[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ottavian miał wówczas siedemnaście lat.Za jego pontyfikatu papiestwo sięgnęło dna.Był jednocześnie głową Kościoła i władcą świeckim Rzymu.Uroczystości intronizacyjne wyznaczone na 16 grudnia 955 roku, poprzedziło nadanie mu święceń kapłańskich, mimo braku jakiegokolwiek przygotowania, nie tylko do pełnienia funkcji biskupich, ale nawet najzwyklejszego proboszcza.Z jednej woli nowy papież wywiązał się znakomicie i z pożytkiem zarówno dla Państwa Kościelnego, jak i dla pozycji samego papieża.Z energia i oddaniem umacniał władzę papieży.Dla odzyskania utraconych w Italii ziem papieskich, wezwał na pomoc króla Niemiec Ottona I.Zorganizował dwie krucjaty przeciwko wrogom Kościoła – panom Kapui i Beneventu oraz władcy egzarchatu Rawenny – królowi Berengiuszowi II, jego synowi Adabertowi – tym samym, którym jako sekretarz i kanclerz służył, późniejszy biskup Cremony Liutprand, a nasz nieoceniony kronikarz.Otton I, żądanej pomocy udzielił i nic nie stało na przeszkodzie zwycięstwu papieża.Gdy wojska cesarskie stanęły obozem na Campus Neronis w pobliżu Watykanu, Jan XII koronował Ottona w Bazylice Świętego Piotra i jego małżonkę Adelajdę na cesarza Cesarstwa Zachodniego – 962 rok.Odtąd sojusz papiestwa z cesarstwem stał się pełny, dając także początek istniejącemu prawie 850 lat – do roku 1806 Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.Obaj władcy zawarli przymierze, określające w akcie cesarskim „Privilegium Ottonianum”, w którym po wezwaniu Boga Wszechmogącego możemy przeczytać, między innymi takie oto słowa: „Ja Otto z łaski Bożej dostojny cesarz, daję tym paktem słowo i składam obietnicę tobie, błogosławiony Piotrze, Księciu Apostołów i strażniku królestwa niebios, a za twoim pośrednictwem twemu wikariuszowi, panu Janowi, najwyższemu kapłanowi i papieżowi całego świata”, nadając Stolicy Świętej to wszystko, co „Pan Pepin, błogosławionej pamięci, i pan Karol, najwspanialszy cesarz nasz poprzednik” nadali, a nawet jeszcze więcej.Chociaż sam ten akt wydawał się mniej trwały, niż pergamin, na którym został napisany, papiestwo ostatecznie popadło w zależność cesarzy z północy.Gdy tylko cesarz opuścił Rzym, dotychczasowy sojusznik papież Jan, organizował nowa koalicję, tym razem wymierzoną przeciw Ottonowi.Pertraktował z Grekami, Węgrami, Saracenami, a przede wszystkim z dotychczasowym wrogiem Królem Berengariuszem II.Spisek nie udał się.Cesarz przechwycił zdradziecka korespondencję i zdecydował o ponownej wyprawie na Rzym, by tym razem ostatecznie skończyć z nielojalnym partnerem.Historycy cesarstwa dowodzą jednak, ze najważniejszym powodem, który zdecydował o drugiej wyprawie Ottona w zimie 963 roku, były docierające na jego dwór pogłoski o nie obyczajności papieża.A wieści były zatrważające.Opisując życie na dworze papieskim – opisywano orgie, „w których brał udział diabeł witany toastami”.Jan był zuchwałym młodzieńcem, któremu brakowało mądrości, a który kochał życie i jego przyjemności.Apartamenty na Lateranie stały się skupiskiem młodzieży ze szlacheckich rodów rzymskich”.Stanowi on „najbardziej żałosna i nikczemna postać” w historii Kościoła.Był niewykształcony, mówił wulgarnym językiem, uprawiał sodomię, wyświęcał diakonów w stajniach.Wzorem Kaliguli mianował senatorem ulubionego konia.Wzywał bogów „pogańskich Wenus i Jupitera.Lateran stał się prawdziwym domem schadzek, w którym najprzystojniejsi młodzieńcy zabawiali się z najbardziej wyuzdanymi prostytutkami Rzymu”.Razu pewnego papież upił się i chłopcu stajennemu dał godność diakona.Inny piękny chłopiec – dziesięciolatek – był szczególnie przymilny dla papieża – został za to wynagrodzony sakrą biskupią.Prostytutkom płacono kielichami kościelnymi i cyboriami.Wznosił toasty za ladacznice z piekła rodem.Takie opisy znajdziemy w słynnych „Antapodosis” biskupa Liutpranda.Na takie wieści z Rzymu – cesarz musiał zareagować, choć w jego otoczeniu nie działo się lepiej.3 listopada 963 roku wrócił na czele armii do Rzymu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
