diderot denis zakonnica (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ale ja chciałbym wiedzieć, w jakich okolicznościach odbywało się to przebłaganie Bo-ga.Przy tych słowach potrząsał głową i ściągał brwi; pojęłam, że tylko ode mnie zależało,bym oddała przełożonej część razów dyscypliną, które na jej rozkaz musiałam sobie wymie-rzyć; ale to nie było moim zamiarem.Archidiakon dobrze wiedział, że nie dowie się ode mnieniczego, i wyszedł zalecając mi, abym zachowała dla siebie to, co mi powiedział w zaufaniu omoim przeniesieniu do Zwiętej Eutropy pod Arpajon.Gdy zacny ksiądz H�bert szedł przez korytarz, dwaj jego towarzysze odwrócili się i złożylimi ukłon w sposób niezwykle serdeczny i miły.Nie wiem, co to za ludzie, ale oby Bóg po-zwolił im zachować ten czuły i miłosierny charakter, tak rzadki w ich stanie, a który tak przy-stoi depozytariuszom ludzkich słabości i orędownikom boskiego miłosierdzia.Myślałam, że archidiakon zajęty jest pocieszaniem, badaniem lub strofowaniem jakiejś in-nej zakonnicy, gdy oto wszedł do mej celi.Zapytał mnie: Skąd znasz pana Manouri?59 Z mego procesu. Kto ci go wskazał? Pani prezesowa. Musiałaś często konferować z nim w toku twego procesu? Nie, proszę księdza, rzadko go widywałam. W jaki sposób poinformowałaś go? Za pomocą kilku urywków z pamiętnika, napisanych własnoręcznie. Czy masz odpisy tych urywków? Nie mam, proszę księdza. Kto mu doręczył ten pamiętnik? Małżonka prezesa sądu. A skąd ją znałaś? Znałam ją przez siostrę Urszulę, moją przyjaciółkę, a jej krewną. Widziałaś się z panem Manouri po przegraniu twego procesu? Raz jeden. To bardzo mało.Nie pisywał do ciebie wcale? Nie, proszę księdza. Tyś do niego wcale nie pisała? Nie, proszę księdza. Niezawodnie zawiadomi cię o tym, co zrobił dla ciebie.Nakazuję ci nie widzieć się znim w rozmównicy; gdyby do ciebie napisał, bezpośrednio czy pośrednio, przyślesz mi jegolist nie otwierając go; rozumiesz, nie otwierając go. Tak jest, proszę księdza; będę posłuszna.Niezależnie od tego, czy nieufność księdzaH�berta dotyczyła mnie, czy mojego dobroczyńcy, byłam nią dotknięta.Pan Manouri przybył do Longchamp jeszcze tegoż wieczoru dotrzymałam słowa danegoarchidiakonowi: nie zgodziłam się na rozmowę z nim.Nazajutrz przysłał mi list przez swegowysłańca; otrzymałam to pismo i posłałam je, nie otwierając, księdzu H�bertowi.Było to, o ile sobie przypominam, we wtorek.Wciąż oczekiwałam z niecierpliwością skut-ku obietnicy archidiakona i zabiegów pana Manouri.Zroda, czwartek, piątek minęły bez żad-nych wieści.Jakże długie wydały mi się te dni! Drżałam, aby jakaś nagła przeszkoda nie po-psuła wszystkiego.Nie odzyskiwałam wolności, ale zmieniałam więzienie, a to też jest coś.Pierwsze pomyślne wydarzenie rodzi w nas nadzieję drugiego i stąd może wywodzi się przy-słowie, że szczęście nie chadza w pojedynkę.Znałam towarzyszki, które porzucałam, i nietrudno mi było przypuszczać, że coś zyskamobcując z innymi więzniarkami; jakiekolwiek byłyby, nie mogły być ani bardziej złe, ani bar-dziej nieżyczliwe.W sobotę rano, około dziewiątej, w klasztorze wszczął się wielki ruch; bardzo niewielepotrzeba, żeby wywołać zamieszanie wśród mniszek.Biegały we wszystkie strony, mówiłydo siebie szeptem, drzwi sypialni otwierały się i zamykały; jak mógł pan dotychczas zauwa-żyć, to znak, że w klasztorze zaszło coś ważnego.Byłam sama w swej celi, serce mi biło.Na-słuchiwałam przy drzwiach, wyglądałam przez okno, miotałam się nie wiedząc, co robię;mówiłam sobie drżąc z radości: To po mnie przyszli, za chwilę już mnie tu nie będzie..I nie myliłam się.Dwie nieznane postacie zjawiły się u mnie; były to zakonnica i furtianka z Arpajon: wdwóch słowach powiadomiły mnie o celu swego przybycia.Wzięłam pośpiesznie należące domnie manatki; wrzuciłam je groch z kapustą do fartucha furtianki, która porobiła z nichpakunki.Nie pragnęłam wcale widzieć się z przełożoną; siostry Urszuli już nie było, nie zo-stawiałam tu nikogo.Zeszłam, otworzono mi furtę; po zrewidowaniu tego, co zabieram zesobą, siadłam do karety i udałam się w drogę.Archidiakon i dwaj młodzi księża, pani prezesowa X i pan Manouri byli zebrani u przeło-60żonej, gdzie ich uprzedzono, że opuszczam klasztor w Longchamp.W drodze zakonnica zArpajon udzieliła mi informacji o swym klasztorze wychwalając go, a furtianka dodawałajako refren do każdego zdania: To czysta prawda. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki