[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Posiłek zakończyliśmy paterą dekorowanych ciastek.Czy ci ludzie codziennie tak jedzą? Bobby nawet nie mrugnął okiem.Sama nie wiem, czego po nim oczekiwałam.Nie mógł piszczeć za każdym razem, gdy pokazywała się taca z kolacją, ale ja byłam pod wrażeniem i chciałam, żeby podziwiał ją wraz ze mną, przez co nie czułabym się taką prowincjuszką.Kiedy zeszliśmy, dochodziła ósma i goście już się wynieśli.Można by pomyśleć, że dom jest opuszczony, gdyby nie dwie służące, które w milczeniu sprzątały w salonie.Bobby zaprowadził mnie do ciężkich, dębowych drzwi po drugiej stronie szerokiego holu.Zapukał i usłyszałam cichą odpowiedź.Weszliśmy do małej kryjówki, gdzie Glen Callahan siedziała nad książką, niezbyt daleko od napełnionego winem kieliszka, stojącego na stoliku po jej prawej ręce.Przebrała się w czekoladowe spodnie z wełny i obcisły kaszmirowy sweter.Pod miedzianym rusztem buzował ogień.Ściany pomalowano na pomidorową czerwień, drapowane zasłony zsunięto, by odgrodzić się od chłodnego zmierzchu.W Santa Teresa noce są raczej zimne, niezależnie od miesiąca.Ten pokój był przytulny, stanowił ucieczkę w intymność w tym domu z wysokimi sufitami i kredowobiałą sztukaterią ścian.Bobby usiadł na krześle naprzeciwko matki.– Czy Derek już dzwonił?Zamknęła książkę i odłożyła ją na bok.– Kilka minut temu.Wyszła z tego.Przepłukali jej żołądek i będzie można ją odwiedzić, gdy tylko jej stan się poprawi.Derek zostanie, by podpisać wszystkie papiery.Zerknęłam na Bobby’ego.Złożył głowę w dłonie i westchnął z ulgą, wydając przy tym dźwięk pokrewny niskiemu tonowi, jaki wydają dudy.Trząsł głową, gapiąc się w podłogę.Glen obserwowała go uważnie.– Jesteś przemęczony.Może byś się położył? Tak czy inaczej chcę na osobności porozmawiać z Kinsey.– W porządku.Czemu nie? – Słowa, gdy je wypowiadał, coraz bardziej zlewały się z sobą.Zauważyłam, że drobne mięśnie pod jego oczami zaczęły się ściągać, jakby pobudzano je prądem.Najwidoczniej wysiłek spotęgował jego ułomność.Wstał i podszedł do jej krzesła.Glen objęła jego twarz dłońmi, wpatrując się w nią uważnie.– Dam ci znać, jeśli stan zdrowia Kitty ulegnie zmianie – wyszeptała.– Nie chcę, żebyś się martwił.Śpij dobrze.Skinął potakująco, dotykając jej policzka żywą stroną twarzy.Ruszył w stronę drzwi.– Zadzwonię do ciebie rano – zwrócił się do mnie, po czym zniknął.Jeszcze przez chwilę wyłapywałam dźwięk jego posuwistego kroku, dobiegający z holu, po czym zaległa cisza.ROZDZIAŁ 5Usiadłam na krześle, które zwolnił Bobby.Wypełniona puchem poduszka wciąż była odkształcona i ciepła.Glen przyglądała mi się bacznie, formułując, jak przypuszczam, opinię na mój temat.W świetle lampki dostrzegłam, że kolor jej włosów jest dziełem eksperta, który dobrał go odpowiednio do jasnych, piwnych oczu.Zresztą wszystko u niej idealnie pasowało: makijaż, ubiór, dodatki.Bez wątpienia należała do osób przykładających wagę do szczegółów, a gust miała doskonały.– Przykro mi, że musiała pani być świadkiem tego wszystkiego.– Chyba nigdy nie oglądam ludzi z ich najlepszej strony – powiedziałam.– Przez to mam wypaczone pojęcie o ludzkości.Czy on zapłaci mój rachunek, czy też pani?Tym pytaniem zwróciłam na siebie jej ciekawość i wydało mi się, że sprawy pieniędzy zawsze traktuje poważnie.Niemal niedostrzegalnie uniosła brew.– On.Otrzymał spadek, kiedy miał dwadzieścia jeden lat.Dlaczego pani pyta?– Wolałabym wiedzieć, przed kim mam składać sprawozdania z postępów śledztwa – powiedziałam.– Jak pani odbiera to jego uparte twierdzenie, że ktoś chce go zabić?Przez chwilę milczała, potem lekko wzruszyła ramionami.– To niewykluczone.Policja skłonna jest przyjąć, że ktoś go zepchnął z mostu.Czy było to celowe działanie, nie mam pojęcia.– Słowa cedziła wyraźnie, dobitnie, niskim głosem.– Z tego, co Bobby mówi, było to długie dziewięć miesięcy.– Wodziła paznokciem po nogawce spodni, kierując uwagę na kant.– Sama nie wiem, jak to przeżyliśmy.Jest moim jedynym synem, światłem mego życia.Przerwała, uśmiechając się lekko do siebie.Wtem z nieoczekiwaną nieśmiałością spojrzała na mnie.– Wiem, że wszystkie matki muszą tak mówić, lecz on był jedyny w swoim rodzaju.Naprawdę.Już od niemowlęcia.Bystry, pilny, towarzyski, szybki.I wspaniały.Taki śliczny chłopaczek, radosny i czuły, zabawny.Magiczny.W noc wypadku policja przyszła do domu.Nie mogli nas powiadomić aż do czwartej nad ranem, gdyż auta długo nie odnajdowano, a wyciągnięcie dwóch mężczyzn, leżących u podnóża stoku, zajęło im kilka godzin.Rick zginął na miejscu.Zamilkła i zaczęłam już myśleć, że straciła wątek.– Tak czy inaczej, zadzwonił dzwonek u drzwi.Derek poszedł otworzyć, a skoro nie wracał, narzuciłam szlafrok i sama zeszłam na dół.W foyer zobaczyłam dwóch policjantów.Sądziłam, że przyszli powiadomić nas, że w sąsiedztwie doszło do włamania albo że niedaleko zdarzył się wypadek.Derek odwrócił się i powiedział: „Glen, to Bobby”.W zasadzie nie musiał nic mówić, wystarczyła jego mina.Myślałam, że serce mi pęknie.Popatrzyła na mnie oczami szklistymi od łez.Złożone dłonie przycisnęła do warg.– Myślałam, że nie żyje.Myślałam, że przyszli mi oznajmić, że umarł.Poczułam mroźne ukłucie, jakby dźgnięto mnie soplem.Mróz z serca rozprzestrzenił się po całym ciele i zaczęłam szczękać zębami.Syn był wtedy u Świętego Terry’ego.W tamtej chwili nic nie wiedzieliśmy prócz tego, że uniknął śmierci, o włos.Gdy przywieźli go do szpitala, lekarze nie kryli, że nie ma dla niego nadziei.Żadnej.Powiedzieli, że doznał rozległych obrażeń, uszkodzenia mózgu i ma wiele, wiele połamanych kości.Powiedzieli, że nigdy z tego nie wyjdzie, że jeśli przeżyje, zamieni się w warzywo.Umierałam.Umierałam razem z Bobbym; trwało to wiele dni.Ani na krok go nie opuściłam.Ogarnęło mnie szaleństwo, na każdego wrzeszczałam, na pielęgniarki, na lekarzy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
