Gould Judith Piękne i bogate(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stamtąd zaścała flotylla motorówek zabrała ich do zamku na wyspie.W Sali Lustrzanej - Schloss Engelwiesen, jak tyle innych pałaców bu-dowanych w tamtym okresie był dokładną, acz pomniejszoną kopiąWersalu - nowożeńcy przyjmowali gości, z których każdego oficjalnieanonsował lokaj.Becky, wsparta na ramieniu lorda Rosekrantza, przechodziła z jednejwspaniałej sali do drugiej, tu podziwiając plafony, tam poddając krytyceceramikę.Dzieci kuzynów Zandry, Emily, Elodene, Francesca, Adrian, Timothyi Christopher, istna armia małych ładnych dziewczynek i miniaturowychdżentelmenów, z radością zapomniały o dobrych manierach, darły się ibiegały pomiędzy gośćmi, aż przeszły do wymagającej mniej wysiłku, zato bardziej trzymającej w napięciu gry w chowanego.Księżniczka Sofia, ubrana w czarny, żałobny strój, przechadzała sięponuro, palącym spojrzeniem i pełnym wyrzutu marszczeniem brwi wy-rażając swą dezaprobatę dla całego tego najazdu.Erwein bardzo rozsądnie starał się zejść jej z oczu.Dina płynęła po sali w stanie oczarowania, zastanawiając się, w jakisposób najskuteczniej podejść Roberta, żeby kupił jej jakiś zamek, najle-piej we Francji i to niezbyt daleko od Paryża.Lady Alexandra zasnęła wswym fotelu, a dwóch służących zaniosło go na górę, aby mogła odpo-cząć w spokoju.Kenzie poznała pełnego fantazji, świeżo rozwiedzionegokuzyna Zandry, Adriana, który poił ją szampanem w nadziei, że pójdzie znim do łóżka, którym to zakusom z łatwością się oparła.Kolejka gratulujących ciągnęła się niemal przez półtorej godziny, aKarla-Heinza aż ręka rozbolała od uścisków.Zandra, nieustannie szczę-śliwa i promienna, zastanawiała się, ilu jeszcze będzie musiała ścierpiećmężczyzn, całujących jej dłonie; i ile jeszcze kobiet wysmaruje szminkąjej zarumienione policzki. Wreszcie gości zaproszono na obiad, do którego nakryto sto okrą-głych stołów, każdy na osiem osób, w dziesięciu pokojach w amfiladzie, aw każdym grał kwartet smyczkowy i na czterech biesiadników przypadałjeden lokaj.Na koniec zaś wwieziono do Sali Lustrzanej dwunastopiętrowy, wy-soki na ponad dwa metry, fantazyjny tort weselny, ozdobiony koronko-wą przędzą cukrową i tysiącem cukrowych białych róż.Państwo młodziukroili pierwszy kawałek tortu, otwarto następne butle szampana, a or-kiestra taneczna zagrała walce i fokstroty.Kenzie, przyglądając się, jak nowożeńcy tańczą pierwszego walca podżyrandolami, w których paliły się świece, usiłowała rozeznać się w tym,co naprawdę odczuwa Zandra.Nie umiała jednak powiedzieć, czy jejprzyjaciółkę ciągle jeszcze gnębią wątpliwości, czy też była naprawdę takszczęśliwą oblubienicą, jak na to wyglądała.Następnie przyciągnął gości do okien kosztowny (milion dolarów!)pokaz fajerwerków, a jeszcze pózniej nowożeńcy odlecieli czekającym nanich helikopterem.W sumie Gr�fin Fuchswalder i Baroness Fr�hlichhasen dumne były ztego bajkowego wesela.Większość gości zasiedziała się i za dużo wypiła,dzieci padły z wyczerpania, Sofia zaś polowała po całym zamku na Erwe-ina.A Kenzie, której udało się złapać bukiet panny młodej z miniaturo-wych białych różyczek i konwalii, siedziała w okiennym wykuszu w jed-nym z pustych pokoi i zastanawiała się rozmarzona, kto ją poprowadzido ołtarza.i kiedy.46.Kenzie odleciała do Nowego Jorku.Gorączkowe podniecenie wywo-łane olśniewającym ślubem Zandry minęło i teraz zupełnie nie miałahumoru.Całkiem inaczej czuła się przedtem, gdy leciały we dwie do Eu-ropy.Urządziły sobie wtedy przyjęcie w powietrzu, pochłaniały kieliszkamiszampana i zaprzysięgały wzajemną wieczystą przyjazń, żeby nie wiemco się działo.Wspominały, śmiały się i płakały naprzemian.Teraz, lecąc samotnie z powrotem, Kenzie poczuła przypływ bolesnejsamotności, która stała się jeszcze bardziej dotkliwa, kiedy zmęczonaotworzyła drzwi do mieszkania.Wydawało się wprost niesamowicie ciche.Brak mi Zandry, niech to cholera wezmie! - pomyślała chodząc popokojach i otwierając okna.Była dla mnie siostrą, której nigdy nie mia-łam i jedyną przyjaciółką, której wszystko mogłam opowiedzieć.A terazpo prostu wyszła sobie za mąż!Nie będzie już więcej pogaduszek długo w noc.Nie będzie już więcejzajętej łazienki.Już nigdy nie będą miały wspólnych kosmetyków i se-kretów, nie będą wypadały razem z domu do pracy.Trochę to potrwa, zanim przyzwyczai się znowu do mieszkania w po-jedynkę.Rozpakowała walizkę i powiesiła swoją suknię pierwszej druhny. Wybrałam właśnie tę, zwierzyła jej się Zandra, ponieważ jest abso-lutnie doskonała na niemal każdą oficjalną okazję.No bo dlaczego mia-łabyś ją włożyć tylko raz?Te słowa ożyły w pamięci Kenzie i uświadomiły jej, jak puste i bez ce-lu, i pozbawione znaczenia jest jej życie.Mam ponad dwadzieścia osiem lat i wciąż jestem sama.Poświęciłamsiedem lat zatęchłym starym obrazom i poprzebarwianym szkicom.Iczym mogę się pochwalić? Dwoma facetami, z których żaden nie jestgotowy, żeby się ze mną związać na poważnie.Westchnęła głęboko.Wy-chodzi na to, że nie miała nikogo.Lepiej przyjmij to do wiadomości, Kenzie, powiedziała sobie.Na cie-bie nie czeka żaden domek z ogródkiem.Skończyła się rozpakowywać, schowała walizkę i poszła do kuchni za-parzyć sobie filiżankę Earl Greya.Była to jeszcze jedna rzecz, która zo-stała jej po Zandrze.Kiedy herbata się parzyła, sprawdziła sekretarkę.Ekranik pokazywał, że jest sześć wiadomości.Nacisnęła guzik.Charley: - Hej, hej, Panno Wielki Zwiat! To ja.- Przewinęła do przo-du.Hannes: - Kenzie, to ja.Zastanawiałem się, czy.- Przewinęła doprzodu.Pan Spotts: - Cześć, Kenzie.Mówi A.Dietrich Spotts.Nasiąkam słoń-cem w Słonecznym Stanie i właśnie skończyłem rozmawiać z kimś, ktorozmawiał z kimś.będę się streszczał.Słyszałem, że macie w swoimdziale wakat.Znam taką młodą kobietę nazwiskiem Annalisa Barabino,która uczyła się u Fiorentina w Ambrosiana, a potem pracowała w galeriiUffizi.Powiedziałem jej, żeby się z tobą skontaktowała.- Sygnał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki