George Sand Grzech pana Antoniego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.i po co? żeby zobaczyćtrochę gruzów i ostów! Doprawdy, Crozant to jedna wielka mistyfikacja, a Ch�teaubrunwcale nie lepsze. A więc Crozant pana też nie zachwyciło? A jednak gotówem się założyć, że memusynowi bardzo się tam podobało!. Panu Emilowi mogło się tam podobać, skoro szedł pod rękę z tak piękną dziewczyną! Najego miejscu nie narzekałbym na okolicę, ale ja, który miałem nadzieję nałapać pstrągów, anie złapałem nawet kiełbika, nie powiem, abym był zachwycony swoją wycieczką, zwłaszczaże dwadzieścia kilometrów tam i tyleż z powrotem to razem czterdzieści tysięcy metrów napiechotę. Zmęczył się pan, panie Galuchet? O tak, proszę pana, jestem bardzo zmęczony i bardzo niezadowolony! Już drugi raz niedam się nabrać na tę ich fortecę mauretańskich królów.I rad z konceptu, który mu się udał rano, Galuchet powtórzył go z szyderczym uśmiechem: Ci królowie, jakież to musiały być cudaki! Pewnie chodzili w sabotach i jedli palcami. Gdyby pan miał więcej dowcipu, panie Galuchet odpowiedział Cardonnet nie raczącsię nawet uśmiechnąć potrafiłby pan znalezć jakiś pretekst, by odwiedzić od czasu do czasustarego Ch�teaubrun, skoro się pan tak zadurzył w jego córce.131 Nie potrzeba mi żadnych pretekstów odparł Galuchet tonem pełnym godności. Namhrabiego bardzo dobrze, zaprasza mnie często, bym łapał ryby w jego rzece, i dziś znówobligował mnie, bym przyszedł do niego w niedzielę na śniadanie. A więc dlaczego nie miałby pan pójść? Zwolnię pana chętnie do pewien czas. Jest pan zbyt uprzejmy i jeśli nie będę potrzebny, wybiorę się tam w przyszłą niedzielę;bardzo lubię łowić ryby. Galuchet, mój przyjacielu, wielki z ciebie głupiec. Jak pan powiedział? zapytał Galuchet, stropiony. Powiadam panu, mój drogi ciągnął dalej pan Cardonnet ze spokojem żeś głupi.Panutylko kiełbie w głowie, a mógłby się pan starać o ładną pannę. Och, jeśli o to chodzi, proszę pana, byłbym nie od tego! odrzekł Galuchet drapiąc się wucho z rozanieloną miną spodobała mi się ta dziewczyna, nie ma co mówić! To skarb,powiadam panu, oczy błękitne, o, takie duże, włosy blond i mógłbym się założyć: długie najakie półtora metra, wspaniałe zęby, a jaka sprytna minka! Zakochałbym się w niej, gdybymtylko chciał. A dlaczegóżby pan nie chciał? Mój Boże, żebym miał chociaż z dziesięć tysięcy franków majątku, może bym się jej ispodobał; ale kiedy się jest bez grosza, nie można się podobać dziewczynie, która także nicnie ma. Pańskie pobory równają się chyba jej dochodom? Tak, ale to rzecz zmienna, a stara Janilla zażądałaby z pewnością małego kapitaliku nazagospodarowanie. I sądzi pan, że dziesięć tysięcy franków na to wystarczy?Nie mam pojęcia, ale zdaje się, że ci państwo nie powinni mieć zbyt wygórowanychambicji.To ich domisko nie jest warte nawet cztery tysiące; góra, ogród, kawałek łąki tamnad rzeką, zarośnięty trzciną sad, gdzie drzewa owocowe zdatne są tylko na opał, wszystko torazem nie wiem, czy daje sto franków dochodu.Powiadają, że pan Antoni ma jakiś kapitalikulokowany w rencie państwowej.Nie musi to być wiele, sądząc po tym, jak skromnie żyją.Ale ostatecznie, gdyby mieli choć tysiąc franków zapewnionej renty, byłbym gotów się z jegocórką ożenić, panna mi się podoba i czas byłoby już się ustatkować. Pan Antoni ma tysiąc dwieście franków rocznej renty, wiem o tym. Które przejdą w spadku na córkę? Niewątpliwie. Ale przecie, choć ją uznał za swoją, to jest dziecko nieślubne i ma prawo tylko dopołowy schedy. Więc mógłby się pan o nią starać nie zwlekając. Dziękuję panu! A z czego żyć? Wychować dzieci? Prawda, że potrzebny byłby panu jakiś kapitalik.Na to jednak znalazłaby się rada, gdybyod tego zależało pańskie szczęście. Nie wiem doprawdy, co odpowiedzieć na tyle łaskawości, ale. Ale co? Niechże pan przestanie się drapać w ucho i odpowie. Kiedy nie śmiem. Dlaczego? Czyż nie rozmawiamy po przyjacielsku? Wielce mi to pochlebia ciągnął dalej Galuchet ale. Cóż takiego? Zaczyna mnie pan niecierpliwić.Mówże pan, o co chodzi! A więc, choćby mnie pan miał znowu uważać za durnia, powiem panu, co mam na sercu.Pan Emil zaleca się do tej panny. Myśli pan? rzekł pan Cardonnet udając zdziwienie. Jeśli pan o tym nie wie, przykro by mi było wywołać jakieś niesnaski między panem ajego synem.132 Takie więc krążą słuchy? Nie wiem, co ludzie mówią, nigdy nie słucham plotek, ale ja sam zauważyłem, że panEmil często bywa w Ch�teaubrun. Czego to dowodzi? Wolno to panu sobie dowolnie tłumaczyć, mnie tam wszystko jedno.Chciałem tylkopowiedzieć, że gdyby mi przyszło do głowy żenić się z jaką panną, byłbym niezbyt rad,gdybym nie był pierwszym. Rozumiem.Mało jest jednak prawdopodobne, by mój syn zalecał się poważnie do panny,z którą nie chciałby i nie mógł się żenić.Mój syn ma wysokie pojęcia etyczne i nie poniżyłbysię do kłamstwa, do fałszywych obietnic.Jeśli to uczciwa dziewczyna, może pan być pewien,że przyjazń jej z Emilem jest całkiem niewinna.Czyżby pan był innego zdania? Wyrobię sobie o tym takie zdanie, jakie pan zechce. To już za daleko idąca zgodność! Gdyby pan się zakochał w pannie de Ch�teaubrun,czyż nie starałby się pan osobiście dowiedzieć prawdy? Niewątpliwie, ale nie jestem w niej jeszcze zakochany, raz zaledwie ją widziałem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki