Andrzej.Sapkowski. .Narrenturm.[www.osiolek.com].1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oddasz mój list tamtejszemu przeorowi, on zaś zapozna cię wówczasz pewnym człowiekiem.Temu zaś, gdy zostaniecie sam na sam, powiesz: osiem-nasty lipca, rok osiemnasty.On cię wtedy zapyta: gdzie? Odpowiesz: Wrocław,Nowe Miasto.Zapamiętałeś? Powtórz.94 Osiemnasty lipca, rok osiemnasty.Wrocław, Nowe Miasto.A po co towszystko? Nie rozumiem. Gdyby zrobiło się naprawdę niebezpiecznie wyjaśnił spokojnie kanonik ja cię nie uratuję.Chyba żebym ostrzygł cię w mnichy i zamknął u cystersów,pod kluczem i za murem, a tego, tuszę, wolałbyś uniknąć.W każdym razie naWęgry wywiezć cię nie zdołam.Ten, którego ci polecam, zdoła.Zapewni ci bez-pieczeństwo, a gdy trzeba będzie, obroni.Człek to natury dość kontrowersyjnej,w obyciu częstokroć nieprzyjemny, ale mus ścierpieć, bo w pewnych razach nieza-stąpiony.Zapamiętaj więc: Strzegom, klasztor braci Zakonu Beatissimae VirginisMariae de Monte Carmeli, na zewnątrz murów miejskich, przy drodze do BramyZwidnickiej.Zapamiętałeś? Tak, wielebny ojcze. Wyruszysz bez zwłoki.W Strzelinie i tak zbyt wielu ludzi cię widziało.Zaraz dostaniesz list i hajda w drogę.Reynevan westchnął.Miał bowiem szczery zamiar pogawędzić jeszcze gdzieśprzy piwie z Urbanem Hornem.Horn budził w Reynevanie wielką estymę i ad-mirację, w parze ze swym psem Belzebubem rósł w jego oczach co najmniejdo rycerza Yvaina z Lwem.Reynevana bardzo korciło, by złożyć Hornowi pew-ną propozycję, dotyczącą sprawy o rycerskim właśnie charakterze wspólnegouwolnienia pewnej uciśnionej niewiasty.Myślał także o pożegnaniu się z DorotąFaber.Ale cóż, nie traktuje się lekko rad i poleceń ludzi takich jak kanonik OttoBeess. Ojcze Ottonie? Słucham? Kim jest ten człowiek od strzegomskich karmelitów?Otto Beess milczał przez chwilę. Kimś powiedział wreszcie dla kogo nie ma rzeczy niemożliwych.Rozdział 8w którym z początku jest pięknie.A pózniej nie bardzo.Reynevan był wesół i szczęśliwy.Przepełniała go radość, a wszystko dokołazachwycało pięknem.Piękna była dolina Górnej Oławy, wcinającej się zakola-mi w zielone wzgórza.Pięknie dreptał biegnącą wzdłuż rzeki drogą przysadzistygniady zrebiec, podarunek od kanonika Ottona Beessa.Cudnie śpiewały wśróddrzew drozdy, jeszcze cudniej wśród łąk skowronki.Nastrojowo brzęczały psz-czoły, żuki i końskie muchy.Wiejący od wzgórz zefirek przynosił upojne wonie już to jaśminu, już to czeremchy.Już to gówna były widać w okolicy ludzkiesadyby.Reynevan był wesół i szczęśliwy.Miał powody.Nie udało mu się, mimo wysiłków, spotkać ani pożegnać z niedawnymi towa-rzyszami podróży, żałował tego, zwłaszcza tajemnicze zniknięcie Urbana Hornarozczarowało go mocno.Ale to właśnie wspomnienie Horna natchnęło go do dzia-łania.Oprócz gniadego ogierka z białą strzałką na czole kanonik Otto obdarzył gododatkowo na drogę trzosem, i to o wiele cięższym niż sakieweczka otrzymanaprzed tygodniem od Konrada Kantnera.Ważąc trzos w ręku i po wadze domy-ślając się wewnątrz nie mniej niż trzydziestu praskich groszy, Reynevan po razkolejny przekonywał się o wyższości stanu duchownego nad rycerskim.�w trzos odmienił jego los.W jednej ze strzelińskich karczem, które odwiedził w poszukiwaniu Horna,napotkał bowiem totumfackiego kanonika, ojca Felicjana, łapczywie wyjadające-go z rynki usmażoną w grubych plastrach kiełbasę i popijającego tłustość ciężkimlokalnym piwem.Reynevan z miejsca wiedział, co należy uczynić.I nawet niemusiał się zbytnio wysilać.Księżulo na widok trzosa oblizał się, a Reynevan wrę-czył mu go bez cienia żalu.I bez liczenia, ile w nim faktycznie jest.Rzecz jasna,natychmiast zdobył wszystkie potrzebne informacje.Ojciec Felicjan powiedział96wszystko, ba, był gotów zdradzić dodatkowo kilka sekretów zasłyszanych na spo-wiedzi, Reynevan jednak odmówił grzecznie, albowiem imiona penitentów nicmu nie mówiły, a ich grzechy i grzeszki nie interesowały go wcale.Wyjechał ze Strzelina rankiem.Bez szeląga niemal przy duszy.Ale wesółi szczęśliwy.Jechał zaś bynajmniej nie tam, dokąd kazał mu jechać kanonik.Nie głównymtraktem, na zachód, przez Dębowe Góry, południowym podnóżem Raduni, kuZwidnicy i Strzegomiowi.Całkiem wbrew kategorycznemu zakazowi, obróciw-szy się do masywu Raduni i Zlęzy plecami, Reynevan jechał na południe, w góręOławy, drogą wiodącą do Henrykowa i Ziębic.Wyprostował się w siodle, łowiąc nozdrzami kolejne niesione przez wiatr miłewonie.Ptaszęta śpiewały, przygrzewało słonko.Ach, jakżeż piękny był świat cały.Reynevan miał ochotę zakrzyczeć z radości.Piękna Adela, Gelfradowa żona, zdradził mu ojciec Felicjan w zamian za wa-żącą około trzydziestu groszy sakiewkę, choć, wydawałoby się, osaczona przezszwagrów Sterczów w ligockim klasztorze cysterek, zdołała uciec i zmylić pogo-nie.Umknęła do Ziębic, by tam utaić się w klasztorze klarysek.Prawda, opowia-dał księżulo, wylizując rynkę, prawda, że książę ziębicki Jan, zwiedziawszy się,surowo nakazał mniszkom wydać żonę swego wasala.Wziął ją pod areszt domo-wy, dopokąd nie wyjaśni się sprawa domniemanego cudzołóstwa.Ale, tu ojciecFelicjan beknął zdrowo i piwnie, choć grzech woła kary, niewiasta jest w Zię-bicach bezpieczna, ze strony Sterczów nie grozi już jej samosądna przemoc niukrzywdzenie.Książę Jan, tu ojciec Felicjan wysmarkał się, dobitnie przestrzegłApecza Sterczę, ba, na posłuchaniu palcem mu pogroził.Nie, nie zdołają już Ster-czowie niczego złego uczynić bratowej.Nie ich siła.Reynevan popędził gniadosza przez żółtą od dziewanny i fioletową od łubi-nu łąkę.Chciało mu się śmiać i krzyczeć z radości.Adela, jego Adela pokazałaSterczom dulę, zrobiła z nich durniów i kpów, wystrychnęła na dudków.Myśleli,że osaczyli ją w Ligocie, a ona smyk! I tyle ją widzieli.Ach, jak pieklił siępewnie Wittich, jak srożył i miotał bezsilne bluznierstwa Morold, jak krew małonie zalała Wolfhera! A Adela w skok, w noc, na siwej klaczy, z powiewającymwarkoczem.Zaraz, zreflektował się.Adela nie nosi warkocza.Muszę się opanować, pomyślał trzezwo, popędzając ogierka.Nikoletta, ama-zonka z jasną jak słoma kosą, nie znaczy wszak dla mnie nic.Owszem, ocaliłamnie, odciągnęła pościg, odwdzięczę się za to przy sposobności.Ba, do nóg pad-nę.Ale kocham Adelę i tylko Adelę, to Adela jest panią mego serca i mych myśli,myślę tylko o Adeli, w ogóle nie zaprząta mnie ni ten jasny warkocz, ni to błękit-ne wejrzenie spod sobolowego kołpaczka, ni te malinowe usta, ni te kształtne uda,obejmujące boki siwej klaczy.97Kocham Adelę.Adelę, od której dzielą mnie wszystkiego jakieś trzy mile.Gdybym puścił konia w cwał, byłbym u ziębickich bram jeszcze przed wybiciempołudnia.Spokojnie, spokojnie.Bez ferworu.Z chłodną głową.Wpierw, korzystającz okazji, że to po drodze, muszę odwiedzić brata.Gdy wyzwolę Adelę z ksią-żęcego aresztu w Ziębicach, uciekniemy oboje do Czech lub na Węgry.Peterlinamogę nie zobaczyć już nigdy.Muszę się pożegnać z nim, wyjaśnić.Prosić o bra-terskie błogosławieństwo.Kanonik Otto zabronił.Kanonik Otto nakazał, by po wilczemu, by nigdy pouczęszczanych ścieżkach.Kanonik Otto ostrzegł, że pościg może czatować w oko-licach Peterlinowego siedliszcza.Ale Reynevan i na to miał sposób.Do Oławy wpadał dopływ, rzeczka, strumyk raczej, utajony wśród sitowia, le-dwie widoczny pod baldachimem olch.Reynevan ruszył w górę owego strumyka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki