[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znów spojrzał na wskazówki.Tylko kilka pozostało niewyjaśnionych.Blizna na palcu.Węzeł.Płyn po goleniu.Blizna była bezużyteczna, dopóki nie zatrzymano przestępcy.Nie poszczęściło się im przy identyfikacji węzła – Banks stwierdził jedynie, że nie jest to węzeł żeglarski.Zakładając, że większość porywaczy nie używa wody kolońskiej przed akcją, dlaczego korzystał z niej 823? Rhyme ponownie doszedł do wniosku, że po to, aby zamaskować inny zapach, który mógłby go zdradzić.Rozważył wszystkie możliwości: żywność, alkohol, chemikalia, tytoń.Rhyme poczuł na sobie wzrok, obejrzał się w prawo.Puste oczodoły grzechotnika skierowane były na łóżko.Szkielet węża to jedyna wskazówka, która nie miała swojego miejsca.Nic nie mówiła, tylko szydziła z nich.Coś przyszło mu na myśl.Używając urządzenia do odwracania stron, Rhyme zaczął kartkować „Zbrodnie w starym Nowym Jorku”.Wrócił do rozdziału poświęconego Jamesowi Schneiderowi.Odszukał ustęp, o którym pomyślał.Bardzo znany lekarz umysłów (lekarz „psychelogii” – nazwa tej nowej dyscypliny dopiero później weszła do powszechnego użycia) zakładał, że zamiarem Jamesa Schneidera nie było krzywdzenie ofiar.Raczej – sugerował uczony lekarz – ten nikczemnik szukał zemsty na tych, którzy uczynili mu coś, co postrzegał jako krzywdę – na policji, jeżeli nie na całym społeczeństwie.Któż może powiedzieć, gdzie leżały źródła jego nienawiści? Podobnie jak źródła Nilu, motywy jego postępowania ukryte były przed światem – być może również przed nim samym.Jedną z przyczyn można znaleźć jednak w mało znanym fakcie: James Schneider jako dziesięcioletnie dziecko widział, jak policjanci wyciągają jego ojca z domu.Zmarł w wiezieniu, skazany za rabunek, który – jak później stwierdzono – nie był jego dziełem.Po tym pomyłkowym aresztowaniu matka chłopca zaczęła prowadzić życie ulicznicy i porzuciła syna.Wychowywał się od tej pory w przytułku.Czy ten szalony człowiek popełnił zbrodnie, aby urągać policji, która przez swoją niedbałość zniszczyła jego rodzinę?Zapewne nigdy się tego nie dowiemy.Jedno jest pewne: James Schneider – Kolekcjoner Kości – chcąc wystawić policję na urągowisko, wywierał zemstę na mieście, na jego niewinnych obywatelach.Lincoln Rhyme ułożył wygodnie głowę na poduszce i ponownie zaczął przyglądać się charakterystyce.Ziemia jest cięższa niż cokolwiek innego.To jest ziemia – pył na metalowym jądrze.Nie zabija, odcinając dostęp powietrza do płuc, ale ściskając komórki, dopóki nie obumrą w wyniku stresu i bezruchu.Sachs chciała umrzeć.Modliła się o to.Szybko.Ze strachu lub na atak serca.Zanim pierwsza łopata ziemi przykryje jej twarz.Modliła się o śmierć bardziej niż Lincoln Rhyme o pigułki i brandy.Leżąc w grobie, który przestępca wykopał w jej ogródku, Sachs czuła, że zbita, pełna robaków ziemia porusza się wokół jej ciała.Sadystycznie zakopywał ją powoli, rzucając na nią od czasu do czasu płaską łopatę ziemi.Rozpoczął od przysypywania stóp.Doszedł teraz do jej piersi.Ziemia wsypywała się pod szlafrok, łaskocząc piersi jak palce kochanka.Przygniatał ją coraz większy ciężar.Mogła wciągać do płuc tylko małe porcje powietrza.Przerwał raz lub dwa razy i przyglądał się jej uważnie.Lubi się przyglądać.Ręce miała skute na plecach kajdankami.Napięła mięśnie szyi, starała się trzymać głowę jak najwyżej.Jej pierś pokryła warstwa ziemi.Następnie ramiona, szyję.Chłodna ziemia zbliżała się do rozpalonej skóry twarzy.Nie mogła już poruszać głową.Pochylił się nad nią i zerwał taśmę z jej ust.Gdy usiłowała krzyknąć, rzucił garść ziemi na jej twarz.Zadygotała, zadławiła się czarną glebą.Zaczęło dzwonić jej w uszach – słyszała starą piosenkę z dzieciństwa: „Zielone liście lata”.Ojciec bez przerwy puszczał tę piosenkę.Była smutna, łatwo zapadała w pamięć.Zamknęła oczy.Wszystko zniknęło w ciemnościach.Otworzyła usta, ale znów wpadły jej do ust grudki ziemi.Nie myśleć o śmierci.Była cała przykryta ziemią.Leżała spokojnie.Nie krztusiła się, nie oddychała.Ziemia była doskonałą pieczęcią.Nie miała powietrza w płucach, by krzyknąć.Nic nie słyszała z wyjątkiem narzucającej się melodii i dzwonienia w uszach.Przestała odczuwać ciężar na twarzy, gdy jej ciało skostniało tak jak ciało Lincolna Rhyme’a.Pomału przestawała myśleć.Ciemność, ciemność.Nie słyszała już głosu swojego ojca, Nicka.nie widziała już wskaźnika prędkościomierza, zbliżającego się do stu sześćdziesięciu.Ciemność.Nie myśleć.Ciężar ziemi wpychał ją w głąb.Widziała tylko jeden obraz: rękę wystającą z grobu przy torach, błagającą o litość.Litość, której tamten nie mógł się spodziewać.Ręka wzywała ją.Rhyme, opuściłam cię.Nie myśleć
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
