Howatch Susan Bogaci sš różni 01 Bogaci sš różni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niegdyś uważałem, że Jay odniósł tak wcześnie sukces tylko dziękiszczęściu i właściwym koneksjom.Teraz nabrałem pewności, że sięmyliłem, że po prostu, co zresztą podejrzewałem już od pewnego czasu,jego zdolności dorównują moim.Niemniej nasze predyspozycje znacznieV*JB*,2^H>^ " *AfcSUSA.vsię różniły.Jay miał umysł prawdziwego finansisty, doskonale radził sobiez liczbami i posiadał dar tworzenia zawiłych myślowych abstrakcji, ażprzerażających w swojej oryginalności.Ja natomiast miałem talent dohazardu i znałem się na ludziach.Prawda, potrafiłem niezawodniezorganizować fuzję, w której każda ze stron zaangażowałaby milionydolarów, dobrać odpowiednie rodzaje papierów wartościowych, utworzyćkonsorcjum w składzie stu pięćdziesięciu osób i obliczyć przyszły zysk doostatniego centa.Jednak swój sukces jako bankier zawdzięczałem głównietemu, że wiedziałem, które korporacje powinny się połączyć, a które nie,kogo wciągnąć do konsorcjum, a kogo pominąć, jakich ludzi dopuścić dointeresu, a jakich zostawić na uboczu.Wiedziałem także, jak zmusićpersonel, by dał z siebie wszystko.Pracowałem więcej niż inni, lecz gdyktoś starał się mnie prześcignąć, szczodrze wynagradzałem jego wysiłki.Jay, który również ciężko pracował, traktował swoich podwładnych z góryi w rezultacie miał na nich dużo mniejszy wpływ.Jego postawa wynikałapo części stąd, że nigdy nie musiał wspinać się mozolnie po szczeblachkariery, ale przede wszystkim z nieuleczalnego snobizmu.Zadzierał nosanawet wobec absolwentów Harvardu tylko dlatego, że nie ukończyli jegoukochanego Yale.Mimo to połączenie jego zdolności do kalkulacji z mojążyłką hazardzisty sprawiło, że razem stanowiliśmy potężny i groznyzespół.Nie mam pojęcia, kiedy zaczął podejrzewać, że marzę o jego pałacuprzy Willow Street i.Być może wiedział o tym od początku, lecz ponieważuważał się za nietykalnego, bawił się tylko moją obsesją, wykorzystującambicje, jakie w związku z nią przejawiałem, dla własnych korzyści.A może nie odgadł w porę, do czego zmierzam, i jedynie instynktowniewyczuł, że choć na razie jestem idealnym partnerem, to wkrótce mogęprzemienić się w śmiertelnego wroga.Jego bank był duży, ale gdybykiedykolwiek dopuścił do połączenia go z moim, łatwo mógłby się któregośranka obudzić i stwierdzić, że stał się on za mały, aby wygodnie pomieścićnas obu.Znacznie roztropniej i bezpieczniej było trzymać mnie naodległość wyciągniętego ramienia w moim domu na drugim końcu WillowStreet bez względu na to, jak często nasze nazwiska pojawiały się oboksiebie w interesach.Jay nie był głupcem.Wiedział, że jesteśmy siebiewarci.Ja też nie byłem głupcem.Jay posiadał coś, czego pragnąłem, jednakbez zespolenia naszych aktywów nie miałem na zabranie mu tegonajmniejszych szans.Myślałem już z desperacją, że moje marzenie, byzasiąść w fotelu Luciusa Clyde'a, na zawsze pozostanie nie ziszczone, gdynagle karty, jakie trzymałem, uległy przetasowaniu.Ujrzałem, że mamw ręku asa.Vicky wróciła z Europy.BOGACI S R�%7łNIIV Dobry Boże! wykrzyknął Jason Da Costa. To przecież niemoże być ta mała Vicky! Och, tatusiu, pan Da Costa jest taki przyst oj ny.Nie widzieli się od kilku lat.Zrodowisko przyjaciół i znajomych mojejmatki, u której mieszkała Vicky, nie miało styczności z moim.Towarzyskidebiut Vicky wypadł w momencie, gdy Jay przebywał za oceanem.Niespotkał się z nią także wśród znajomych swoich synów, ponieważ byli odniej młodsi.Dawniej widywaliśmy się każdego lata w Newport, ale pomoim rozwodzie z Mariettą na wypoczynek wraz z matką i Vicky stalejezdziliśmy do Bar Harbor.Gdy teraz patrzę wstecz, wydaje mi się dziwne,że Jay ani razu nie zetknął się z Vicky, odkąd przestała być dzieckiem,wtedy jednak się nad tym nie zastanawiałem.Ja także nie widziałem jegochłopców od lat i, prawdę mówiąc, nawet ich nie poznałem, kiedy pojawilisię na wielkim balu, jaki wydałem z okazji powrotu Vicky do NowegoJorku.Była pózna jesień 1912 roku.Miałem czterdzieści dwa lata i od czterechmiesięcy byłem mężem Sylwii.Jay miał czterdzieści pięć lat i znajdował sięwłaśnie w okresie między jednym małżeństwem a drugim.Ktoś doniósłmi, że przejawia ostatnio podejrzaną skłonność do młodych dziewcząt, alepuściłem to mimo uszu, bo rzecz wydała mi się wówczas zupełnie bezznaczenia.Vicky skończyła dwadzieścia jeden lat.Od swojego debiutu, któryodbył się trzy lata wcześniej, jej życie układało się niczym w zapiera�jącym dech w piersiach romansie.Zakochiwała się i odkochiwała conajmniej kilkanaście razy.Nieustannie oblegały ją całe chmary roz�płomienionych wielbicieli, poczynając od łowców fortun, poprzez boga�tych hulaków, zadufanych w sobie niedołęgów, skromnych urzędników,a kończąc na wzdychających dziadkach i otumanionych golowąsach.Nic dziwnego, że z kolei moim udziałem w ciągu tych lat stały się typowerozterki ojcowskie.Przeżywałem je tak mocno, że chwilami doprowa�dzało mnie to do stanu niemal krańcowego wyczerpania.Ostateczniejednak Vicky zaręczyła się z czarującym młodym człowiekiem, którywłaśnie ukończył wydział prawa na Harvardzie i palił się do rozpoczęciakariery na Wall Street.Niestety, zaledwie zdążyłem odetchnąć z ulgą,stało się nieszczęście: młodzieniec oszalał na punkcie czterdziestoparolet-niej aktorki i zaręczyny zostały zerwane.Ponieważ Vicky popadław melancholię, a mną na powrót owładnęły ojcowskie udręki, moja matkaz wrodzonym sobie zmysłem praktycznym i godnym pozazdroszczeniarefleksem wyprawiła Vicky do Europy.Stało się to zaraz po moim ślubiez Sylwią.AS**SUSAN HOWATCHNa szczęście młodość jest bardzo odporna.Ja sam potrzebowałemznacznie więcej czasu na otrząśnięcie się z szoku po zerwanych zaręczy�nach niż Vicky, która szybko zaczęła pisywać do mnie listy pełnezachwytów nad urokami włoskich jezior [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki