedziała.- Uwielbiasz ryzyko i niebez-pieczeństwo, Odonie.-Ja.- Przełknął gniew, starając się mówić powoli i wyraznie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki