Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci t I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tym razem �ingol nic nie powiedział i uśmiech zniknął z jego warg, gdy cze-kał na ciąg dalszy słów Nellas. Bo Turin przypomina mi Berena dodała. Słyszałam, że są podobni,a gdy ktoś przyjrzy się bliżej, to widać ich pokrewieństwo. Możliwe powiedział �ingol, tracąc cierpliwość. Ale Turin, syn Hurina,porzucił nas z pogardą i nie ujrzysz go więcej, by oceniać podobieństwo do krew-nych.Pora, bym ogłosił wyrok. Panie, Królu! krzyknęła. Miej dla mnie zrozumienie i wysłuchaj naj-pierw.Siedziałam na drzewie, by spojrzeć jeszcze na Turina, gdy będzie odcho-dził, a ujrzałam Searosa.Wybiegł z lasu z tarczą i mieczem, po czym bez ostrzeże-80nia rzucił się na Turina.Pomruk przeszedł po sali, a Król uniósł dłoń ze słowami: Przynosisz wiadomość bardziej doniosłą, niżby można było oczekiwać.Baczteraz pilnie na swoje słowa, przed sądem bowiem przemawiasz. Tak też Beleg mi powiedział i tylko dlatego odważyłam się przybyć tutaj, bynie skrzywdzono Turina niesprawiedliwym wyrokiem.Mężny on jest, ale i miło-sierny.Walczyli obaj, panie, aż Turin wytrącił Searosowi tarczę i miecz, lecz nie za-bił podstępnego napastnika.Tak i nie wierzę, by potem pragnął jego śmierci.JeśliSearos zhańbiony został, to słusznie sobie na tę hańbę zasłużył. Osąd zostaw mnie rzekł �ingol. Ale twoje słowa nie pozostaną bezwpływu na wyrok. Potem wypytał Nellas dokładniej, na końcu zaś zwrócił siędo Mablunga: Dziwne mi się zdaje, że Turin nic wam o tym nie wspomniał. W rzeczy samej odparł Mablung. Ale gdyby to uczynił, innymi słowybym go pożegnał. Inny też będzie mój wyrok.Słuchajcie! Tak winę jego rozpoznawszy, wyba-czam Turinowi, uznając że został skrzywdzony i sprowokowany.A skoro to istot-nie jeden z moich doradców zle go potraktował, nie będę oczekiwał od Turinaprzeprosin, ale wyślę po niego, gdziekolwiek jest, i wezwę do godnego powrotu doMenegrothu.Po skończonej rozprawie Nellas załkała nagle: Ale gdzie go teraz szukać? Opuścił nasz kraj, a świat jest tak wielki. Nie ustaniemy w wysiłkach powiedział �ingol i wstał, a Beleg wyprowa-dził Nellas z pałacu. Nie płacz odezwał się do dziewczyny bo jeśli tylko Turin żyje i wędru-je gdzieś poza granicami, to odnajdę go, nawet jeśli starania innych okażą się bez-skuteczne.Następnego dnia Beleg stawił się przed �ingolem i Melianą, a Król spytał: Doradz mi, Belegu, ciężko mi bowiem na sercu.Uznałem Turina za synai tak pozostanie, chyba że Hurin powróci z mroku cienia, by upomnieć się o swo-je.Nie chcę, by powiadano, że niesprawiedliwie wypędziłem Turina na pustkowia.Umiłowałem go i chętnie ujrzałbym z powrotem. Będę szukał Turina tak długo, aż go znajdę odparł Beleg. I jeśli tylkozdołam, przywiodę do Menegrothu.I ja miłuję tego młodzieńca.Potem odszedł.Przemierzył cały Beleriand, daremnie nasłuchując wieści o Tu-rinie, aż minęła zima, a po niej i wiosna.Turin pośród banitówOpowieść wraca teraz do Turina, który sam uznał się za banitę i przekonany, żeKról zarządzi za nim pościg, nie wrócił na północ, do Belega, ale ruszył na zachódi wymknął się nie zauważony ze Strzeżonego Królestwa, docierając do lesiste-go południa Teiglinu.Przed Nirnaeth było tam wiele z rzadka rozrzuconych go-spodarstw ludzi w większości pochodzących z ludu Halethy, nie mieli oni jednakwładcy i trudnili się głównie polowaniem i uprawą roli.Na bukowych polanachhodowali świnie, plony zbierali z przecinek, które odgradzały ich od głuszy.Wie-lu z nich wyginęło jednak lub uciekło do Brethilu, gdy Orkowie i wszelcy zbrod-niarze zagrażać zaczęli okolicy.Po spustoszonych krainach błądziły wówczas licz-ne grupy ludzi bezdomnych i zdesperowanych, niedobitków pokonanych armii,gotowych czynić wszelkie zło.Polowali na wszystko, co nadawało się do jedzenia,a gdy zimą zaczął doskwierać im głód, stali się plagą gorszą od wilków.Ci, którzyzdołali obronić przed nimi swe domostwa, nazwali ich Gaurwaith, Ludzie-Wilki.Około pięćdziesięciu połączyło się w jedną bandę buszującą w lasach na zachod-nich rubieżach Doriathu.Nie cierpiano ich niemal tak samo jak Orków, mieli bo-wiem zatwardziałe serca i żywili urazę do własnych współplemieńców.Najstrasz-niejszy był Androg, ścigany w Dorlominie za zabójstwo kobiety.Z tej krainy po-chodził także sędziwy Algund (najstarszy w gromadzie, uciekinier z Nirnaeth)i Forweg, jak nazywał sam siebie, przywódca bandy, mężczyzna o jasnych włosachi rozbieganych, lśniących oczach, rosły i przystojny, ale jakże różny od Edainów,poddanych Hadora.Banda była czujna, wysyłała zwiadowców, wystawiała straże,zarówno w marszu jak i podczas popasu.W ten sposób szybko zauważyli Turina,gdy zawędrował na ich terytorium.Zledzili go tak długo, aż otoczyli zwartym pier-ścieniem, a gdy wyszedł na polanę nad strumieniem, wyskoczyli zewsząd z nacią-gniętymi łukami i nagimi mieczami.Turin przystanął, ale nie okazał po sobie strachu. Kim jesteście? spytał. Myślałem, że tylko Orkowie polują na ludzi, alewidzę, że się myliłem.82 I pożałujesz tej pomyłki odpowiedział Forweg bo to nasze tereny ło-wieckie i nie cierpimy tu obecności innych ludzi.Intruzów bierzemy żywcemi trzymamy tak długo, aż ktoś ich wykupi.Wówczas roześmiał się Turin. Za mnie nic nie dostaniecie, banitą jestem i wyrzutkiem.Gdybyście zaś na-brali ochoty na przeszukanie mego trupa, to uprzedzam, że drogo będzie waskosztowało zwątpienie w prawdę mych słów.Zmierć jednak zdawała się być bliska, wiele strzał bowiem czekało w cięciwachna znak przywódcy, a żaden z wrogów nie przysunął się dość, by Turin mógł się-gnąć go mieczem.Widząc jednak kilka kamieni leżących u swych stóp na brzegustrumienia, Turin schylił się gwałtownie.W tejże chwili jeden z rozsierdzonychjego słowami napastników wystrzelił, ale strzała przeleciała ponad młodzieńcem,on zaś cisnął kamień celnie i z wielką siłą, aż łucznik padł z rozłupaną czaszką. %7ływy mogę bardziej wam się przydać.Zastąpię tego pechowca powie-dział Turin, po czym zwrócił się do Forwega. Dobry dowódca nie pozwala, byktoś atakował bez jego rozkazu.Wówczas dwóch mężczyzn podniosło głosy przeciwko Turinowi, a jeden z nichbył przyjacielem zabitego.Nazywał się Ulrad. Dziwny sposób na wkupienie się do kompanii, zabijać jednego z najlep-szych. Nie ja zacząłem odparł Turin. Ale dobrze, chodzcie tu obaj, pokonamwas orężem lub gołymi rękami, a wtedy sami ocenicie, czy mogę zastąpić waszegoświetnego kamrata. I postąpił ku nim, ale Ulrad cofnął się, nie chcąc walczyć.Drugi rzucił łuk i zmierzył Turina spojrzeniem, a był to właśnie Androg z Dorlo-minu. Nie mnie się z tobą równać powiedział w końcu, kręcąc głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki