[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wkrótce jednak wyjaśnienie to przestało mi wystarczać.Wprawdzie wznoszenie rzeczywistych domów na dalekim marginesie sceny, więc tam, gdzie wystarczały proste makiety eksponowanych ścian, nie miałoby żadnego sensu, jednak zamiast fabrykować ruchome i gadające manekiny oraz sztuczne rośliny i zwierzęta, czy nie łatwiej byłoby posadzić na planie zdjęciowym wyłącznie autentyczne drzewa i wprowadzić do akcji samych żywych ludzi, obsadzając nimi wszystkie stanowiska, choćby scenariusz przewidywał, że większość stworzonych postaci ma odegrać w filmie tylko role czwartorzędnych statystów?Po ujawnieniu zdolności twórczych Płowego Jacka ostatecznie przestałem się orientować, co sprawiało większą trudność producentom nadrzędnego widowiska: konstruowanie postaci żywych czy ich imitacji.Może jedno i drugie przychodziło im z jednakową łatwością.W każdym razie oszczędność - w jakimkolwiek sensie - nie miała tu żadnego znaczenia.Lecz aby zrozumieć myśl zawartą w efekcie pracy Scenografa Kroywenu, trzeba było najpierw zauważyć, iż obiektywne spojrzenie na świat nie ma żadnej wartości z punktu widzenia sztuki, gdyż każda twórczość artystyczna polega właśnie na subiektywnym wyborze.Ponadto odbiorcy nigdy nie interesuje znana mu rzeczywistość - lecz wyłącznie jej dopełnienie.Autor przemilcza lub zbywa półsłówkami nieistotne dla danego utworu fakty, wygasza zbędne światła i wycisza nieważne głosy, upraszcza marginesowe byty, oddala, zaciera lub przysłania drugorzędne kształty i struktury po to, by działając też w przeciwną stronę - przez stopniowe pogłębianie ostrości na drodze do wybranego celu - skupić uwagę odbiorcy na określonej sprawie.Jakiej sprawy bronił Płowy Jack w reżyserowanym przez siebie filmie - nie wiedziałem jeszcze.Nie potrafiłem przeniknąć jego myśli, ponieważ w mojej obecności zwracał się tylko do statystów, w najlepszym razie pierwszoplanowych, do jakich zaliczałem siebie.Czy aktorom pozostawiał wolną rękę, by szli za wskazówkami wewnętrznego głosu wyrażającego Wolę Scenariusza, czy również nauczał ich gestem i słowem - nie miałem pojęcia.Ale miałem pewność, że w widowisku, które dla nas wszystkich - zgromadzonych na zdjęciowym planie świata - było jedyną realną rzeczywistością, ja sam nie odgrywałem żadnej istotnej roli.Bo jaką satysfakcję mogłem czerpać z żałosnego faktu, że w kolejce do wiecznego życia stałem przed słynnym (ponoć) profesorem uniwersytetu, który okazał się ledwie trzeciorzędnym statystą, jeśli równocześnie kreowałem rolę mniej ważną od skromnej pisuardessy?Rankami szczególnie dotkliwie dawała mi się we znaki samotność.Tego przedpołudnia, jak bezpański pies za napotkanym wozem, wlokłem się leniwie w tłumie manekinów prowadzonych przez Płowego Jacka.Myślałem o kobietach poznanych w życiu: nie wiodło mi się z nimi, bo Linda już dawniej pewnie puszczała się przy każdej okazji, nocna znajoma była sztuczna, a Muriel - nieosiągalna.Zanim Płowy Jack pociągnął za sobą rzeszę gromadzących się w obozie sztucznych ludzi, leżałem jeszcze przez jakiś czas przy wozie Cyganów.Nauczyciela zasłaniały mi kaktusy, za którymi od rana dźwięczał jego melodyjny głos:- I powiadam wam, iż ktokolwiek opuściłby swoją żonę i inną pojął - cudzołoży.- Jeśli tak wygląda sprawa męża i żony, ten głupi, kto się żenić chce - zauważył jakiś głos.- Dotyczy to tych, którym wskazano głosem sumienia, by dotrzymali wierności.Dlatego powiadam wam: wszelki grzech człowiekowi odpuszczony będzie, tylko bluźnierstwo przeciwko Duchowi Scenariusza nie będzie darowane.Wyjrzałem na plażę.Do mistrza podszedł uczeń i po dłuższej chwili wahania zapytał go:- Kto jest największy w królestwie ekranu?Płowy Jack wskazał na plastykowe dzieci, które pozorowały zabawę w piasku, po czym zwrócił się do swoich uczniów:- Jeżeli nie upodobnicie się do tych dzieci, nie wejdziecie do królestwa.Bo kto się uniży jako one, ten ci jest największy na ekranie świata.Na drodze pojawił się osobowy samochód.Ciągnął za sobą wielki obłok białego pyłu, aż zatrzymał się przy gromadzie słuchaczy.W wozie siedziały trzy porządnie ubrane manekiny.Czwarty, zmontowany za kierownicą, miał na sobie papierowy uniform szofera
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
