Koontz Dean R Moonlight Bay T 1 Zabojca strachu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Spróbowałem otworzyć drzwi, ale były zamknięte.Poprzednio miałem nadzieję, żesługa boży da świadectwo swojej wiary ufając raczej Stwórcy niż zasuwie.Nie zamierzałem pukać do drzwi z tyłu ani dzwonić od frontu.Po morderstwieskrupuły przed włamaniem wydawały się głupie.Jednakże miałem nadzieję, że nie będęmusiał tłuc szyby, bo hałas zaalarmowałby księdza.Cztery podnoszone do góry okna wychodziły na werandę.Próbowałem je po kolei;trzecie było niezamknięte.Wsadziłem glocka do kieszeni kurtki, ponieważ drewnianarama była wilgotna i trudno ją było przesuwać we framudze.Potrzebowałem obu rąk,by unieść dolne skrzydło, naciskając po obu stronach horyzontalną część ramy, a po-tem zaciskając palce od spodu.Szła w górę z takim skrzypieniem i piskiem, że wystar-czyłoby tych odgłosów na cały film Wesa Cravena.Orson sapnął, jakby naigrywał się z moich umiejętności przestępcy.Krytykowaćjest zawsze łatwo.Odczekałem, upewniając się, że hałas nie dotarł na górę, i wślizgnąłem się do po-koju czarnego jak sakiewka wiedzmy. Chodz, przyjacielu szepnąłem, bo nie zamierzałem zostawić go bezbronnegona zewnątrz.Orson wskoczył do środka i spuściłem okno tak cicho, jak to było możliwe.Zamknąłem też zasuwkę.Chociaż nie uważałem, byśmy teraz mogli być obserwowaniprzez gromadę czy kogoś innego, nie zamierzałem nikomu ani niczemu ułatwiać wej-ścia do plebani.Szybko oświetliłem jadalnię latarką.Dwoje drzwi jedne po mojej prawej, drugienaprzeciw okien prowadziło z pokoju.Wyłączyłem latarkę, wyjąłem glocka.Uchyliłem bliższe drzwi, po prawej.Kuchnia.Podświetlone cyfrowe zegary dwóch piekarników i kuchenki mikrofalowej rzucały tyleświatła, że zdołałem przejść przez obrotowe drzwi do holu, nie wpadając na lodówkęlub wyspę.Korytarz wiódł obok ciemnych pokojów do holu rozjaśnionego jedynie świecz-ką.Na trójnożnym przyściennym stoliku był ołtarzyk ku czci Matki Boskiej.Wotywnaświeczka w rubinowym szkle migotała niepewnie, pozostał jej centymetr życia.W tym219niestałym pulsie światła twarzyczka porcelanowej Maryi miała wyraz raczej smutku niżnieziemskiej łaski.Zdawała się wiedzieć, że stały mieszkaniec plebani był w tych cza-sach bardziej ofiarą lęku niż orędownikiem wiary.Z Orsonem u boku wszedłem na pierwsze piętro.Siejący śmierć świr i jego świtasierścią okryta.Korytarz wyżej miał kształt litery L , a schody dochodziły do zbiegu ramion.Nalewo mrok.W końcu korytarza, dokładnie przede mną, z włazu strychowego opusz-czono składaną drabinę.W kącie strychu musiano zapalić lampę, ale na szczeble dra-biny padał tylko upiorny cień.Silniejsze światło biło z otwartych drzwi po prawej.Bokiem przesunąłem się doprogu, ostrożnie zajrzałem do środka i zobaczyłem skromnie urządzoną sypialnię ojcaToma.Krucyfiks wisiał nad prostym łożem z ciemnej sosny.Księdza nie było; najwy-razniej wszedł na strych.Kapa została zdjęta, kołdra starannie odwinięta, ale przeście-radło wyglądało na nieruszone.Paliły się obie nocne lampki, przez co było dla mnie zbyt jasno, lecz bardziej intere-sował mnie, co jest w głębi pokoju, w którym pod ścianą stało biurko.Pod lampą z brą-zu, przysłoniętą zielonym szklanym abażurem leżały otwarta księga i pióro.Pomyślałem,że księga to dziennik lub pamiętnik.Orson zawarczał cicho za moimi plecami.Odwróciłem się i zobaczyłem, że stoi u dołu drabiny, wpatrzony podejrzliwie w gó-rę, w słabo oświetlony właz na strych.Gdy na mnie spojrzał, uniosłem palec do ust, de-likatnie uciszając psa i nakazałem mu podejść do mnie.Zamiast jak cyrkowy pies wspiąć się po drabinie, on wykonał moje polecenie.Zresztą, jak na razie, znajdował upodobanie w stosowaniu się do nowych wymogówposłuszeństwa.Byłem pewien, że ojciec Tom narobi wystarczająco hałasu schodząc ze strychu,by zaalarmować mnie na długo przed pojawieniem się.Jednak postawiłem Orsona nastraży przy drzwiach sypialni, skąd miał doskonały widok na drabinę.Odwróciłem twarz od światła i obszedłem łóżko, zbliżając się do biurka.Zerknąłemdo łazienki obok.Nikogo.Na biurku oprócz dziennika była kara4�a, chyba ze szkocką.Obok stała dużaszklanka do whisky napełniona więcej niż w połowie złotym płynem.Ksiądz sączyłtrunek, bez lodu.A może nie tylko sączył.Podniosłem dziennik.Pismo było gęste i przypominało druk.Poszedłem w najgłęb-sze cienie, bo moje przystosowane do mroku oczy potrzebowały do czytania mało świa-tła i przeleciałem wzrokiem ostatni akapit, odnoszący się do siostry księdza.Urywał sięw pół zdania:220Kiedy nadejdzie koniec, mogę się nie uratować.Wiem, że nie zdołam uratowaćLaury, bo już do głębi nie jest tym, kim była.Już przepadła.Pozostało niewiele pozafizyczną skorupą a może nawet to się zmieniło.Albo Bóg w jakiś sposób przytuliłdo swojego łona jej duszę, zostawiając ciało zamieszkałe przez istotę, w którą się prze-mieniła albo ją porzucił.I stąd porzucił nas wszystkich.Wierzę w litość Chrystusa.Wierzę w litość Chrystusa.Wierzę, ponieważ nie pozostało mi nic innego.A jeśli wierzę,to muszę żyć wedle mojej wiary i uratować tych, których mogę.Jeśli nie mogę uratowaćsiebie, ani nawet Laury, mogę przynajmniej uratować te żałosne stwory, które przycho-dzą do mnie, abym uwolnił je od katuszy i kontroli.Jesse Finn albo ci, którzy mu rozka-zują, mogą zabić Laurę, ale ona nie jest już Laurą, Laura dawno zginęła i nie mogę po-zwolić, aby ich grozby powstrzymały moją pracę.Mogą mnie zabić, ale dopóki.Orson stał czujnie przy otwartych drzwiach, obserwował korytarz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki