Berling Peter Dzieci Graala[1991]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lecz nie jest mi to dane, nie udaje mi się też wyrwać i ujść przedogniem, którego języki już mnie liżą.Nie budzę się z letargu, chociaż niebezpieczeństworośnie jak chmura dymu: jeden z oprawców arcybiskupa rozpoznaje we mnie kacerza,chwyta mnie, ciągnie, wpycha w żar, zaczynam się palić, krzyczę&Ocknąłem się, siedząc nadal na kozle wozu.Mój krzyk wisiał jeszcze w powietrzu, copoznałem po zmarszczonym czole Zygisberta, który podjechał, aby popatrzeć na po-wierzone mi dzieci.Zawstydziłem się.Okropny dzwięk z mego zduszonego gardła mu-siał je obudzić; płakały cicho.Niemiecki rycerz rzucił mi spojrzenie, które powinno byłomnie skłonić do rozwagi, lecz mój wzburzony umysł spieszył na powrót na miejsce wy-darzeń, aby nie przeoczyć przerażenia na twarzach ludzi poddawanych kazni.Oto zatem gruby franciszkanin, który już dawno powinien być w drodze powrotnejdo swego króla, wchodzi ukradkiem w szeregi tych ludzi, wpycha się między nich, ukry-wa wśród zebranych, rozkoszuje skamieniałym obliczem kasztelana, świadka umieraniaswej jedynej córki, małżonki i jej starej matki.Wraz z nimi ogień pożera tak wiele szla-chetnej krwi! %7łony bez wyjątku podążają za swymi mężami na śmierć, to one, wiernepocieszycielki, pomagały im w dniach endury i umacniały ich w postanowieniu.Gdy rozżarzone głownie stosu zapadają się wreszcie z trzaskiem, nad dolinami dłu-go jeszcze wisi w powietrzu dym&Długo jeszcze, niby ciężka kurtyna, której niepodobna podnieść, mgła zasnuwałatakże mój umysł.No i ta woń, ten okropny swąd palonych ciał! Nie mogłem się od niegouwolnić.Czułem go pośród pachnących kwietnych pól i wiosennych traw.Było ciepłepopołudnie, dzień poddania Monts�gur.Opuściliśmy las i jechali przez pagórkowatąokolicę pokrytą łąkami.Trudno było nie usłyszeć, że faidits czują się tutaj jak w domu,ich nawoływania i śmiechy wskazywały, iż nie muszą już obawiać się szpiegów. Maman! %7łałosny głosik wtargnął do mego ucha. Maman!Próbowałem odróżnić, czy to woła chłopiec czy dziewczynka, nie odwracałem sięjednak, nie potrafiłbym bowiem wytrzymać pełnego wyrzutu, smutnego pytającegospojrzenia.Moje położenie wydawało mi się niegodne biadań w porównaniu z losemdwu człowieczych tobołków, które niedawno widziałem w ramionach rycerzy.Przezowe dzieci właśnie tak podejrzliwie i surowo mnie potraktowano.Byłem tego tak pe-wien jak tego, że widziałem śmierć ich matki na stosie.Zastanawiało mnie wszakże, co taki zaprzedany papieżowi zakon jak templariuszemiał wspólnego z kacerzami? Czyżby rycerze spod znaku czerwonego krzyża trzyma-li jednak skrycie z diabłem? Czyżby ten przeklęty warowny zamek w lesie strzegł doj-ścia do piekła? Czego tam kopiąc szukali w pakcie z demonami, którym zapisali swo-51je dusze? A dzieci?& Zerknąłem do tyłu.Dziewczynka o szlachetnym, surowym profilui jasnych, prawie białych kędziorach patrzyła na mnie szarozielonymi oczami.Nie byłow nich wyrzutu, nie było skargi, jedynie wyrazna niechęć.Należałem wedle niej do wi-nowajców, do tych, którzy to wszystko spowodowali. Jak masz na imię? próbowałem pozyskać jej względy.Wzmocniła swe spojrzenie szczyptą pogardy, nim znów się pochyliła nad swym to-warzyszem, który teraz cicho popłakiwał.Pogłaskała go jak matka, a ja, pokonany, od-wróciłem się od tej kruchej istotki.Dym stosu jak mglisty wyziew mącił wciąż moje oczy, wgryzał się do nosa, nie chciałzniknąć, chociaż rozum mi mówił, że zgodnie z prawem miało miejsce jedynie strace-nie kacerzy, którzy niczego innego nie pragnęli.A może byli ofiarą? Komu w takim ra-zie złożoną?KSAKBERT Z BARBERYLangwedocja, lato 1244Mała grupa zmierzała dalej na wschód, zamiast skręcić ku wybrzeżu.Creanz Bourivanu obawiał się, że blisko położone porty będą wszystkie bez wyjątku strzeżo-ne, nawet gdyby templariuszom udało się rozgłosić, że uciekinierzy z Monts�gur uszliprzez wysokie Pireneje [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki