Norton Andre Gwiezdne bezdroza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To wyjaśniało sprawę. Te egzemplarze zostały wyprodukowane sztucznie rzuciłem.Zilwrich podniósł jeden z oszlifowanych kamieni i wziął ode mnie czarnąbryłkę, żeby porównać klejnoty. Tak, pewnie masz rację.Moim zdaniem nawet ten wskazał na czarnyokruch nie jest prawdziwy.Obrócił swą zabandażowaną głowę w prawo, a potem w lewo, uważnie oglądającpokój.Potężne fale świetlne, emanujące ze stożka, rozjaśniały nawet najdalsze kąty. Jestem pewien, że to pomieszczenie służyło jako laboratorium. Co z kolei oznacza, że te kamienie są ostatnimi, jakie widzimy zauważyłRyzk. Chyba że tamci pozostawili tu informacje, jak zrobić.W powietrzu rozległ się przenikliwy dzwięk, od którego niemal popękały nambębenki.Rzuciwszy szybkie spojrzenie na stożek, sięgnąłem po Eeta i odepchnąłem166ramieniem Zakathanina, wykrzykując jednocześnie ostrzeżenie.Wtedy nagle płomieńrozerwał czubek stożka i wystrzelił do góry fontanną ognia.Upadłem na ziemię,nakrywając własnym ciałem Zakathanina.Eet bezskutecznie usiłował wyrwać sięz mojego uścisku.I wówczas płomień nagle znikł!W pokoju zapanowały całkowite ciemności.Sięgnąłem po zawieszonąu pasa latarkę, po raz kolejny nie mając pojęcia, czy to światło zgasło, czy moje oczyzawiodły.Na szczęście, kiedy wcisnąłem guzik, reflektor natychmiast rozjaśnił wnętrzepomieszczenia.Poszedłem w stronę stołu, albo raczej w tę stronę, gdzie poprzednio znajdowałsię stół.Teraz bowiem miejsce to było puste, zupełnie jakby moc, której szukaliśmy,ulotniła się.Została tylko jedna rzecz cała i nieuszkodzona, której najwyrazniej nic niemogło zaszkodzić naczynie z kamieniem nicości.Eet wydał z siebie jakiś dzwięk, comu się bardzo rzadko zdarzało.Wyrwawszy się z mojego uścisku, skoczył w kierunkumisy.Jednak zanim dotarł do celu, stanął jak wryty.Teraz z kolei ja krzyknąłem, miotanysprzecznymi uczuciami, będącymi mieszaniną strachu i podziwu.W świetle reflektora włochate ciało Eeta zalśniło fosforyzującym blaskiem.Stanął na tylnych łapach, niczym pies usiłujący zerwać się ze smyczy i przebierał łapamiw powietrzu.Spomiędzy jego zaciśniętych szczęk wydobywały się agonalne jęki.Niepróbował nawet nawiązać z nami telepatycznego kontaktu zupełnie jakby był tylkobezrozumnym zwierzęciem.Z wyprężonym grzbietem, odchylony do tyłu, wił się w drgawkach, zataczająckręgi wokół misy w dzikim, cierpiętniczym tańcu.Na jego pysku pojawiła się pianai cały czas nieprzytomnie przewracał oczami.Ciało mutanta cały czas emanowałofosforycznym blaskiem.W końcu wyglądał jak zamazany, wirujący słup światła.Ten słup rósł i poszerzał się.Czyżby atomy, z których powstała powłoka cielesnamojego towarzysza uległy rozproszeniu, a on sam powoli rozpływał się w nicości?Jednak wbrew moim przewidywaniom przymglone światło nie znikło.Zamiast tegolekka, świecąca mgiełka zaczęła ponownie gęstnieć i przybierać kształt niewyraznejsylwetki.Sylwetka ta była znacznie większa niż Eet i różniła się od niego kształtem.Nie byłem w stanie zrobić żadnego ruchu, podobnie jak Ryzk i Zilwrich.Reflektor wyśliznął mi się z ręki, ale szczęśliwym trafem upadł tak, że snop światła padałwprost na Eeta.albo raczej na coś, co poprzednio było Eetem.Drżąca sylwetka gęstniała i stawała się coraz ciemniejsza.Dawny Eet nie byłwiększy od swej matki, pokładowej kotki.Tymczasem tajemnicza postać była jużniemal mojego wzrostu.W pewnym momencie przestała rosnąć, a jej szaleńczy taniecwokół misy zwolnił tempo.W końcu zatrzymała się.Stałem nieruchomo, w zdumieniu obserwując to dziwne zjawisko.167Eet wielokrotnie zmieniał wygląd, posługując się sztuką tworzenia iluzji.Miałemjuż okazję oglądać go w trzech różnych postaciach: puka, gada i włochatego małpoluda,który wraz ze mną przedostał się do Gwiezdnych Wrót.Byłem jednak całkiem pewien,że tej ostatniej transformacji nie dokonał świadomie i dobrowolnie.Teraz przypominał człowieka i.Miał szczupłe, lecz zgrabne ciało, długie, kształtne nogi, wąską talię, a wyżej.Stał.albo raczej ONA stała nieruchomo, przyglądając się swym wysmukłym, miękkimdłoniom.Jej lśniąca skóra miała lekko złotawy odcień.Pochyliła głowę, jakby pragnącdokładnie obejrzeć swe nowe ciało.Jednocześnie wodziła po nim palcami, najwyrazniejnie wierząc własnym oczom.Wówczas Zilwrich wypowiedział pojedyncze słowo: Luar!Eet odwróciła głowę i spojrzała na nas wielkimi oczami, których ciemnozłotykolor harmonizował z barwą skóry.Potem rozpuściła czerwone włosy i otuliła się nimijak płaszczem.Następnie pochyliła się i podniosła misę.Trzymając ją na otwartej dłoni,zrobiła kilka kroków w świetle reflektora, jak gdyby pragnąc zrobić na nas wrażenie swązmienioną powierzchownością. Luar? jej wargi wydęły się przy tym słowie. Nie.�alan.Urwała, wpatrując się w jakiś punkt nad naszymi głowami, jakby widziała coś,czego my nie bylibyśmy w stanie dostrzec. Tak, znaliśmy Luar i mieszkaliśmy w tym miejscu przez pewien czas,o czcigodny.Więc zostawiliśmy tam ślady naszego pobytu.Ale to nie był nasz dom.Jesteśmy Poszukiwaczami, Odrodzonymi.�alan.tak.A wcześniej inne, wiele innych.Wyciągnęła misę w naszym kierunku i obróciła ją tak, że mogliśmy zobaczyćmapę.Jednak wprawiony w nią kamień nicości był martwy, a drugi leżący na dniemisy zniknął. Skarb, którego szukaliśmy, jest dla nas stracony.Chyba że wy, mędrcy zwróciła się do Zilwricha potraficie odgadywać zagadki z bardzo odległejprzeszłości. Tobie to zawdzięczamy, Jern!Doznałem wstrząsu, kiedy nieoczekiwane uderzenie cisnęło mnie na jakąśmaszynę przymocowaną do podłogi.Uczepiłem się jej kurczowo, żeby nie upaść.Eet, błyskawicznym ruchem, tak charakterystycznym dla jej kociego poprzednika,porwała reflektor z podłogi.Oślepiła pilota światłem latarki, zanim ten zdążył założyćnową strzałę.Potem spomiędzy jej warg wydobył się przenikliwy gwizd.Ryzk skurczył się, jak gdyby został trafiony palącym promieniem lasera.Otworzył usta w bezgłośnym krzyku, a kusza wypadła mu z osłabłych nagle dłoni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki