Eco Umberto Baudolino (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To jedyny sposób, żeby ujarzmić tych nieposłusznych synów.Myślisz, że Cezar i August okazywali więcej pobłażliwości? Jest wojna, Baudolinie, czywiesz, co to takiego? Czy ty, który jesteś wielkim mędrcem w Paryżu, wiesz, że kiedywrócisz, znajdziesz się na dworze pośród moich dostojników i może nawet zrobię z cie-bie rycerza? Myślisz, że będziesz jechał w orszaku świętego cesarza rzymskiego i niezbrukasz sobie rąk? Brzydzisz się krwią? Tylko powiedz, a uczynię cię mnichem.Leczwtedy bacz, będziesz musiał dochować czystości, a przecież opowiadano mi niejednoo twoich sprawkach paryskich, które mnichowi nie przystoją.Skąd ta blizna? Dziwię sięjeno, że masz ją na twarzy, a nie na rzyci! Twoi szpiedzy opowiadali ci różne rzeczy o moim pobycie w Paryżu, ja zaś niepotrzebowałem szpiegów, żeby usłyszeć piękną opowieść o tym, jak poczynałeś sobiepod Adrianopolem.Wolę już moją historię o paryskich mężach niż twoją o bizantyj-skich mnichach.Fryderyk zesztywniał i pobladł.Doskonale rozumiał, co ma na myśli Baudolino(który dowiedział się o wszystkim od Ottona).Kiedy był jeszcze diukiem Szwabii, wziąłkrzyż i udał się na drugą krucjatę, by ratować chrześcijańskie królestwo Jerozolimy.I kiedy chrześcijańska armia maszerowała z trudem nieopodal Adrianopola, jedenz jego szlachty oddalił się od kolumny, został napadnięty i zabity być może przezmiejscowych bandytów.Między łacinnikami i Bizantyjczykami stosunki były już wów-czas napięte, a Fryderyk potraktował incydent jako zniewagę.Podobnie jak pod Cremą,nie panował nad swoim gniewem, rzucił się do szturmu pobliskiego klasztoru i urzą-dził rzez wszystkich mnichów.To wydarzenie pozostawiło plamę na imieniu Fryderyka, wszyscy udawali, żeo tym zapomnieli, przemilczał je nawet Otton w Gesta Friderici; nie omieszkał zato wspomnieć, jak to natychmiast potem młody diuk uratował się niedalekoKonstantynopola z powodzi, co było wszak znakiem, iż niebiosa nadal miały nad nimpieczę.Jedynym, który nie zapomniał o rzezi mnichów, był sam Fryderyk, a to, jak przy-jął słowa Baudolina, świadczyło, że rana, jaką pozostawił ten niegodziwy czyn, nigdysię nie zablizniła.Jego twarz, jeszcze przed chwilą blada, oblała się czerwienią; chwycił76świecznik z brązu i rzucił się na Baudolina, jakby chciał go zabić.Złapał już młodzieńca za ka5�an, opanował się jednak, opuścił swój oręż i rzekł przezzaciśnięte zęby: Na wszystkie diabły z piekielnej czeluści, nigdy mi o tym nie wspominaj. Ruszyłw stronę wyjścia z namiotu.Na progu obrócił się jeszcze i powiedział: Idz, pokłoń sięcesarzowej, a potem wracaj między owe kobieciątka i swoich paryskich klerków. Jeszcze obaczysz, czy moje miejsce jest między kobieciątkami, obaczysz, co potra-fię rozmyślał Baudolino, opuszczając obóz, choć nie wiedział, co właściwie cesarzmiałby obaczyć, tyle że czuł nienawiść do przybranego ojca i pragnął wyrządzić mu cośzłego.Nadal przepełniony wściekłością, dotarł do kwatery Beatrycze.Pocałował jak należyrąbek jej sukni, potem dłoń, cesarzowa zaś zdumiała się blizną na twarzy i zaczęła goz niepokojem o nią wypytywać.Baudolino zbył ją zapewnieniem, że to wynik potyczkiz paroma złodziejami, którzy zaczajają się na podróżnych przemierzających drogi świa-ta.Beatrycze popatrzyła na niego z podziwem, a trzeba powiedzieć, że dwudziestolateko lwich rysach twarzy, jeszcze bardziej męskiej przez tę bliznę, wyrósł na jednego z tych,których zwykło się określać mianem urodziwych rycerzy.Cesarzowa poprosiła, żebyusiadł i opowiedział o swych najnowszych czynach.Uśmiechnięta, ha5�owała pod pięk-nym baldachimem, a on przysiadł u jej stóp i opowiadał, nie wiedząc nawet, co mówi,gdyż chciał po prostu rozładować napięcie w swej duszy.Snując opowieść, zerkał jed-nak co jakiś czas od dołu na przepiękne oblicze; wracały wszystkie zapały z minionychlat lecz wszystkie jednocześnie i pomnożone przez sto aż wreszcie Beatrycze po-wiedziała z jednym ze swoich najbardziej powabnych uśmiechów: Nie pisałeś jednak, ile ci rozkazałam i ile bym pragnęła.Być może powiedziała toze zwykłą siostrzaną życzliwością, być może chciała po prostu podtrzymać konwersa-cję, lecz dla Baudolina wszystko, co wyszło z ust Beatrycze, było balsamem i jednocze-śnie trucizną.Drżącymi dłońmi wydobył zza pazuchy swoje listy do niej i jej do niego, i podającje, szepnął: O nie, pani, pisałem, i to dużo, ty zaś mi odpowiadałaś.Beatrycze nie pojęła zrazu, co Baudolino ma na myśli, ale wzięła listy i zaczęła czytaćje półgłosem, by łatwiej oswoić się z dwoistością kaligrafii.Baudolino siedział dwa krokiod niej, wykręcał palce, obficie się pocił, powtarzał sobie, że chyba oszalał, że Beatryczewezwie straże i przepędzi go na zawsze, żałował, że nie ma sztyletu, który mógłby zato-pić we własnym sercu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki