Bez dogmatu Sienkiewicz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeśli masz w duszy dla mnie takieuczucie, to mi daj swoją rękę i niech odtąd będzie między nami wieczny spokój i wiecznazgoda.Anielka podała mi po chwili milczenia rękę. Ja taką przyjazń rzekła zawsze miałam dla ciebie i z całej duszy, z całego serca ci jąprzyrzekam.Mnie, szczerze mówiąc, zabolał ten wyraz: p r z y j a z ń.Dla mnie był on za mały, i wydałomi się, że jest także za mały dla tej chwili.Zmilczałem jednak.Ją pomyślałem w duszy wyraz: m i ł o ś ć jeszcze przestrasza; ona musi się do niego przyzwyczaić, więc skoro rzeczjest ta sama, czy warto, abym dla nazwy zakłócał tę zgodę i to szczęście, jakieśmy nareszciewydobyli z całych pokładów nieporozumień, goryczy, zmartwień, udręczeń? Oboje jużeśmytak zmęczeni i tak nam należy się wypoczynek, że warto coś dla niego poświęcić.Był to zresztą cień, który zniknął przy świetle tej myśli,że ta ukochana istota należy jednakdo mnie i że jest to moja żona duchowa i wierna.Byłbym oddał nie wiem co za to, gdybymmógł na wyrazne pytanie: Czy ty jesteś moja? usłyszeć jej twierdzącą odpowiedz.I pytał-bym sto razy na dzień, i nigdy bym nie miał dosyć odpowiedzi ale w tej chwili bałem się jązastraszyć.Ja, który wszystko potrafię wyrozumieć, nie miałżebym wyrozumieć tego, że sąsłowa, które chociaż odbijają rzeczywistość istniejącą i uznaną, przechodzą jednak z trudno-183ścią przez usta kobiety, i jeszcze takiej kobiety jak Anielka.Wszakże to wszystko, co onamówiła, było wyznaniem, że mnie kocha, wszakże zgodziła się na to, żeby dusze nasze nale-żały do siebie czegóż mogłem sobie życzyć więcej?Doszedłszy do Schreckbr�cke, wróciliśmy do domu.Po drodze rozglądaliśmy się w no-wym naszym położeniu tak, jak ludzie rozglądają się w nowym domu, i próbowaliśmy się doniego przyzwyczaić.Nie obeszło się to bez pewnych usiłowań, które krępowały cokolwieknaszą swobodę.Lecz mnie i to cieszyło, bo mi się zdawało, że to tak jest, jak bywa w pierw-szych godzinach po ślubie, gdy nowożeńcy czują się na wieki związani, a jeszcze nie są zesobą oswojeni.Mówiłem z nią jednak wiele o nas obojgu.Tłumaczyłem jej całą czystość iświętość takiego stosunku, jakim miał być nasz.Starałem się natchnąć ją ufnością i spokojem.Ona też słuchała mnie z twarzą pogodną i jasną, zwracając co chwila ku mnie swoje śliczneoczy.Pogoda na świecie odpowiadała pogodzie naszych dusz.Słońce już zaszło.Alpy okryłysię zwykłą swoją wieczorną purpurą, której blask odbijał się na jej twarzy.Podałem jej ramię, które przyjęła, i szliśmy razem.Nagle spostrzegłem, że ona ociąga się, idąc tak, jakby się czegoś bała i że przy tym po-bladła jak płótno.Trwało to jedną chwilę, ale było tak widoczne, że sam przestraszyłem się onią ogromnie i począłem wypytywać:co jej jest?Z początku nie chciała mi nic powiedzieć, lecz gdym począł bardzo nalegać, przyznała się,że to ów nieszczęśliwy kretyn przyszedł jej na myśl i że przez chwilę była pewna, iż on znówukaże się niespodzianie. Sama nie wiem dlaczego rzekła ale zrobił na mnie okropne wrażenie i wstyd mi siędo tego przyznać, że mam takie niemądre nerwy.Nie mogę go zapomnieć i za nic nie chcia-łabym go znów zobaczyć.Uspokoiłem ją, że przy mnie nic jej nie grozi.Ona mimo woli spoglądała jeszcze czas jakiśniespokojnie na boki drogi, wkrótce jednak dalsza nasza rozmowa zatarła w niej to przykrewrażenie.Mrok już zapadał, gdy przyszliśmy do wodospadów, ale wieczór był wyjątkowociepły.Na placu przed Straubingerem mnóstwo ludzi słuchało jakichś wędrownych harfiarek.Nie wiem dlaczego, ten zapadły wąwóz górski robił mi dnia tego wrażenie Włoch.Przypo-mniałem sobie, jak niegdyś, chodząc wieczorami po Pincio w Rzymie, rozmyślałem, jaki był-bym szczęśliwy, gdybym miał koło siebie Anielkę.Teraz czułem jej rękę, wspartą na moimramieniu, a jeszcze bardziej czułem jej duszę przy swojej.W zgodzie, pełni ukojenia i słodyczy, poszliśmy do domu.10 sierpnia.Zastanawiałem się dziś cały dzień nad słowami, które Anielka powiedziała do mnie przySchreckbr�cke.Uderzył mnie szczególnie ten jeden okrzyk, który wyrwał się z jej ust: Tynie wiesz, jaka ja jestem nieszczęśliwa! Ile w tym było głębokiej boleści i skargi, jakie mi-mowolne przyznanie że ona męża nie kocha, że nie może go kochać, a na koniec, że serce jej,wbrew wszelkim wysiłkom woli, należy do mnie.Jeśli tak jest, to ona równie była nieszczę-śliwa jak ja.Mówię: b y ł a , bo dziś już nie jest.Dziś może sobie powiedzieć: Dotrzymam muwiary, pozostanę zawsze uczciwą a resztę zdać na wolę bożą.11 sierpnia.Przyszło mi do głowy, że ja nie miałem prawa wymagać i oczekiwać od niej, by mi po-święciła wszystko.To nieprawda, że dla miłości wszystko się poświęca.Gdybym ja, na przy-kład, miał jakie zajście z Kromickim i gdyby ona w imię naszej miłości kazała mi klęknąćprzed nim i na kolanach prosić go o przebaczenie, to bym tego nie uczynił [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki