Jordan Robert Oko swiata cz 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zahonor Róży Słońca.Róża Słońca.Starożytny okrzyk wojenny Manethereńczyków i okrzyk wojenny ichostatniego króla.Różą Słońca nazywano Eldrene.Moiraine rozbroiła Egwene i Mata swym uśmiechem, chociaż jej wzrok dłużej za-trzymał się na nim, niż na niej. Krew linii Arada jest nadal silna w Dwu Rzekach.Stara Krew wciąż śpiewa.Mat i Egwene spojrzeli na siebie, skupiając jednocześnie wzrok pozostałych.OczyEgwene były rozszerzone, a jej usta bezustannie próbowały się uśmiechnąć, chociaż jezagryzała, nie wiedząc, jak przyjąć te słowa o starej krwi.Mat natomiast wiedział, codało się zauważyć z chmurnego wyrazu jego twarzy.Randowi wydawało się, że zna myśli Mata, sam myślał podobnie.Jeżeli Mat jest po-tomkiem dawnych władców Manetheren, to może trolloki chcą tak naprawdę dopaśćtylko jego, a nie wszystkich trzech.Po chwili zawstydził się tej myśli.Policzki mu poró-żowiały i gdy dostrzegł poczucie winy malujące się na twarzy Perrina, domyślił się, żejemu przyszło do głowy to samo. Nie umiem stwierdzić, czy już kiedyś coś takiego słyszałem powiedział pochwili �om.Otrząsnął się z otępienia i nagle przemówił obcesowo. Innym razemmógłbym nawet ułożyć o tym jakąś opowieść, ale w tym momencie.Czy zatrzymamysię tutaj na resztę dnia, Aes Sedai? Nie odparła Moiraine i chwyciła wodze.Z południa rozległ się odgłos rogu trolloków, jakby na potwierdzenie jej odpowiedzi.Ze wschodu i zachodu rozległy się następne.Konie zarżały i zadreptały nerwowo. Przeszli przez ogień powiedział spokojnie Lan, a zwracając się do Moiraine do-dał: Nie masz jeszcze siły do przeprowadzenia swoich planów.Musisz najpierw od-począć.Ani Myrddraal, ani trollok nie pójdą tam.Moiraine podniosła rękę, jakby chciała go odprawić, po czym westchnęła i opuści-ła ją.241 No dobrze powiedziała z irytacją. Pewnie masz rację, ale wolałabym innerozwiązanie. Wyjęła swą laskę z uchwytu przy siodle. Zbierzcie się wszyscy wokółmnie.Najbliżej jak możecie.Jeszcze bliżej.Rand podjechał na Obłoku do klaczy Aes Sedai.Stosując się do uporczywych pona-gleń Moiraine, otaczali ją zwartym kołem dopóty, dopóki wszystkie konie nie zetknęłysię kłębami albo zadami.Dopiero wtedy Aes Sedai była zadowolona.Potem, nic nie mó-wiąc, stanęła w strzemionach i zrobiła krąg swoją laską ponad ich głowami.Rand dygotał i czuł mrowienie za każdym razem, gdy laska przechodziła ponad nim.Mógł podążać za jej ruchem, nie widząc jej, tylko obserwując drżenie przechodzące pokolei przez wszystkich ludzi w kręgu.Nie zdziwił się widząc, że na Lana zupełnie to niedziałało.Nagle Moiraine gwałtownym ruchem wycelowała laskę w stronę zachodu.W powie-trzu zawirowały uschłe liście, a gałęzie zakołysały się, jakby wir powietrzny przebiegł powskazanej przez nią linii.Kiedy niewidzialny wir powietrza zniknął, z westchnieniemopadła z powrotem na siodło. To dla trolloków wyjaśniła. Ta linia będzie zawierała jakby nasze zapachyi nasze ślady.Myrddraal po jakimś czasie się zorientuje, ale wtedy. Wtedy dopowiedział Lan my zdążymy już się zgubić. Twoja laska ma wielką siłę powiedziała Egwene, narażając się na prychnięcieNynaeve.Moiraine cmoknęła wargami. Powiedziałam ci, dziecko, że rzeczy nie zawierają w sobie mocy.Jedyna Moc po-chodzi z Prawdziwego yródła i tylko żywy umysł może nią władać.Nawet angreal sta-nowi jedynie pomoc w koncentracji. Znużonym ruchem wsunęła laskę z powrotemdo uchwytu przy siodle. Lan? Jedzcie za mną powiedział Strażnik i zachowajcie milczenie.Wszystko pój-dzie na marne, jeśli trolloki nas usłyszą.Poprowadził ich znowu na północ, choć nie z tą samą zawrotną prędkością jakprzedtem, ale tak szybko, jak podróżowali Drogą Caemlyn.Teren stawał się nadal corazbardziej płaski, choć las nie rzedniał.Nie jechali już prostym szlakiem, ponieważ Lan wybierał trasę, która omijała twar-dy grunt i występy skalne, nie zmuszał ich też do przedzierania się przez gęste krzaki.Co jakiś czas udawał się na tył szeregu i uważnie czegoś nasłuchiwał.Każdy, kto odwa-żył się choćby zakasłać, narażał się na niemiły pomruk z jego strony.Nynaeve jechała obok Aes Sedai, a na jej twarzy niepokój walczył z niechęcią.Byłow tym spojrzeniu coś jeszcze, jakby Wiedząca dostrzegła przed sobą cel [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki