Magdalena Parys Magik (2014)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nigdy wcześniej i nigdy potem nie odczuje tego tak dobitnie jak tutaj teraz, wodząc wzrokiem po ichposępnych twarzach.Odartych z uśmiechów i bez cienia zaufania.Naprawdę chciała się dowiedzieć,co myślą o zagrożeniach, jakie niesie przyjęcie przez Węgry nowej konstytucji, ale utknęli naAokietku i Ludwiku Andegaweńskim.Czas antenowy mija szybciej niż historyczny.Tymczasem onimilczą, uśpieni.A więc niedobrze.yle nawet.Tym bardziej że Dagmara miała też pełne prawo sądzić, że widz polski oczekuje od niejmagicznych sztuczek i może być bardziej wymagający niż przyzwyczajony do niej widz zachodni. Przejdzmy do spraw krajowych.Dagmara uśmiechnęła się trochę złośliwie, trochę zalotnie, gotowa już teraz nawet na sztuczkęz łykaniem ogni.Zbliżenie ten uśmiech pokazało wyraznie.Gładko, jednym pytaniem przeszła dopolityki polskiej, zaskakując tym gości i całkiem już ze zdenerwowania nieprzytomnego szefa-Kalkę.Mama wyłamywała palce przed telewizorem, Gerhard sapał, gospodyni co chwila pytała: coDagmara powiedziała, co powiedziała? Bo to było po polsku, a po polsku Renate nie rozumiała.Niestety, lęki najbliższych są czasem jak klątwy.Zadając pytanie, Dagmara nieopatrznie dotknęłajakiejś kwestii związanej z rolą Kościoła.I tak oto dalsza dyskusja potoczyła się już bez niej, sama.Dagmara, gospodyni programu, została przekrzyczana, słowa interlokutorów rozbiegały się nawszystkie strony, tysiące wątków, bałagan, wszyscy chcieli się wykazać. Proszę panów, pana proszę szczególnie. Podeszła do jednego z dyskutantów,rozwrzeszczanego grubasa.Był to krok przemyślany, po pierwsze, szła powoli, aby widzowie moglizobaczyć jej nogi, a po drugie, trzeba było naprawdę podejść, aby wrzeszczący w ogóle ją zauważył.Dyskutanci stali przy pulpitach każdy przy swoim ustawionych na okrągło.Tyle że nie był tookrągły stół. Zaraz dostanie pan ode mnie czerwoną kartkę powiedziała do brzuchatego,rozgadanego jak na arabskim targu. Proszę? wykrztusił grubas i nerwowym ruchem poprawił okulary. Time out. Zrobiła znak sędziego piłkarskiego, widziała to ostatnio na stadionie podczas meczuDortmundu z Bawarią, i przypomniała: Rozmawiamy grzecznie, nie przerywając sobie. Proszę? Spocony grubas wyglądał, jakby wrócił z dalekiej podróży po Saharze. Nie krzyczymy i nie obrażamy się wzajemnie.Do grubasa dociera jakiś głos z daleka.To chyba ta Niemra mówi. Pani tu, widzę, niemiecki porządek chce zaprowadzić. Kamera szybko wycelowała w jegotwarz.Za szkłami w cienkich złotych oprawkach zaiskrzyły ciemne oczy. Porządek to tam, u siebieproszę zaprowadzić! Powiódł zwycięskim wzrokiem po twarzach obecnych, którzy, był pewien,myślą tak jak on, ale nie są dość odważni. Tylko że& %7łe co? wycharczał, czerwony, brakowało mu słów na chamstwo Dagmary Bosch. To pan jest moim gościem& To są jakieś kpiny! Popił wody i postawił szklankę z takim impetem, że woda chlupnęła nabluzkę Dagmary.W studiu zapanowała konsternacja.Grubas chętnie by tej zdradzieckiej małpie, tej Niemrze całejcoś jeszcze powiedział do słuchu.Patrzcie ją, przyjechała baba, i to od Szwabów, i będzie mu turządzić.No nic, innym razem, nie będzie się partyjnym kolegom kosmopolitom temperamentemnarażał.Tyle czasu potrzebowali, żeby zbudować sobie to liberalne tło, przede wszystkim dobropartii, dyplomacja, potem dopiero dobro jego i on sam.Ech, do bani z takimi tu, cholera wie czym.Grubas spokorniał i wskazał na zaskoczonego kolegę. Jak mam mówić, kiedy kolega po prawej nie dopuszcza mnie do głosu?Można wszak zrzucić winę na jakiegoś kompana z prawicy.To zawsze działa.Na to oburzył sięprawicowy, bo się jeszcze nie zdążył tu oburzyć.A kiedy grubas znów nie mógł skończyć, Dagmarazaoponowała: Czas się panu skończył! Dosyć!I pewnie stałoby się coś, na co liczył Kalka, jakiś mały jednodniowy skandal, ale odezwała siękobieta z końskim ogonem.Nie mogła wytrzymać, tyle się działo już bez niej, dość milczenia, dośćlekceważenia! Czego? Nieważne.Czegokolwiek. I bardzo dobrze powiedziała. Dość tych obelg! Z chamem trzeba po chamsku!Dagmara spojrzała na nią przeciągle, rumiana nie spuściła wzroku, nie bała się nikogo, a tej tu tojuż w ogóle się nie obawiała.Przyjechała lalunia z zachodu! HA! HA! HA! Zaraz ona jej tu powie,powie, bo może, a co! Bo ją wybrali, ona wszystko może! Kto ją wybrał? Lud! Jaki? Polski. JA pani coś powiem! zaczęła z błyskiem w oku. Jak pani na nazwisko, Klosch, Bosch? Pani Boszewska podpowiedział usłużnie historyk, znawca Imperium Osmańskiego. Pani pozwoli, że pod koniec programu nasi widzowie ocenią zachowanie dyskutantów sami, bezpani pomocy. Teraz zwróciła się do wodza x kłócącego się z wodzem y : Panowie! Cicho! wrzasnął koński ogon bo nie słyszę! Co ocenią? Co ocenią?! Kto?! Nasze zachowanie! uśmiechnął się historyk przyjaznie. Ja się na to nie zgadzam!Ale już została zakrzyczana, bo jednak x nie mógł dopuścić, żeby go tak tutaj uciszano.Pozatym miał wielkie plany i musiał się wygadać porządnie, partię chciał nową zakładać.Trzeba szukaćnowych wyborców, choćby u widzów oglądających takie programy! Spotkamy się w sądzie! zagroził dramatycznym głosem x politykowi y , bo ten muprzypomniał zdarzenie, o którym bardzo chciał zapomnieć.Na koniec Dagmara usiadła, krzyżując nogi � la Jaworowicz, i uśmiechnęła się ustami, bo jejoczy od połowy programu miały wyraz stalowy. Pozwoliliśmy sobie przeprowadzić sondaż, nasi widzowie głosują, kto z państwa wypadłnajlepiej. To już jest naprawdę granda! Nic o mnie beze mnie!Koński ogon odwrócił się od swojego pulpitu i ostentacyjnie opuścił studio, zarzekając się, żejego noga tu więcej nie postanie.Kamera odprowadziła ją aż za kulisy. Aał! Aał! No, no, no! Proszę, proszę! Działo się!Słyszała po programie.Panom się podobało, bo pań w sektorze dyrektorskim za kulisami niebyło wcale.Nie było ani jednej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki