balzac honoriusz komedia ludzka vi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Przygotowałyśmy czarującą toaletę. Suknia włożona w dzień kontraktu kryje, wedle mnie, połowę donacyj w swoich fałdach rzekł Solonet.Ten ostatni argument wydał się pani Evangelista tak ważny, że postanowiła być przy toale-cie Natalii, zarówno aby jej przypilnować, co aby uczynić z córki niewinną wspólniczkę swejfinansowej kombinacji.Uczesana � la S�vign�66, w białej kaszmirowej sukni z różowymiwstążkami, córka wydała się jej tak ładna, że uwierzyła w zwycięstwo.Kiedy pokojówkawyszła i kiedy pani Eyangelista była pewna, że nikt nie słyszy, poprawiła parę pukli w ucze-saniu córki; była to niejako przedmowa. Drogie dziecko, czy ty szczerze kochasz pana de Manerville? rzekła głosem spokojnymna pozór.Zmierzyły się szczególnym spojrzeniem. Czemu, mamusiu, zadajesz mi to pytanie właśnie dziś? Czemu pozwoliłaś mi go widy-wać? Gdyby się nam trzeba było rozstać na zawsze, czy upierałabyś się przy tym małżeństwie? Wyrzekłabym się go i nie umarłabym ze zgryzoty. Nie kochasz go, dziecko rzekła matka, całując ją w czoło. Ale po co, mamusiu, ta inkwizycja? Chciałam wiedzieć, czy ci zależy na małżeństwie, choć nie szalejesz za mężem. Kocham go. Masz słuszność, jest hrabią, we dwie zrobimy z niego para Francji; ale będą trudności. Między ludzmi, którzy się kochają? Nie.K w i a t m ł o d z i e ż y , droga mamusiu, zbytdobrze się tu ulokował rzekła, pokazując milusim ruchem serce aby robić najmniejszetrudności.Jestem pewna. A gdyby było inaczej? rzekła pani Evangelista. Pogrzebałoby się go w niepamięci odparła Natalia. Dobrze.Jesteś prawdziwa Casa Real! Ale mimo że cię kocha jak szalony, gdyby zaszłytrudności, którym nie on dałby początek, ale które musiałby ze względu na nas przeskoczyć?Gdyby, bez obrazy konwenansów, trochę kokieterii mogło go skłonić? No, odrobina, słówko?Mężczyzni są już tacy, nie ustąpią w poważnej dyskusji, a padają pod jednym spojrzeniem. Rozumiem! Małe spięcie ostrogą, aby faworyt wziął przeszkodę rzekła Natalia, czyniącgest, jakby uderzała konia szpicrutą.66Uczes ani e � l a S�vi gn� tj.w loki upięte po bokach.107 Mój aniele, nie żądam od ciebie nic, co by mogło wyglądać dwuznacznie.Mamy poczu-cie kastylskiego honoru, który nie pozwala nam przekroczyć granic.Hrabia będzie znał mojepołożenie. Co za położenie? Nie zrozumiałabyś.A więc, gdyby ujrzawszy cię w całej chwale oczy jego zdradziły cieńwahania a będę go śledziła! zrywam wszystko, potrafię zlikwidować swój majątek, opu-ścić Bordeaux i udać się do Douai do Cla�sów, którzy, mimo wszystko, są nasi krewni przezTemnincków.Następnie wydam cię za para Francji, choćbym miała osiąść w klasztorze po to,aby ci oddać wszystko, co mam. Mamo rzekła Natalia cóż trzeba robić, aby zapobiec takim nieszczęściom? Nigdy nie widziałam cię tak piękną, moje dziecko! Bądz trochę zalotna, a wszystko bę-dzie dobrze.Pani Evangelista zostawiła Natalię zadumaną i poszła dokończyć toalety, która by jej po-zwoliła wytrzymać porównanie z córką.O ile Natalia miała być ponętna dla Pawła, czyż mat-ce nie trzeba było rozpalić pana Solonet, swego szermierza? Obie panie były pod bronią, kie-dy Paweł przyszedł z bukietem, który od kilku miesięcy zwykł był co dzień ofiarowywaćNatalii.Zaczęli rozmawiać, czekając na rejentów.Ten dzień był dla Pawła pierwszą utarczką długiej i nużącej wojny zwanej małżeństwem.Trzeba tedy ustalić siły obu stron, pozycje walczących i teren operacyjny.Aby stawić czołowalce, o której doniosłości nie miał pojęcia, Paweł miał za całą pomoc starego rejenta.Obajmieli być zaskoczeni nieoczekiwanym wypadkiem, przyciśnięci przez nieprzyjaciela, którymiał gotowy plan, i zmuszeni decydować się, nie mając czasu do namysłu.Nawet mając przysobie samego Cujasa i Bartola67, któryż mężczyzna nie byłby uległ? Jak uwierzyć w prze-wrotność tam, gdzie wszystko wydaje się proste i naturalne? Co mógł Mathias sam przeciwpani Evangelista, przeciw Solonetowi i przeciw Natalii, zwłaszcza gdy jego zakochany klientprzeszedłby na stronę nieprzyjaciela z chwilą, gdyby coś groziło jego szczęściu? Już Pawełbrnął w komplementy zwyczajne między zakochanymi, ale którym jego namiętność dawałaolbrzymią wagę w oczach pani Evangelista, pchającej go do tego, aby sobie przeciął odwrót.Owi kondotierzy matrymonialni, którzy mieli się bić za swoich klientów i których siły byłytak ważne w tym spotkaniu dwaj rejenci przedstawiali dawne i nowe obyczaje, dawny inowy notariat.Mathias był to starowina liczący sześćdziesiąt dziewięć lat, dumny z dwudziestu lat prak-tyki.Jego grube, podagryczne stopy były obute w trzewiki ze srebrnymi klamrami i stanowiłypocieszne zakończenie nóg tak cienkich, o rzepkach tak wystających, że kiedy je skrzyżował,rzeklibyście, dwie kości wyryte nad D.O.M.68 Chude uda w szerokich czarnych pludrach zesprzączkami zdawały się uginać pod ciężarem okrągłego brzucha oraz torsu wydatnego jak uludzi wiodących siedzące życie.Była to wielka kula, wiecznie opatulona w zielony frak zkwadratowymi połami, którego nikt nie pamiętał nowym.Starannie wyczesane i upudrowanewłosy splecione były w mały harcap, tkwiący między kołnierzem fraka a białą kamizelką wkwiaty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki