La Fayette Księżna de Cleves

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Iż będzie czterech sędziów dla wy-dawania rozkazów i że ci szermierze, którzy policzą najwięcej spotkań i naj-skuteczniejszych, otrzymają nagrodę wedle uznania sędziów; że wszyscy za-paśnicy, tak Francuzi, jak obcy, będą musieli dotknąć jednej z tarcz wiszą-cych przed trybuną na kraju szranków lub też kilku do wyboru; że zastanątam oficera, który przyjmie ich, aby zapisać każdego wedle rangi i wedle tar-czy, której dotknie; że za każdym zapaśnikiem musi szlachcic przynieść tar-czę z jego herbem, aby ją powiesić przed trybuną na trzy dni przed rozpoczę-ciem turnieju; inaczej nie przyjmie się ich bez pozwolenia wyzywających.Uczyniono wielkie szranki w pobliżu Bastylii, biegnące od zamku de To-urnelles przez ulicę świętego Antoniego i kończące się przy stajniach królew-skich.Z dwóch stron były trybuny, amfiteatry i zakryte loże, tworzące rodzajgalerii bardzo pięknych dla oczu i mogących pomieścić niezliczoną mnogośćosób.Za czym wszyscy książęta i panowie krzątali się, aby się pokazać w ca-łym blasku, wplatając w swoje cyfry i godła coś dwornego, co by miało zwią-zek z damą ich serca.Na krótko przed przybyciem księcia Alby król grał w piłkę z panem deNemours, kawalerem de Guise i widamem de Chartres.Królowe przyszły po-patrzeć, jak grają, wraz ze wszystkimi damami, między nimi i pani de Cl�ves,Po ukończeniu partii, kiedy schodzono z placu, Chastelart podszedł do kró-lewicowej i oznajmił jej, że przypadek oddał mu w ręce list miłosny, którywypadł z kieszeni pana de Nemours.Królewicowa, zawsze ciekawa wszyst-kiego, co tyczyło księcia, kazała sobie dać ten list, wzięła go i poszła za kró-lową teściową swoją, która podążyła za królem przyglądać się, jak urządzająszranki.Spędziwszy tam jakiś czas, król kazał przywieść konie, które nie-dawno sprowadził.Mimo że nie były jeszcze ujeżdżone, chciał ich dosiadać ikazał je podać wszystkim, którzy udali się za nim.Król i pan de Nemoursznalezli się na najognistszych, konie ich chciały się rzucić na siebie wzajem.Bojąc się skaleczyć króla, pan de Nemours cofnął się nagle i pchnął swegokonia na słup w maneżu tak gwałtownie, że zachwiał się od wstrząśnienia.51Wszyscy podbiegli ku niemu sądząc, że silnie się zranił.Pani de Cl�ves bar-dziej od innych myślała, że jest ciężko ranny.%7łyczliwość dla księcia zdjęła jąobawą i wzruszeniem, których nie siliła się ukryć; podbiegła doń wraz z kró-lowymi z twarzą tak zmienioną, że zauważyłby to człowiek nawet obojętniej-szy niż kawaler de Guise: jakoż zauważył to z łatwością i o wiele większe da-wał baczenie na stan pani de Cl�ves niż na pana de Nemours.Cios, jakiotrzymał książę, oszołomił go tak bardzo, iż trwał jakiś czas z głową zwieszo-ną na tych, którzy go podtrzymywali.Kiedy ją podniósł, ujrzał panią deCl�ves; spostrzegł na jej twarzy współczucie; w oczach jego mogła wyczytać,jak bardzo jest nim wzruszony.Podziękował następnie królowym za ich do-broć i przeprosił za stan, w jakim znalazł się w ich obecności.Król kazał muiść i spocząć.Pani de Cl�ves, ochłonąwszy z przestrachu, uprzytomniła sobie rychłoswoje zachowanie.Kawaler de Guise niedługo zostawił jej nadzieję, że nikttego nie spostrzegł; podał jej rękę, aby ją wyprowadzić ze szranków. Bardziej godzien jestem litości niż pan de Nemours rzekł. Przebacz mi,pani, jeżeli zbywam się owej głębokiej czci, jaką miałem zawsze dla pani, ijeśli pani okazuję żywą boleść, jaką mi sprawia to, com widział: pierwszy toraz jestem tyle śmiały, aby pani mówić o tym, i będzie to też ostatni.Zmierćalbo.przynajmniej wiekuiste wygnanie oddalą mnie z miejsc, w których niemogę już żyć, skoro straciłem tę smutną pociechę, iż każdy, kto śmie na pa-nią spojrzeć, jest równie nieszczęśliwy jak ja.Pani de Cl�ves odpowiedziała jedynie parę mętnych wyrazów, jak gdybynie rozumiała, co znaczą słówka kawalera.Kiedy indziej czułaby się obrażo-na, że on jej mówi o swoich uczuciach; ale w tej chwili odczula jedynie przy-krość, że spostrzegł jej uczucia dla pana de Nemours.Kawaler de Guise takbył przekonany o nich i tak tym zbolały, że od owego dnia postanowił nie ku-sić się o zdobycie miłości pani de Cl�ves.Ale aby porzucić to przedsięwzięcie,które mu się zdało tak trudne i tak wspaniałe, trzeba mu było innego, które-go wielkość mogłaby go zająć.Umyślił zdobyć Rodos, o czym już przedtemnieco był myślał, i kiedy śmierć zabrała go ze świata w kwiecie wieku i wchwili gdy zdobył sławę jednego z największych rycerzy swego wieku, jedy-nym żalem, jaki objawił rozstając się z życiem, było to, że nie mógł dokonaćtak pięknego zamiaru, w który włożył tyle starań i w którego sukces nieza-wodny wierzył.Opuściwszy szranki, pani de Cl�ves udała się do królowej sil-nie zajęta tym, co się stało.Niebawem przyszedł tam pan de Nemours, wspa-niale przybrany, z miną człowieka, który nie pamięta już o tym, co mu sięzdarzyło.Zdawał się nawet weselszy niż zazwyczaj; radość z tego, co tak musię zdało widział, przydała jeszcze wdzięku jego rysom.Wszyscy zdziwili się,kiedy wszedł; nie było nikogo, kto by go nie spytał o zdrowie, wyjąwszy panide Cl�ves, która stała wpodle kominka, jak gdyby go nie spostrzegła.Królwyszedł z gabinetu i widząc go wśród innych, kiwnął nań, aby z nim pomó-wić o jego przygodzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki