Amicis Edmund Serce

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W tej chwili wszakże dało się na gościńcu słyszeć śpiewanie wielu głosów.Rabuś zwrócił się gwałtownie ku drzwiom, a w ruchu tym chustka opadła mu z twarzy. Mozzoni! krzyknęła babka. A przeklęta! ryknął poznany złoczyńca. Musisz umrzeć!I rzucił się z podniesionym nożem do staruszki, która opadła zemdlona.Zbój cios wymierzył.Zanim jednak ostrze noża jej dotknęło, Ferruccio krzyknął przerazliwie i błyskawicznymrzutem zasłonił babkę swym ciałem.Morderca umknął potrąciwszy stół tak, że lampka spadła i zgasła.Chłopiec osunął się zwolna z łona babki, upadł na klęczki i tak pozostał, z rękoma obej-mującymi ją wpół, z głową o jej kolana opartą.Przeszło chwil kilka.Ciemność zalegała izbę.Zpiew idących wieśniaków rozpłynął sięzwolna po dalekich polach.Staruszka zbudziła się z omdlenia. Ferruccio! zawołała ledwo zrozumiałym głosem szczękając zębami. Babciu! odpowiedział chłopiec.Staruszka usiłowała przemówić, ale zgroza paraliżowała jej język.Trzęsła się więc tylkoprzez chwilę w milczeniu.Nareszcie zapytała z wysiłkiem: Czy.już.ich.nie ma? Nie. Nie.zabili mnie? zaszeptała jeszcze stłumionym głosem.24 Nie, babciu! Babcia jest.ocalona! odparł Ferruccio słabym głosem. Babcia żyje.Droga babciu.Tylko pieniądze zabrali.Ale.niedużo.Tata prawie wszystko z sobą wziął.Staruszka zaczęła lżej oddychać. Babciu! przemówił Ferruccio, ciągle jeszcze na klęczkach ściskając ją wpół rękoma.Droga babciu! Babcia mnie kocha, prawda? Och, Ferruccio, biedny mój chłopczyna! odpowiedziała kaleka kładąc mu ręce na gło-wie. Jakże się musiałeś przerazić! O Boże miłosierny! Zapal no światło, dziecko! Albo nie!Zostańmy tak jeszcze po ciemku.Jeszcze się boję. Babciu rzekł chłopiec. Babcia tyle zawsze miała zmartwienia ze mną. Nie, dziecko! Nie! Kto by tam o tym myślał teraz! Zapomniałam już o wszystkim, drogiedziecko moje.Moje ukochanie! Tyle zmartwienia miała babcia ze mną mówił dalej Ferruccio głosem, który drżał ale.ja przecież babcię zawsze kochałem.Zawsze.Babcia mi przebaczy? Niech babcia miprzebaczy! Ale tak, dziecko drogie! Przebaczam! Przebaczam ci z serca! Jakżebym ja się na ciebiegniewać mogła? Podnieś się z kolan, drogi chłopczyno, podnieś! Tyś dobry! Tyś bardzo do-bry i kochany! Zapalmy światło! Nabierzmy odwagi! Wstań, Ferruccio, wstań! Dziękuję ci, babciu! mówił chłopiec coraz słabszym głosem. I jestem teraz takiszczęśliwy! Babcia zawsze pamiętać o mnie będzie.Nieprawdaż? Zawsze.pamiętać będziebabcia o swoim.Ferruccio. Ferruccio! Dziecko! Co tobie?! zawołała niespokojnie staruszka i kładąc mu na ramio-nach ręce pochyliła się nad głową jego, jakby mu chciała w twarz spojrzeć. Niech babcia pamięta. zaszeptał jeszcze chłopiec gasnącym głosem. I uściska.mamę i.ojca.i Ludwisię.Bądz zdrowa.Babciu! Na imię boskie, co ci jest?! zawołała babka podnosząc z trudem głowę chłopca, którajej na kolana opadła, a potem z nagłym przenikliwym krzykiem: Ferruccio! Ferruccio! Fer-ruccio! Dziecko moje!.Kochanie moje.O, ratujcie mnie, wy rajscy anieli!.Ale Ferruccio już nie odpowiedział.Mały bohater, zbawca matki swej matki, uderzony wkrzyż nożem mordercy, oddał już Bogu piękną i gorącą duszę.25OD APENIN�W DO AND�WPrzed wielu laty chłopiec jeden Genueńczyk, mający lat trzynaście, syn robotnika, wybrałsię z Genui do Ameryki, sam, aby odszukać swą matkę.Matka jego przed dwoma laty wywędrowała do Buenos Aires, stołecznego miasta Repu-bliki Argentyńskiej, aby tam przyjąć służbę w jakim bogatym domu i zarobić w krótkim cza-sie tyle, żeby poratować jakoś swoją rodzinę, przywiedzioną do ostatniego ubóstwa i zadłu-żoną nawet skutkiem różnych nieszczęść.Niemało u nas w kraju jest odważnych kobiet, które się puszczają w tak daleką drogę ztym samym zamiarem, i dzięki wysokiej zapłacie, jaką tam otrzymuje uzdolniona służba, poniewielu latach wracają do domu z kilkoma tysiącami lirów.Kiedy biednej matce przyszło się rozstać ze swoimi synami, z których jeden miał latosiemnaście, a drugi jedenasty kończył, zapłakała krwawymi łzami z serdecznego żalu,wszakże wiedząc, że to dla ich dobra, ruszyła w drogę mężnie i pełna nadziei.Podróż byłapomyślna.Zaledwie stanąwszy w Buenos Aires odważna kobieta, za pośrednictwem mężow-skiego krewniaka, który od dawna był tam osiedlony, znalazła dobrą służbę u jakiejś argen-tyńskiej rodziny, gdzie płacono ją hojnie i obchodzono się z nią życzliwie.Rada była tedy iprzez czas dłuższy pisywała do rodziny regularnie donosząc o powodzeniu swoim.Jeszczeprzedtem umówili się oboje, że mąż będzie posyłał listy na ręce owego krewniaka, który jedoręczy żonie, żona zaś będzie oddawała odpowiedz także krewniakowi temu, a on ją do Ge-nui pośle dodawszy co nieco od siebie.Tak zarabiając osiemdziesiąt lirów miesięcznie, a nie wydając na siebie nic, posyłaładzielna kobieta co kwartał do domu wcale ładną sumkę, z której mąż, człowiek uczciwy,spłacał co pilniejsze długi odzyskując zwolna dobrą opinię i niecierpliwie wyglądając chwili,w której żona wróci, gdyż dom bez niej wydawał się pusty, a młodszy z synów, ogromnieprzywiązany do matki, tęsknił za nią bardzo i nie mógł do tego rozłączenia nawyknąć w ża-den sposób.Ale po upływie roku, po krótkim liście, w którym kobieta zawiadamiała swoich, że niezu-pełnie jest zdrowa, wiadomości od niej przestały nadchodzić.Pisali dwa razy do owego krewniaka i on nie odpowiedział.Pisali do owej rodziny argentyńskiej, u której kobieta służyła, ale nie wiadomo, czy list do-szedł, czy nie, nazwiska bowiem nie pamiętali dobrze, dość że i stamtąd nie mieli żadnej wie-ści.Wtedy w obawie nieszczęścia napisał ojciec do konsulatu włoskiego w Buenos Aires o za-rządzenie poszukiwań, wszakże po trzech miesiącach tyle się dowiedział tylko, że na ogło-szenie dane przez konsulat do tamtejszych gazet nikt się nie zgłosił i że nie znaleziono żadne-go śladu zaginionej.I nie mogło też być inaczej! Dobrej kobiecie bowiem przyszło do głowy, żeby dla ocaleniarodzinnego honoru, który wejście do służby poniżać jej się zdawało zmienić nazwisko ipodać inne zgoła tam, gdzie przebywała.Przeszło kilka miesięcy bez najmniejszej wieści.Ojciec i synowie byli bardzo zmartwieni,młodszy zaś z tęsknoty niezwyciężonej zapadał na zdrowiu.Co czynić? Do kogo się udać?Pierwszą myślą ojca było jechać i szukać żony w Ameryce [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki