[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ależ. Bagal był szalenie zaskoczony tym, żeAleksandra już wie o śmierci brata, że przez to pękłamoralna smycz, na której wodził tę kobietę całymi latami.Któż ci tę bajeczkę opowiedział, Oleńko? Spotkany tu, na dancingu, towarzysz niedoli megobrata.Lecz ja byłam tak złośliwa, że w liście, jaki dziśwysłałam do twoich szefów, napisałam dosłownie: Proszę niewinić Abdula Bagala, że zdradził mi tajemnicę śmierci bra. Zwariowałaś?!  przerwał jej, mocno zaniepokojony. Och, to tylko mały fragmencik długiego listu, zktórego oni muszą wyciągnąć wniosek, że pracowałeś nadwa fronty, zdradzając częściej swoich.Bardzo wątpię, byśpo tym zdołał odzyskać ich zaufanie, bo załączyłam odpispewnych notatek, jakie wyciągnęłam ci z kieszeni, gdyś tuspał.po raz ostatni w życiu.Wysłałam dziś również drugielaborat, dla odmiany do polskiego kontrwywiadu, w którymwymieniłam wszystkie twoje kryjówki, pseudonimy, kontabankowe, co prawda zwykle puste, oraz. A
żesz, żmijo przeklęta! Jutro rano adresaci otrzymają te listy, a w pół godzinypóz
niej przekonasz się na własnej skórze, czy zełgałam.Nie,Abdulu, to święta prawda.Przecież ja na tę godzinę swojejzemsty czekałam tyle, tyle lat! I doczekałam się wreszcie.Ateraz wynoś się stąd, tylko rąk nie opuszczaj, gdyżmusiałabym strzelić dla własnego bezpieczeństwa. Spotkamy się jeszcze!  warknął, powstając.Puściła mimo uszu tę pogróżkę.Z bronią gotową dostrzału eskortowała go aż do drzwi od klatki schodowej,zamknęła je dobrze, wróciła do sypialni, rzuciła rewolwer nałóżko i trochę niepewnie podeszła do Riana. Znasz już obecnie całą moją przeszłość  rzekła.Czy nie zbrukała ci ona twojego.ideału? A jeśli tak, czy nielepiej będzie dla ciebie, jeśli dzisiaj rozstaniemy się nazawsze?Nic na to nie odrzekł i apatycznie spoglądał na róże,które niósł tu dla ukochanej z taką radością; potem wypadłymu z dłoni, a teraz leżały rozsypane, podeptane przez AbdulaBagala. Jak moje marzenia  pomyślał z goryczą.____________________1fait accompli (fr.)  fakt dokonany.2en deux (fr.)  we dwoje. ROZDZIAA
XVIIMajor Bolesław Rodawski, wyrwany ze snu, przedewszystkim zerknął na zegarek, leżący na stoliczku pomiędzyłóżkami obojga małżonków. Twój zegar w kuchni znowu się spieszy  rzekł dokucharki gniewnie, lecz cichuteńko, by nie zbudzić żony lubsynka. Możliwe, panie majorze  przyznała  ale. U mnie jest za dziesięć siódma, czyli należy mi sięjeszcze pełnych dziesięć minut snu. Tak, ale. Nie ma żadnych ale  przerwał jej znowu. Nie dość,że człek haruje jak koń, że sypia zaledwie po sześć godzin nadobę, jeszcze mu z tego urywają dziesięć minut!.Proszę tuprzyjść ponownie punkt siódma. Jednakże, panie majorze, ten. Co to za niesubordynacja! Wstecz zwrot! Kierunek:kuchnia! Biegiem marrrrsz!Pracownica domowa wyszła z sypialni jak zmyta, leczmajor nie zdołał już zasnąć ponownie i, przebiegając w myśliróżne czynności służbowe wczorajszego dnia, zatrzymał siędłużej przy ostatnim raporcie agenta E-44.Agent ten, będącygłównym  aniołem stróżem przyjaciół Witolda Rodawskiego,słyszał każde słowo ich wczorajszej rozmowy dziękimikrofonowi, jaki zainstalował w hallu ich willi. Minorowy nastrój panuje tam obecnie  mruknąłmajor ze zrozumiałą satysfakcją i uśmiechnął się zwycięsko.Bowiem z owej rozmowy, stenograficznie zapisanej wcałej rozciągłości, wynikało niezbicie, że śledzenimieszkańcy willi przy Podchorążych są bezgranicznieprzygnębieni, że nie marzą o jakiejś ucieczce, że byłoby imżal zniszczyć modele swoich wynalazków i że zgodzą sięprzyjąć warunki majora Bolesława Rodawskiego; chcą tylkow przyszłej umowie z nim zrobić zastrzeżenie, by rezultatyich pracy nie służyły nigdy wojnie zaczepnej, ale wyłącznieobronie w razie obcego najazdu. Na to zgodzić się można  uznał major bez namysłu. Polska sąsiadom nic zabrać nie pragnie, a kolonie musikiedyś dostać bez walki.W każdym razie szybko pacyfistomrura zmiękła, chociaż mój braciszek tak się odgrażał.Wyobrażam sobie jego minę, kiedy przyjdę po odpowiedz
naswoje ultimatum, którego termin upływa w niedzielę odwunast.Tam, do diabła! Przecież to dzisiaj! I tenuprzykrzony garkotłuk ośmielił sięzbudzić mnie tak wcześnie w niedzielę?! Nnnno, już ja jąprzeczeszę pod włos!Nie doszło do tego, gdyż kucharka, wchodząc powtórniedo sypialni swoich chlebodawców, z daleka jużwymachiwała jakąś kopertą.Wewnątrz znajdowała sięćwiartka papieru z krótką notatką tej treści:Przychodzę złożyć bardzo pilny meldunek.E-44 Ten dziobaty czeka tu już prawie całą godzinę. Teraz mi dopiero mówisz?!  huknął BolesławRodawski, wyskakując z łóżka jak podrzucony potężnąsprężyną. Pan major nie dopuścił mnie do głosu, chociaż.Nie słuchał dalej.Narzuciwszy na nocną piżamęszlafrok, wybiegł do przedpokoju i pytającym spojrzeniemobrzucił czekającego tu mężczyznę, który miał minęskruszonego winowajcy. Złe nowiny? Tttak, panie majorze. Riano Baldi uciekł?! Nnnie wiem, czy uciekł z Warszawy, lecz. Jak pan mógł do tego dopuścić, ty niedołęgo!Na ospowatej twarzy agenta pojawiły się rumieńce. Jeśli pan major łaskawie zechce mnie wysłuchać, toprzyzna, że. Proszę za mną  wtrącił Bolesław Rodawski,wchodząc pierwszy do swojego gabinetu. Teraz opowiadajpan za porządkiem.Według obszernej relacji E-44 wypadki ubiegłej nocymiały przebieg następujący: O godzinie dwudziestejpierwszej zajechały przed willę przy Podchorążych dwasamochody, jeden ciężarowy i jedna taksówka.Obydwa autawpuścił Chińczyk Kyo na dziedziniec i stał przed przymkniętąbramą, co śledzenie ich utrudniało.Pięć minut póz
niej teauta wyjechaÅ‚y na ulicÄ™ pÄ™dem, a Kyo zawoÅ‚aÅ‚ gÅ‚oÅ›no:Glückliche Reise, Herr Baldi!1 Zelektryzowany tym, agent E-44 wysÅ‚aÅ‚ za owymi samochodami swÄ… zielonÄ… limuzynkÄ™ zdwoma ludz
mi. Pozostał mi więc już tylko jeden pomocnik. Mógł pan wezwać dalszych dwóch z naszych koszar. Tak też, panie majorze, zrobiłem.póz
niej, gdyżwtedy czasu zabrakło [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

swpc.opx.pl