Koontz Dean R Groza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I wiedział, że to wszystko jest złe.Czuł mdłości, zmieszanie, zagubienie.22Odwracając wzrok od odbicia własnych oczu, czując obrzydzenie do tego, co w nichujrzał, stwierdził, że policjant wyszedł z restauracji i zbliża się do furgonetki.W jakiśirracjonalny sposób był przekonany, że funkcjonariusz wie o wszystkim.%7łe jakimścudem wie o tym, co Leland chciałby zrobić z dziewczyną i o tym, co chciałby zrobićz ludzmi w thunderbirdzie.Leland uruchomił furgonetkę.Funkcjonariusz krzyknął coś do niego.Nie mogąc usłyszeć słów policjanta, pewien, że nie chce ich usłyszeć, Leland wrzuciłbieg i wcisnął pedał gazu.Policjant znów krzyknął.Furgonetka drgnęła i zatrzęsła się, a spod jej kół wytrysnął żwir.Leland zwolnił gaz i wyrównał obroty.Wyjechał z parkingu i zaczął przyspieszaćjadąc przez gąszcz moteli i stacji benzynowych.Jego oddech znów stał się ciężki.Z gardła dobywało się łkanie.Gdy dotarł do wschodniego krańca kompleksu usługowego, skręcił w podjazd pro-wadzący do trasy numer siedemdziesiąt znacznie szybciej niż powinien.Nie zainteresował się natężeniem ruchu, tylko obojętnie wjechał na drogę.Na szczę-ście oba zachodnie pasma były wolne.Choć Leland pamiętał mgliście, że policja często patroluje trasę i ustawia radary, po-zwolił, by wskazówka szybkościomierza pięła się w górę.Gdy zbliżyła się do setki, fur-gonetka zatrzęsła się lekko i osiągnęła swą maksymalną prędkość, jak koń czystej krwi,który przechodzi w kłus.Meble w części bagażowej trzęsły się i obijały o burty samochodu.Podręczna lampkaprzewróciła się z trzaskiem pękającego szkła.Leland spojrzał w lusterko.Policjant albo nie wyruszył za nim w ogóle albo nie wy-ruszył dostatecznie szybko.Droga za furgonetką była pusta.Mimo wszystko Leland utrzymywał prędkość stu mil na godzinę.Jezdnia huczałapod kołami.Płaski teren przepływał za szybami samochodu, jak szybko zmieniająca siędekoracja teatralna.Panika, która go ogarnęła, zamierała po trochu.Słabło stopniowouczucie, że wszyscy go obserwują, że wszyscy są przeciwko niemu, że jest przezroczy-sty, że jest nieustępliwie ścigany przez siły, mające w jakimś sensie związek z tym funk-cjonariuszem stanowym.Podążając na zachód, szybko stał się częścią swego pojazdu.Prowadził go bezpiecznie i uważnie.Po przejechaniu siedmiu czy ośmiu mil zwolnił dodozwolonej prędkości; choć od chwili w której opuścił restaurację, minęły zaledwie mi-nuty, nie mógł sobie przypomnieć, co było głównym powodem jego paniki.Lecz nagle przypomniał sobie Doyle a i Colina.�underbird znajdował się gdzieśz tyłu, na wschodzie.Może wciąż parkował w cieniu tego ogromnego znaku na restau-racji Harry ego.Nawet gdyby znów był w drodze, Doyle i dzieciak i tak znajdowaliby sięo całe mile z tyłu, poza zasięgiem wzroku.Lelandowi to się w ogóle nie podobało.23Pozwolił, by furgonetka zwolniła jeszcze bardziej.W miarę jak zaczął uświadamiaćsobie, że to oni podążają za nim, jego wszechobecny strach zaczął przybierać znajomąformę.Szara droga wyglądała teraz jak tunel, który był pułapką bez wyjścia.W chwilę pózniej ujrzał majaczący po prawej stronie parking przydrożny, oddzie-lony od autostrady podwójnym rzędem sosen.Leland nacisnął na hamulec i wjechał tam, wspinając się na niewielkie wzniesie-nie.Zaparkował na kwadratowym, żwirowatym terenie, który wychodził na autostra-dę, dzięki czemu mógł obserwować przejeżdżające samochody, kierując wzrok międzygrube, brązowe pnie drzew.Wszystko, co miał teraz do roboty, to czekać i patrzeć na drogę.Gdyby thunder-bird przejeżdżał, Leland mógłby podążyć za nim, dogonić go w ciągu dwóch czy trzechminut.Czuł ogromną ulgę.Policjant zdążył wysiąść z samochodu, zanim George Leland w ogóle się zorientował,że nie jest już sam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki