Twain Mark Krolewicz i zebra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lubił przyj-mować jaśnie wielmożnych ambasadorów i ich wspaniałe świty oraz słuchać serdecznychlistów przysyłanych mu tą drogą przez wielkich monarchów, którzy nazywali go bratem.Ach, szczęśliwy Tom Canty, do niedawna mieszkaniec Offal Court! Król radował się swymi wspaniałymi szatami i kazał zamawiać ich coraz więcej.Prze-konał się niebawem, iż czterystu służby nie wystarcza do należnego mu splendoru, potroiłwięc ich liczbę.Pochlebstwa bijących czołem dworaków dzwięczały w jego uszach nibysłodka melodia.Był jednak nadal łagodny i uprzejmy.Pozostał walecznym i upartym obrońcąwszystkich uciśnionych i niestrudzenie wiódł bój z niesprawiedliwym prawem.Czasamiwszakże, kiedy go dotknięto, potrafił zwrócić twarz w stronę hrabiego albo nawet księcia izmierzyć go spojrzeniem mrożącym krew w żyłach.Pewnego razu, gdy królewska siostra,posępnie świątobliwa lady Maria, wszczęła z miłościwym panem dysputę i dowodziła, iżpostępuje on nierozważnie ułaskawiając tak wiele ludzi, którzy powinni być więzieni, wie-szani lub paleni; gdy przypomniała królowi , iż więzienia ich czcigodnego nieboszczykaojca gościły niekiedy sześćdziesiąt tysięcy skazańców naraz, a w ciągu szczęśliwych swychrządów Henryk VIII wydał w ręce kata ponad siedemdziesiąt dwa tysiące zbójców i złodziei,chłopiec wybuchnął szlachetnym gniewem i rozkazał siostrze udać się niezwłocznie doalkierza i kornie błagać Stwórcę, aby wyjął jej z piersi kamień i zechciał zastąpić go praw-dziwym, ludzkim sercem.108Czy Tom Canty troskał się niekiedy o los tego nieszczęsnego chłopca, prawowitego kró-lewicza, który przyjął go był łaskawie i tak chyżo wybiegł z pałacu, aby pomścić na grubiań-skim wartowniku zniewagę wyrządzoną przy bramie małemu żebrakowi? Tak! Pierwsze kró-lewskie dni i noce pełne były smutnych myśli o zaginionym księciu i szczerych pragnień, abyEdward wrócił szczęśliwie i odzyskał należne mu z urodzenia przywileje i zaszczyty.Kiedyjednak czas mijał, a królewicz nie wracał, Tom z dnia na dzień interesował się coraz bardziejwłasnymi przeżyciami, które były nowe a zachwycające, i powoli, pomału obraz przepadłegomonarchy bladł w jego pamięci.Kiedy zaś obraz ów powracał czasami, był raczej niepożąda-nym przypomnieniem, jako że budził uczucie winy i wstydu.Biedna matka i siostry małego żebraka podobną drogą wywędrowały z jego życia.Zrazutęsknił do nich, niepokoił się o nie, pragnął zobaczyć się z nimi.Pózniej wszakże drżał zobawy, iż niewiasty te mogą przybyć kiedyś brudne i w łachmanach, zdradzić go pocałunka-mi, zrzucić z wyżyn i powlec znów do ubóstwa, poniżeń, ohydnej dzielnicy nędzy.Wreszciemyśli o matce i siostrach przestały prawie nawiedzać go i trapić.Tom był z tego powodu za-dowolony, ha! niemal szczęśliwy, ilekroć bowiem zbolałe twarze tych oskarżycielek jawiłysię w jego wyobrazni, biedak czuł się podlejszy niż wijący się robak.O północy dziewiętnastego lutego Tom usypiał na wspaniałym łożu w swym monarszympałacu.Strzegli go wierni wasale, otaczał dworski przepych i ceremoniał.Szczęśliwy chło-piec! Dnia następnego miał być uroczyście koronowany królem Anglii!O tej samej porze Edward, prawy monarcha, głodny i spragniony, umorusany, brudny,utrudzon podróżą, odziany znowu w postrzępione łachmany (był to skutek bijatyki, w którąkról został wciągnięty) stał w ciżbie ludu z wielkim zainteresowaniem obserwującego grupypracowitych niby mrówki robotników, którzy tłumnie wchodzili do Opactwa Westminster-skiego i zeń wychodzili.Ludzie ci czynili ostatnie przygotowania do jutrzejszej koronacji.109ROZDZIAA XXXIPOCH�D KORONACYJNYKiedy Tom zbudził się następnego ranka, w powietrzu drgał głuchy pomruk napływający zdaleka i bliska.Dla króla pomruk ten był czarowną muzyką, oznaczał bowiem, iż cała Angliawyległa na ulice, aby lojalnie powitać wielki dzień.Niebawem Tom został raz jeszcze, główną postacią wspaniałego, pływającego korowoduna Tamizie, gdyż zgodnie z odwiecznym obyczajem pochód koronacyjny musiał wyruszyć zTower, dokąd też udał się miłościwy pan.Kiedy tam przybył, mury dostojnej twierdzy jak gdyby pękły w tysiącu miejscach.Z każ-dej szczeliny buchnął czerwony język ognia i biała smuga dymu.Wystrzały ozwały się gro-mem, który wstrząsnął ziemią i stłumił wrzawę mrowia ludzkiego.Fontanny ognia, dymy,wystrzały raz po raz powtarzały się z tak zdumiewającą szybkością, że po niewielu minutachstary zamek zniknął w wielkim tumanie własnych dymów, ponad których gęstwą sterczałniby szczyt górski nad chmurą i trzepotał proporcami wierzchołek najwyższej baszty, zwanejBiałą Wieżą.Przepysznie odziany Tom Canty dosiadł rączego rumaka bojowego, okrytego bogatymczaprakiem sięgającym niemal ziemi.Lord Protektor, książę Somerset, również konno, zająłmiejsce za swym siostrzanem.Gwardziści królewscy, zakuci w lśniące zbroje, ustawili siępo obydwu stronach pojedynczymi szeregi.Za Lordem Protektorem ciągnął nieskończony napozór sznur wielmożów, otoczonych swymi wasalami.Dalej kroczył Lord Major i panowierajcy odziani w czerwone aksamitne szaty i strojni złotymi łańcuchami spływającymi na pier-si.Za nimi świątecznie ubrani starsi i majstrowie wszystkich cechów londyńskich nieśli oka-załe sztandary swych stowarzyszeń.W pochodzie uczestniczyła również (jako specjalna strażhonorowa w obrębie murów miejskich) Starożytna i Czcigodna Kompanią Artylerii oddziałangielskich sił zbrojnych, jedyny niezależny od rozkazów Parlamentu, liczący już w owe cza-sy trzysta lat (istnieje on i w naszych czasach).Widowisko było olśniewające, toteż zwarte tłumy gromkimi okrzykami witały majesta-tyczny pochód wzdłuż całej jego trasy.Kronikarz powiada: Kiedy król przestąpił granice miasta, lud przyjął go modłami, błogosławieństwy, okrzy-kami, dobrymi słowy i wszelkimi oznakami czułej miłości poddanych do władcy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki