Ligocka Roma Tylko ja sama

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak jakby czekało na mój oddech, aby znowuodżyć.284Powroty do domu są dla mnie za każdym ra�zem osobliwym, mocnym przeżyciem, ponieważten mój dom nigdy nie jest tak zupełnie własnym,tylko przelotnym, wynajętym miejscem pobytu.Tym bardziej głęboko przeżywam zawsze powrótdo niego.Poczucie możliwości utraty w każdej chwiliwszystkiego, co się ma, budzi potrzebę, by się jesz�cze intensywniej tego trzymać.Mój wzrok wędruje po cicho stojących białychmeblach, wita zwykłe przedmioty, oparte o ścia�ny kolorowe obrazy, dawno namalowane moją rę�ką, wybiega na zewnątrz.Lekkie przejrzyste śnie�żynki spadają na balkon.Nie leżą długo od ra�zu znikają.Nie jest zimno ani ciepło, tylko cichoi szaro.Jakby przyroda zamarła i na coś czekała.Przez jakiś czas będę musiała się tu aklimaty-zować.Czeka mnie kilka bezsennych nocy.Będęteraz siedziała wyprostowana na łóżku, całkowi�cie bezsennie.A kiedy już to przetrwam, zacznęrozmyślać o swoich zwycięstwach i porażkachw Ameryce.Pooddzielam je od siebie i spróbujęposegregować wykonam te wszystkie drobneprace porządkowe, których taka samotna mrówkajak ja raz po raz musi podejmować się w swoimżyciu.Tymczasem jednak jestem tylko zadowolona,że żywa i bez szczególnego uszczerbku wróciłamdo swojego starego świata.Nie było mnie zaled�wie przez miesiąc, a wydaje mi się, jakby to trwa�ło o wiele dłużej.Jakbym w jakimś nieznanym fil�mie grała rolę napisaną nie dla mnie.285Oddaję się teraz zwykłemu rytuałowi otwiera�nia listów.Moje realne życie musi się przecież odczegoś rozpocząć.Rachunki, całe stosy, jak zwy�kle.Zaproszenia.Będę musiała na nie odpowiedzieć: Niestety,nie mogłam przyjść byłam w innym świecie".Najpierw wyławiam ze sterty różową kopertę.Tylko jedną? Zdaje się, że Malina nie miała zbytwiele czasu na pisanie.A może znowu jest chora?Nie.Wszystko w porządku, czuje się dobrze.Dlaczego muszę zawsze podejrzewać najgorszerzeczy? Do Krakowa zawitała sroga zima. Wszyst�ko skrzypi, a ludzie trzęsą się z zimna", pisze Ma�lina.Tylko jej przyjazne uczucia nie zamarzły",dodaje, niezmiennie myśli o mnie ciepło i z sym�patią".Jakbym słyszała jej młody życzliwy głos.List emanuje radosną pewnością, że w każdejchwili może zdarzyć się coś dobrego, nawetw środku najmrozniejszej zimy. Mam nadzieję, że wkrótce wróci Pani do do�mu i zamieszka znowu w swoim mieszkaniu.Mo�że to z mojej strony naiwne, ale cieszę się, gdy jestPani oddalona tylko o kilka godzin jazdy samo�chodem, a nie siedzi w Ameryce, jak teraz, kiedydzieli nas cały ocean.Spędziłam bardzo dużo cza�su w archiwum, aby znalezć jakieś ciekawe ma�teriały do Pani historii, która tymczasem stała sięponiekąd również moją.I muszę Panią (niestety)rozczarować sama zresztą byłam bardzo zawie�dziona.Prawie nic nie znalazłam.Z dzisiejszegopunktu widzenia to wręcz nie do wiary, ale jed�nak prawdziwe: w ciągu pierwszych dwu lat powojnie prawie wcale nie pisano o %7łydach.Jakby286w ogóle nie istnieli.Wydaje się, że po tej straszli�wej wojnie nikt nie zauważył ich braku, chociażprzecież w samym naszym mieście wymordowa�no tysiące %7łydów.A może ludzie byli tylko takstrasznie oniemiali? Nawet słowo %7łydzi" rzadkokiedy się pojawia.Początkowo nie mogłam w touwierzyć, ale tak wygląda prawda.Oczywiścieskupiłam się przede wszystkim na gazetach uka�zujących się w Krakowie, bo przecież głównieo nie nam chodzi.Przypuszczam jednak, że w in�nych miastach ten problem wyglądał podobnie.Obecność %7łydów w ówczesnym życiu możnapoznać jedynie po niezliczonych ogłoszeniach0 zaginionych.Z pewnością przypomina to Panisobie jeszcze z dzieciństwa.Wiem, że już wtedyczytała Pani gazety.To prawdziwe wołania o po�moc niektóre naprawdę przeszywają serce, gdyczłowiek wyobrazi sobie losy, jakie się za nimikryją.Co poza tym: widać z tych gazet, że właśnie za�początkowano wielką �akcję rozrachunkową� czuje się wyraznie, jak silne pragnienie zemstywisiało w powietrzu.Dotyczyło to wszystkich:urzędów i sądów wielkich i małych ludzi.1 oczywiście był to czas grozy.Można sobie wy�obrazić, że wśród wielu winnych znalazło się teżiluś niewinnych, których prześladowano, zamy�kano i skazywano.Czy to możliwe, że taki byłrównież los Pani ojca? Całkiem abstrahując odprześladowań politycznych bo to znowu zu�pełnie inna historia.Droga Pani Romo! Chyba w niewielkim stop�niu udało mi się Pani pomóc.Przepisałam dla Pa-287ni kilka artykułów, które zwróciły moją uwagę,a raczej obudziły we mnie uczucia pozwalającelepiej zrozumieć tamte czasy Nie mogłam tychstron skopiować, bo są bardzo pożółkłe i łatwosię drą.Z pewnością i bez mojej pomocy odkryjePani prawdę.Jestem przekonana, że upora się Pa�ni ze swoją historią, tak jak uporała się Pani zewszystkimi kryzysami w życiu.U mnie dużo się dzieje w życiu osobistym.Piotr i ja się zaręczyliśmy.Daliśmy sobie sporoczasu na zastanowienie, chociaż myślę, że zarów�no on, jak i ja w głębi duszy powzięliśmy taką de�cyzję już od pierwszego spojrzenia.Piotr jest star�szy ode mnie i to mi na samym początku odbie�rało pewność siebie.Teraz już nie.A także mojachoroba nie wiem i do końca się tego nie do�wiem, czy na zawsze minęła.Czy wolno mi żądaćod drugiego człowieka, by żył w takiej niepewno�ści? Ale Piotr mówi, że nie jest już żadnym �dru-gim człowiekiem� i wspólnie przetrwamy wszyst�ko, co nam przyniesie los.Droga Pani Romo, tak bardzo bym pragnęła,żeby Pani była na naszym weselu.Byłby to dla nasnajpiękniejszy prezent.Nie wiem tylko, kiedy od�będzie się ślub.Zależy to od pracy Piotra, a takżeod pieniędzy.W tej chwili nie mamy ich zbyt wie�le, nie wystarczy, a chcemy urządzić możliwiepiękną uroczystość.wszystko jest więc jeszczeotwarte.Myślę o Pani serdecznie."Przeglądam luzne kartki, czysto zapisane pięk�nym charakterem pisma Maliny.Przypomina misię wiele rzeczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki