Eco Umberto Baudolino

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potem pójdziesz spory kawałekpod ziemią prosto przed siebie, aż znajdziesz się na cmentarzu mnichów z Katabates.Nikt nie wie, że jest taki cmentarz, ale jest.Tunele, mające początek na cmentarzu, do-chodzą do samej krypty, ale możesz zatrzymać się wcześniej. Zaprowadzisz mnie? Baudolinie, przyjazń to rzecz święta, lecz własna skóra jeszcze świętsza.Wytłumaczę ci co i jak, a ty jesteś przecież chłopcem łebskim i sam znajdziesz drogę.Dobrze?Boiamondo opisał szlak i dał mu dwa żywiczne bierwiona.Wtedy Baudolino wró-cił do Boidiego i zapytał go, czy boi się zmarłych.Wyobraz sobie odparł Boidi żeboję się tylko żywych. Zrobimy tak rzekł na to Baudolino. Wezmiesz swoją głowę Jana Chrzciciela,a ja ci będę towarzyszył.Ty udasz się w umówione miejsce, ja zaś ukryję się trochęwcześniej, by zobaczyć, co chodzi po głowie temu szaleńcowi. No to w drogę odparł Boidi.Kiedy wychodzili, Baudolino zastanowił się chwilę i zawrócił, żeby zabrać takżeswoją głowę Jana Chrzciciela, którą owinął w szmatę i wsunął pod pachę.Potem pomy-ślał jeszcze raz i wetknął za pas dwa arabskie sztylety które kupił niegdyś w Gallipolis.38.Baudolino zdaje rachunkiPłomienie pożogi ogarniały coraz większe obszary, kiedy Baudolino i Boidi dotarlido okolic Hipodromu, przedzierając się przez tłum przerażonych romaei, którzy niewiedzieli już, w którą stronę uciekać, jedni krzyczeli bowiem, że pielgrzymi nadciągająz tej strony, a drudzy że z tamtej.Odnalezli pawilon, zerwali marny łańcuch chro-niący drzwi, przedostali się do podziemnego przejścia i ruszyli nim, oświetlając sobiekorytarz łuczywami, które dał im Boiamondo.Była to długa droga, jako że tunel prowadził od Hipodromu aż do Muru Konstantyna.Potem wspięli się po ociekających wilgocią schodach i poczuli woń stęchlizny.Nie byłato jednak woń niedawno zmarłych ciał, lecz jeśli można tak rzec, stęchlizna stęchlizny,stęchlizna ciała, które rozłożyło się, a potem jakby wyschło.Weszli do korytarza (po obu jego stronach widać było wejścia do innych koryta-rzy), w którego ścianach zobaczyli rozmieszczone gęsto nisze zamieszkane przez pod-ziemny lud niemal żywych zmarłych.Były jednak martwe, i to bez najmniejszej wąt-pliwości, owe całkowicie odziane istoty, które stały wyprostowane w zagłębieniach, za-pewne podtrzymywane od strony pleców jakimiś żelaznymi kolcami.Wydawało sięjednak, że czas nie dokończył swego niszczycielskiego dzieła, gdyż zasuszone, zabar-wione jak rzemień twarze z pustymi oczodołami, często uśmiechające się szyderczobezzębnymi ustami, dawały pozór życia.Nie były to szkielety, lecz ciała, tyle że niejakowyssane przez jakąś siłę, która wysuszyła i skruszyła trzewia, pozostawiając w nienaru-szonym stanie nie tylko kości, lecz również skórę i być może część mięśni. Panie Niketasie, znalezliśmy się w labiryncie katakumb, w których od stuleci mnisiz Katabates umieszczali zwłoki swoich konfratrów, nie grzebiąc ich, gdyż cudowne po-łączenie gleby, powietrza i jakiejś spływającej po ścianach tufowej substancji zachowy-wało ich ciała prawie bez zmian. Zdaje się, że teraz już nie ma pochówków na cmentarzu w Katabates, że poszedłw zapomnienie, co świadczy, iż miasto to kryje jeszcze tajemnice, o których nikt z nasnie ma pojęcia.Słyszałem jednak, że niektórzy dawni mnisi, chcąc wesprzeć dzieło natu-356ry, marynowali zwłoki konfratrów przez osiem miesięcy w tufowych płynach, a potemwydobywali je, obmywali octem, poddawali przez kilka dni działaniu powietrza, a nakoniec umieszczali w niszy, aby tamtejsze, balsamiczne w pewnym sensie powietrze za-pewniło im ową zasuszoną nieśmiertelność.Defilując przed tym nieruchomym orszakiem zmarłych mnichów, odzianych w szatyliturgiczne, jakby mieli jeszcze odprawiać nabożeństwo i całować ziemistymi wargamiroziskrzone ikony, patrzyli na oblicza ozdobione uśmiechem szerokim i ascetycznym,na inne, którym pobożność żywych przykleiła na nowo brody i wąsy, aby przywrócićim dawną hieratyczną powagę, opuściła powieki, aby wyglądali jak uśpieni, a i na takie,których głowy zmieniły się w czaszki, choć z grubymi płatami skóry przywartymi dokości jarzmowych.Niektórzy ulegli w ciągu wieków deformacji i robili wrażenie dziwo-lągów natury, płodów, które w niewłaściwy sposób wyszły z matczynego łona, odczło-wieczonych istot, od których skurczonej postaci odbijały w nienaturalny sposób po-kryte esami-floresami ornaty, czasem o wyblakłych już kolorach, dalmatyki niby prze-cież ha5�owane, lecz przeżarte wskutek upływu lat i działania jakiegoś katakumbowegorobactwa.Z jeszcze innych zetlałe ze starości odzienie opadło i spod strzępów para-mentów wyzierały wychudłe ciałeczka, żebra obciągnięte epidermą napiętą jak błonabębna. Jeśli to pobożność przygotowała owo święte widowisko powiedział NiketasowiBaudolino bezbożnikami okazali się żywi, gdyż narzucili ludziom pamięć o tychzmarłych jako o wiecznej i nieuniknionej grozbie, która wcale nie miała pogodzić ży-jących ze śmiercią [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki