Forbes Colin Syndykat zbrodni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Heroina wartości czterdziestu milionów koron powiedział dobitnie Be-aurain. Już wkrótce zaleje ulice Sztokholmu, niosąc nowe niewypowiedzianenieszczęścia. Na miłość boską! zawołał wyprowadzony z równowagi Szwed. I tak187już czuję się dość bezradny!Luiza obserwowała przez lornetkę rzekomego antykwariusza, Beaurain stałobok niej, tyłem do Fondberga.Kątem oka dostrzegła, że nieznacznym ruchemrąk rysuje w powietrzu walizkę.Tknięta jakimś nagłym przeczuciem, obejrzałasię przez ramię w prawo, gdzie stał zaparkowany Saab Stiga Palmego.Palme stał oparty o samochód dla zachowania lepszej równowagi.Na wyso-kości ramienia trzymał swoją Krystynkę.Wylot lufy pistoletu maszynowego skie-rowany był ku wodzie i kołyszącemu się na niej jachtowi.I nagle ciszę porankarozdarł potworny grzechot.Trwał sześć sekund, tyle, ile Stig Palme potrzebował do wystrzelenia trzy-dziestu sześciu kuł kalibru dziewięć milimetrów.Palme był znakomitym strzel-cem.Luiza przywarła oczami do swej polowej lornetki.Norling nie zdążył nawetwypuścić walizki z ręki, gdy seria z pistoletu maszynowego rozpruła ją wzdłużi wszerz, zmieniając w sieczkę ją samą i jej zawartość.W następnym momencieszczątki walizki dosłownie wymiotło za burtę jachtu; usłały powierzchnię wodyna przestrzeni wielu metrów i natychmiast zaczęły się rozpływać na wszystkiestrony.A cała salwa była tak celna, że na ile widziała Luiza żadna kulanawet nie drasnęła Norlinga. Cholera jasna, co tu się.Fondberg wsunął już rękę pod marynarkę i sięgał do kabury pod pachą, gdypoczuł na ramieniu silny uścisk Beauraina. Mówiłem ci, Harry, żebyś patrzył w inną stronę! Przepraszam.To odruch.Mam nadzieję, że ten twój człowiek umie szybkoznikać.Rzucił krótki rozkaz swoim ludziom, którzy znieruchomieli na swoich miej-scach, po czym odwrócił się, żeby spojrzeć na jacht.Palme siedział już za kie-rownicą swego Saaba.Pistolet maszynowy zniknął.Bez pośpiechu zawrócił i od-jechał.Stado ptaków spłoszonych kanonadą poderwało się z ziemi i z łopotemskrzydeł pomknęło nad wodę.W ciszy, która nagle zapanowała, zupełnie wy-raznie słychać było, jak wzbijają się w powietrze.Chwilę pózniej zagłuszyło jeodległe, wibrujące dudnienie zwiększających obroty silników jachtu. Ależ on musi być wściekły mruknął Beaurain.Na pokładzie Rams� Norling wydał rozkaz: ruszać!!! Jeszcze raz spojrzałna rękę, w której trzymał walizkę, w dalszym ciągu nie mogąc uwierzyć, że nie zo-stał nawet draśnięty.Kiedy kule zaczęły nadlatywać, poczuł mocne szarpnięcie,walizka wyrwała mu się z dłoni, jakby obdarzona jakąś nadprzyrodzoną mocą,po czym zmieniła się w kaskadę szczątków, chmurę cennego proszku.Wszystkoprzepadło! W chwili, gdy jacht zaczął nabierać szybkości, wodę pokryła grubawarstwa białego pyłu.Pośpiesznie zszedł pod pokład do swojej kabiny i rzucił sięna krzesło.Cały dygotał z niepohamowanej wściekłości.Siedział sam w luksuso-wo urządzonej kabinie, zaciskając kurczowo ręce na oparciach krzesła.188 Beaurain! Najpierw w Brukseli, potem w Kopenhadze, w Helsingorze, a te-raz tu, w samym Sztokholmie! zawołał sam do siebie.Był to nawyk, z któregow pełni zdawał sobie sprawę i któremu czasami folgował, wykorzystując go jakowentyl bezpieczeństwa.Nabył go dawno temu, w poprzednim życiu, jakże dale-ko od Szwecji.Oczy za szkłami w złotych oprawkach nabrały zimnego i okrut-nego wyrazu.Podniósł wzrok na człowieka, który zszedł po schodach i stanąłw drzwiach kabiny.Był to Olof Konvall, radiooperator. Przepraszam, sir. Konvall, mały nerwowy człowieczek o ziemistej cerze,cofnął się o krok napotkawszy spojrzenie Norlinga.Zawarty w nim jad mroziłkrew w żyłach. Nie chciałem panu przeszkadzać.Ale kiedy zjawia się panna jachcie, ma pan zazwyczaj do nadania jakiś sygnał. Na miłość boską, niech pan się zajmie swoimi sprawami! Taki wybuchu Norlinga był czymś zgoła niezwykłym; zwykle cechował go lodowaty spokój. Proszę powiedzieć kapitanowi, że muszę jak najszybciej przesiąść się na innąłódz. Już mu mówię. Niech pan nie odchodzi! Jeszcze nie skończyłem. Norling urwał, wysił-kiem woli zdusił w sobie wściekłość i zmusił się do oderwania rąk od drewnianychporęczy krzesła.Powoli odzyskiwał swoje absolutne opanowanie.W jego głosiezabrzmiała chłodna, beznamiętna nuta jak u szachisty, który powziął już decyzjęco do następnego ruchu. Nada pan natychmiast NADIR i wymieni w nim JulesaBeauraina i jego kochankę, Luizę Hamilton.Niech to zaraz dotrze do wszystkichnaszych ludzi.Na pierwszy ogień sama Hamilton zlikwidować przy użyciumetod trzeciego stopnia.Teraz może pan odejść.* * *O Boże, to straszne! Luiza zamarła w pół kroku z kluczem do sypialni w ręku,nie panując nad szokiem i odrazą.Jak większość ludzi zatrzymujących się w ho-telach, weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi w złudnym przekonaniu, że tobezpieczne schronienie, przynajmniej czasowo.Jezu, chyba zaraz zwymiotuję! Oparła się o drzwi i nakazała sobie wziąć sięw garść.%7łołądek usłuchał, lecz w tej samej chwili dostrzegła swoje odbicie w lu-strze, co przyprawiło ją o nowy wstrząs: ściągnięte wargi odsłaniały zęby zaci-śnięte w wyrazie morderczej furii.Poczuła, że gdyby ten, kto odpowiada za tenkoszmar, znajdował się jeszcze w pokoju, mogłaby go w tej chwili zabić.Rozległosię pukanie do zamkniętych na zatrzask drzwi.Odstąpiła w bok i przekręciła gałkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki