[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miarkuję jednak po jego pła-czu i krzyku, którym dziadka ciągle przyzywa, że on jeszcze żyje; ale ja, com  jak widzicie słaby i niedołężny, pomóc mu nie mogę.Wam zasię, dzięki młodości waszej i sile, łatwo bę-dzie dopomóc nieszczęsnemu starcowi i ocalić mi tego chłopaczka, z mego rodu ostatniego ijedynego potomka.[21] Wszystkich wzruszył, kiedy tak błagał i siwe swoje targał włosy.Ale jeden  i młod-szy, i odważniejszy, i silniejszy od innych, i jedyny, który cało wyszedł z niedawnej bitwy zerwał się żwawo i jął wypytywać, w którym to miejscu chłopak ów zleciał.A gdy starzecpokazał palcem niedaleko owe straszne krzaki, co żywo z nim tam podążył.Tymczasem wszyscy pokrzepili się  my popasłszy sobie, pastuchy opatrzywszy swe rany i każdy obładowany swymi tłumokami gotował się do drogi; zaczęto tedy naprzód wołaćraz po razu owego młodziaka, po imieniu go wzywając.Wkrótce jednak zaniepokojeni, że sięnie pokazuje, wysłali pasterze spośród siebie jednego, by go odszukał, powiadomił, że czas wdrogę, i sprowadził z powrotem.Po niedługiej chwili wraca ów wysłannik zzieleniały ze stra-chu jak bukszpan i dziwy o towarzyszu swoim opowiada: widział go rozciągniętego nagrzbiecie i już w sporej części zjedzonego przez niezmiernego smoka, który na nim legł i żarłgo; z owego zaś starego nędznika nie było nigdzie ani śladu!Dowiedziawszy się o tym i porównawszy to ze słowami pasterza, który pewnikiem o ni-kim innym, ino o tym potworze jako o tych miejsc mieszkańcu wspominał, rzucają się wszy-89scy do ucieczki, by tę okropną okolicę co prędzej opuścić, i nas gnają tłukąc, ile wlezie, kija-mi.[22] Tak w pośpiechu wielkim przebyliśmy duży szmat drogi i do wsi wreszcie pewnejprzybyli, gdzieśmy całą noc odpoczywali.W niej to zdarzyła się rzecz wzmianki wielce god-na, którą wam chcę opowiedzieć.Pewien niewolnik, któremu pan oddał dozór nad całym mieniem i który sam gospodarowałna owym ogromnym folwarku, cośmy na niego zajechali, miał za żonę niewiastę z grona tejsamej czeladzi; zapałał on jednak namiętnością do pewnej obcej, wolnej niewiasty.Rozżalonatą zdradą żona jego wszystkie rachunki gospodarskie męża i wszystko, co się w lamusie zna-lazło, do ognia rzuciła i spaliła.Ale nie zadowoliła się takim swego łoża wzgardzonego po-mszczeniem, ale srożąc się już przeciw temu, co jej najdroższe było, przywiązała sobie po-wróz do szyi, do niego małe dzieciątko, które się jej niedawno z tego męża urodziło, i rzuciłasię z tym maleństwem do bardzo głębokiej studni.Ta śmierć okrutnie oburzyła ich pana; kazał porwać sługę, który spowodował żonę do po-pełnienia takiej strasznej zbrodni, kazał go całego nagiego miodem wysmarować i mocnoprzywiązać do pnia spróchniałego figowca, gdzie się roiło od mrówek gniazda swoje budują-cych i przelewających się jak woda we wszystkich kierunkach.Mrówki, jak tylko poczułysłodki i miodnisty zaduch ciała, okrywać jęły niewolnika caluteńkiego ukąszeniami drobnymiwprawdzie, ale licznymi i ciągłymi; zginął tedy ten człowiek w przewlekłych męczarniach, boobżarty z niego mięso i wnętrzności i obłupiły wszystkie członki, tak że same kości odarte zmięsa i łyskające okropną białością tkwiły przy owym śmiertelnym drzewie.[23] Opuszczając ten straszny dom zostawiliśmy w nim wieśniaków w żałości wielkiej po-grążonych, a sami poszliśmy dalej.Po całodziennej wędrówce po drogach polnych przybyli-śmy, zmordowani już, do miasta pewnego ludnego i znacznego.Tam to postanowili owi pa-sterze osiedlić się na stałe, bo widziało się im, że to i dość daleko od pogoni, i że tam znajdąpewną kryjówkę; zapraszała też do zostania urodzajność i żywności obfitość.Dano tedy by-dlętom trzy dni na wypoczynek  abyśmy wyglądały bardziej zachęcająco do kupna  poczym na targowisko nas wyprowadzono.Tutaj woz
ny wywoływał wielkim głosem ceny, a różni bogaci kupcy wytargowywali koniei osły.Ja tylko sam zostałem, jak wybiórki: kupy ludzi mijały mnie, lekce mnie sobie ważąc.A że mi już do cna obmierzło to obmacywanie mnie przez tych, co mi na zębach wiek mójwyrachować chcieli, złapałem zębami jakąś łapę brudną i śmierdzącą, która mi znowu wdziąsłach cuchnącymi paluchami dłubała, i zmiażdżyłem gruntownie.Odstraszyło to stoją-cych naokół od kupowania mnie, bo mnie wzięli za bydlę okrutnie dzikie.Wtedy woz
ny roz-dzierając sobie gardziel aż do zachrypnięcia, takie sobie zaczął na mój koszt wywrzaskiwaćprzekpinki: Pokądże my będziemy tu sprzedawali to bydlę zwałaszone, tego starucha ochwaconego,okaleczałego z różnych dolegliwości, a zdziczałego w tępym lenistwie i do niczego już nie-podobnego, chyba tylko do starego sita? Z tej przyczyny to go już chyba darujmy komu, jeślikto będzie chciał tracić swoje siano.[24] Tak to ów woz
ny pobudził do śmiechu tych, co stali wokół.Ale owa moja Dolaokrutna, przed którą przez tyle krajów uciekając uciec nie mogłem, ani jej tym przebłagać, cojuż wycierpiałem  znowu na mnie obróciła swe ślepe z
renice i znalazła mi kupca, aż dziw,jak w sam raz wyszukanego na moje nieszczęście.Dowiedzcie się, kogo: rozpustnika, i tostarego rozpustnika, łysego wprawdzie, ale jeszcze z wieńcem szpakowatych, zwisającychloczków.Był to jeden z tego motłochu i z tych ulicznych mętów, jeden z tych, co obnoszą poulicach miast Boginię Syryjską wśród dz
więku cymbałów i grzechotek i żebrać jej każą.Tenokrutnie mnie chciał wytargować; jął tedy woz
nego wypytywać, co też za jeden ja jestem.ÓwzasiÄ™ opowiada, że jestem Kapadocyjczykiem i że osiÅ‚ek ze mnie nie lada.WiÄ™c tamten zno-wu o mój wiek wypytuje, woz
ny zasię, żarty se strojąc, mówi:90 Ten astronom, co mu horoskop stawiał, pięciu mu się roków doliczył, ale on tam sampewnikiem lepiej jest poinformowany o swoich sprawach prywatnych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

swpc.opx.pl