[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niemniej wszystkie te egzotyczne odmiany cząstek mogły być wyjaśnione ciągle za pomocą tych samych ośmiu kwarków i leptonów stanu podstawowego plus odpowiadające im antycząstki oraz kwanty pola, za pomocą których oddziaływały na siebie.Tak więc po ogromnej pracy, pochłaniającej uczonych z całego świata przez niemal cały wiek, osiągnięto wielkie uproszczenie.Ale czy kwarki i leptony to był już koniec problemu?Gdy dwa zespoły naukowców po przeciwległych stronach świata - jeden kierowany przez profesora Okasatokę w Tokijskim Instytucie Nauk, drugi w Stanford pod kierownictwem Amerykanina nazwiskiem Schriber - wypracowały identyczne teorie ujednolicenia kwarków i leptonów i równocześnie je ogłosiły.Okazało się, że odpowiedź jest negatywna.Jak z nowych teorii wynikało, szesnaście cząstek i antycząstek generacji stanu podstawowego może być wyjaśnionych przez dwa tylko składniki, które odznaczały się zadziwiająco niewielką liczbą właściwości wrodzonych: każdy miał połówkowy moment spinowy, jeden miał ładunek elektryczny wynoszący jedną trzecią elementarnego, drugi nie miał żadnego.Inne właściwości, dotychczas uznawane za podstawowe, jak kolor ładunku kwarków, “smak" kwarków czy nawet masa, ku zdumieniu niektórych można było traktować jako konsekwencje sposobu, w jakich kombinacje tych dwóch podstawowych składników były ułożone, w znacznej mierze podobnie, jak melodia wynika z układu nut, ale nie może być pojmowana jako właściwość pojedynczej nuty.Istniały więc dwa składniki, a każdy z nich miał swój “antyskładnik".Kwark lub lepton były tworzone przez tryplet albo trzech składników, albo trzech antyskładników.Istniało osiem możliwych kombinacji dwóch składników występujących w tryplecie i osiem dwóch antykomponentów w tryplecie, z czego wynikało szesnaście cząstek i antycząstek generacji stanu podstawowego.Mając do wyboru dwa typy składników lub antyskładników dla każdego trypletu, mógł on zawierać albo trzy jednego typu, albo dwa jednego i trzeci drugiego.W ostatnim wypadku istniały trzy możliwe permutacje każdej kombinacji dwa - plus jeden, co odpowiadało trzem ładunkom kolorowym kwarków.Kombinacja trzech - jednego - rodzaju mogła być ułożona tylko w jeden sposób i odpowiadała leptonowi.Dlatego właśnie leptony nie mogły nieść ładunku kolorowego i nie reagowały na silne odziaływania jądrowe.Tak więc kwark lub lepton składał się zawsze z trzech składników lub antyskładników; masa wynikała jako konsekwencja tego, że składniki w tryplecie nie ulegały zmieszaniu.Kombinacje mieszane nie wykazywały masy i wyjaśniały istnienie cząstek wektorowych, pośredniczących w przenoszeniu sił podstawowych: gluonu, fotonu, bozonu wektorowego o masie zerowej i grawitonu.Dla tych dwóch podstawowych składników Okasotaka zaproponował nazwę kurni - zaczerpniętą ze starojapońskiego określenia bogów sił Przyrody.Bogowie japońscy mieli dwie dusze: jedną łagodną - nigi - rni - tama i jedną gwałtowną - ara - mi - tama.Zgodnie z tym Okasotaka nazwał swe dwa rodzaje karni: nigionami i araonami, co międzynarodowy komitet standaryzacyjny uroczyście potwierdził i wprowadził do świątyni oficjalnie uznanej nomenklatury fizycznej.Schriber dla różnych kombinacji trypletów wymyślił sposób mnemotechniczny, nucąc sobie słówka takie, jak “li - la - la" dla kwarka głównego, “la - li - li" dla antykwarka dolnego.czy “la - la - la" dla pozytronu, i wobec tego nazwał dwa karni “lamy" i “firny".Studenci natychmiast dodali do tego “trala", jako określenie ogólne, i ku wielkiemu ubolewaniu strażników powagi naukowej, wersja ta została przyjęta do powszechnego użytku przez resztę uczonych całego świata, których wkrótce zmęczyło recytowanie “nigi - nigi - ara", a spodobało im się tamto.Naukowcy nie byli jednak przygotowani do zaakceptowania twierdzenia Schribera, że tym sposobem zostały zintegrowane: mechanika kwantralamowa i re - la - li - tywizm.Ponieważ oba słówka zaczynały się na tę samą literę, “la" zaczęto oznaczać jako “A”, “li" zaś jako “I".Lam miał ładunek jednej trzeciej, firn żadnego.Dwa lamy i jeden firn tworzyły kwark górny, którego trzy możliwe kolory wyrażano trzema możliwymi permutacjami: AAI, AIA i IAA.Podobnie dwa firny i jeden lam dawały antykwark dolny w trzech kolorach ładunków AII, IAI i IIA; podobnie dwa “antyfarny" i jeden “antylim" - górny antykwark, a dwa antylimy i antylam - kwark dolny.Trzy lamy niosły wspólnie bezkolorowy ładunek jednostkowy, czego wynikiem był pozytron, oznaczany AAA; trzy antyfarny zaś, każdy o “antyładunku" jednej trzeciej, to znaczy ładunku ujemnym, tworzyły zwykły elektron.Trzy firny nie miały ładunku i dawały neutrino elektronowe, trzy antylimy zaś połączone zamykały generację stanu podstawowego antyneutrinem elektronowym.Wynikało z tego, że “antytrale" nie muszę w konieczny sposób tworzyć antycząstek, trale zaś nie zawsze dają cząstkę.Niemniej w budowie normalnej materii trale przeważały nad antytralami; na przykład proton; składający się z dwóch kwarków górnych i jednego dolnego, był reprezentowany przez trójkę “tralapletów": AAI, AIA i AIA, zależnie od ładunków kolorowych przypisanych trzem składającym go kwarkom.Ten schemat nareszcie wyjaśnił wiele rzeczy, które dotychczas były tylko notowane, jako zaobserwowane empirycznie ciekawe koincydencje.Wyjaśniał, czemu kwarki występowały w trzech kolorach: każda kombinacja jeden - plus - dwa lamów i limów miała trzy i tylko trzy możliwe permutacje.Wyjaśniał, czemu leptony były “białe" i nie poddawały się silnym oddziaływaniom; istniało tylko po jednej możliwej permutacji dla AAA lub III.Wyjaśniał też, czemu ładunki elektryczne kwarków i leptonów były równe: niosły je te same trale.Dalsze zaś studia “traladynamiki" umożliwiły pierwsze spekulacje na temat, co zapoczątkowało Wielki Wybuch.Wyniki matematyczne wskazywały na wcześniejszy stan fluidalny czystej “tralaterii", o nieokreślonych rozmiarach i szczególnych właściwościach, ponieważ przestrzeń i czas były związane jako wymiar złożony, co nie pozwalało na pojawienie się jakichkolwiek procesów analogicznych do czegokolwiek opisywalnego znanymi terminami fizycznymi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
