Crichton Michael Czlowiek terminal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nienawidziła takiego samopoczucia.Doskonale wiedziała, co będzie dalej.Za cztery czy pięć godzin zacznie myśleć wy-łącznie o odpoczynku, jej wyobraznię bez reszty opanuje wizja miękkiego łóżka i cie-płej pościeli.Coraz więcej wysiłku będzie wymagało zwalczenie pokusy natychmiasto-wego zaśnięcia.Miała nadzieję, że policja szybko odnajdzie Bensona.140Lustro ponownie zaparowało.Janet uchyliła drzwi łazienki, żeby wpuścić niecochłodniejszego powietrza, i przetarła szkło po raz drugi.Zaczynała od nowa malowaćsobie oczy, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi.To pewnie Anders, pomyślała.Wychyliła się i zawołała: Otwarte!Wróciła do przerwanej czynności.Skończyła malować jedno oko i zrobiła krótkąprzerwę. Jeśli ma pan ochotę na kawę, to proszę nastawić wodę w kuchni powiedziałagłośno.Bez pośpiechu pomalowała drugie oko, wreszcie owinęła się dokładniej ręcznikiemi wyjrzała z łazienki. Znalazł pan wszystko?! zawołała.W połowie długości korytarza stał Harry Benson. Dzień dobry, doktor Ross powiedział miękkim, łagodnym tonem. Mam na-dzieję, że w niczym nie przeszkadzam.��Janet ogarnął przemożny strach.Odruchowo uścisnęła wyciągniętą rękę, ledwie zda-jąc sobie sprawę z tego, co robi.Nie potrafiła zapanować nad przerażeniem.Czego siętak boję? powtarzała w duchu.Przecież dobrze znam tego człowieka, wielokrotniebywałam z nim sam na sam i ani razu nie miałam żadnego powodu do strachu.Widocznie teraz przyczyną było zaskoczenie, niemalże szok, jakiego doznała nawidok Bensona.Poza tym czuła się skrępowana, była tylko owinięta ręcznikiem, spodktórego wystawały jej gołe, mokre nogi. Proszę chwilę zaczekać powiedziała. Zaraz coś na siebie włożę.Harry pokiwał głową i wrócił do salonu.Janet przeszła do sypialni i ciężko klap-nęła na łóżko.Oddychała szybko, jak po długim, wyczerpującym biegu.To tylko nerwy,pomyślała, lecz przyklejenie tej etykietki nie przyniosło jej żadnej ulgi.Przypomniałasobie sfrustrowanego pacjenta, który w podobnych okolicznościach nawrzeszczał nanią: Niech mi pani nie mówi, że to depresja! Czuję się potwornie!Podeszła do szafy i wyjęła pierwszą lepszą sukienkę.Założyła ją i wróciła do łazienki,żeby sprawdzić w lustrze swój wygląd.Jak handlarka z bazaru, pomyślała, chociaż w tejchwili nie miało to żadnego znaczenia.Odetchnęła jeszcze parę razy głęboko i wyszła, aby porozmawiać z Bensonem.Harry stał pośrodku salonu, jak gdyby zmieszany i zakłopotany.Janet spróbowałapopatrzeć na swoje mieszkanie jego oczami: modne, jak gdyby sterylne i odpychające.141Nowoczesne meble o ostrych krawędziach, chromowanych ramach i czarnych, skórza-nych obiciach; na ścianach modernistyczne obrazy, jaskrawe, błyszczące, wręcz dziełasztuki maszynowej.Wszystko razem tworzyło dla niego raczej nieprzyjazne wnętrze. Nigdy bym nie przypuszczał, że tutaj mieszkasz powiedział. Lękamy się zupełnie różnych rzeczy, Harry odparła, starając się zachować ła-godny ton. Napijesz się kawy? Nie, dziękuję.Miał na sobie elegancki garnitur i krawat, ale czarna peruka nadawała mu odrażającywygląd, który podkreślał jeszcze wyraz oczu hardy, pełen rezerwy; były to oczy czło-wieka śmiertelnie zmęczonego, znajdującego się na krawędzi załamania.Przypomniałasobie szczury, które padały z wycieńczenia przy aplikowaniu Przyjemnych impulsówstymulujących; leżały jak nieżywe pośrodku klatki, nie mając już siły, by jeszcze raz sta-nąć na nogach i wdusić losem przycisk wywołujący impuls. Jesteś sama? zapytał Benson. Tak, sama.Na jego lewym policzku, tuż pod okiem, dostrzegła niewielką szramę.Poszukaławzrokiem bandaży na głowie; ledwie je było widać, zaledwie skrawek białej materiimiędzy peruką a kołnierzykiem koszuli. Czy coś się stało? zapytał. Nie, nic. Wyglądasz na zdenerwowaną.W jego głosie pojawiło się napięcie.Widocznie przed chwilą doznał stymulacji, po-myślała.Przypomniała sobie jego nagłe pobudzenie i zainteresowanie jej osobą podczaswypróbowywania elektrod, tuż przed podłączeniem. Nie.Nie jestem zdenerwowana. Uśmiechnęła się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki