[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.III 10 " 3 4Omnium elementorum alterni recursus sunt; quidquid alteri perit, in alterum transit, et na-tura partes suas velut in ponderibus constitutas examinat, ne portionum aequitate turbatamundus praeponderet.Omnia in omnibus sunt.IV A Praef.2.Nobis ipsi molesti sumus, si modo amore nostri modo taedio laboramus, infelicem ani-mum nunc superbia inflamus nunc cupiditate distendimus, alias voluptate lassamus, alias sol-licitudine exurimus quod est miserrimum, numquam sumus singuli: neccese est itaque assi-dua sit in tam magno vitiorum contubernio rixa.VI 1 " 8 9Hoc habet inter cetera iustitiae suae natura praecipuum, quod cum ad exitum ventum est,omnes in aequo sumus.Nihil itaque interest, utrum me lapis unus elidat, an monte toto pre-mar, utrum supra me domus unius onus veniat et sub exiguo eius tumulo ac pulvere exspirem,an totus caput rneum terrarum orbis abscondat; in luce hunc et in aperto spiritum reddam an invasto terrarum dehiscentium sinu, solus in illud profundum an cum magno comitatu populo-rum concadentium ferar? Nihil interest mea, quantus circa mortem meam tumultus sit: ipsaubique tantundem est.188 VI 2 " 3 5Si vultis nihil timere, cogitate omnia esse metuenda; circumspicite, quam levibus causis di-scutiamur: non cibus nobis non umor, non vigilia, non somnus sine mensura quadam salubriasunt iam intellegetis nugatoria esse nos et imbecilla corpuscula, fluida, non magna molitioneperdenda. Sine dubio in summum periculi nobis est, quod tremunt terrae, quod subito dissi-pantur ac superposita deducunt.Magni se aesrimat, qui fulmina et motus terrarum hiatusqueformidat cur non vult ille imbecillitatis sibi suae conscius timere pituitam? Ita videlicet natisumus, tam felicia sortiti membra, in hanc magnitudinem crevimus .Et ob hoc nisi mundipartibus motis, nisi caelum intonuerit, nisi terra subsederit, perire non possumus? Unguiculinos et ne totius quidem dolor, sed aliqua ab latere eius scissura conficit!189 O zjawiskach naturyI Praef.6 7Owa cnota, do której zmierzamy, nie tylko dlatego jest wspaniała, że wyzwolenie od złasamo przez się stanowi szczęście, lecz ponieważ przynosi ona swobodę duszy i przygotowujeją do poznania zjawisk niebieskich, i czyni godną obcowania z Bogiem.Dusza wtedy osiągaszczyt i pełnię doli człowieczej, gdy podeptawszy wszelkie zło wznosi się wzwyż i wnika wsamo wnętrze natury.Z jakąż radością buja wśród gwiazd, a śmieje się z mozaikowych posa-dzek bogaczy i z ziemi wraz z całym jej złotem.Mam na myśli nie tylko to złoto, jakie ziemiawyrzuca z siebie i przeznacza do wybijania monet, ale i to, które zachowuje w swych tajniachdla chciwości przyszłych pokoleń.I Praef.13 14Czym jest Bóg? Wszystkim, co widzisz, i wszystkim, czego nie widzisz.Dopiero tak da sięprzedstawić jego własną wielkość, od której nic większego nie można pomyśleć, jeżeli onjeden jest wszystkim, jeżeli ogarnia swe dzieło do zewnątrz i wewnątrz.Jakaż więc różnicapomiędzy naturą Boga a naszą? Lepszą cząstkę nas stanowi duch, lecz w Nim nie ma żadnejcząstki poza duchem.On jest cały rozumem, podczas gdy ludzie są tak zaślepieni, że tenświat, od którego nie ma nic piękniejszego, nic bardziej harmonijnego ani bardziej celowourządzonego, uważają za przypadkowy i podlegający przypadkowym zmianom, i dlatego pe-łen zamętu pośród piorunów, chmur i burz i innych rzeczy, które wstrząsają ziemią i jej oto-czeniem.II 35 " 2Przeznaczenie nieubłaganie dochodzi swych praw i nie daje się wzruszyć żadną prośbą.Nie wie, co znaczy ulec litości ani okazać łaskę: kiedy już rozpocznie nieodwracalny bieg,posuwa się naprzód zgodnie ze swym postanowieniem.Podobnie jak wody rwących potokównie wpadają w siebie, i nawet się nie zatrzymują, gdyż jedna fala napiera na drugą, tak iwieczny łańcuch rzeczy ciągnie obroty Przeznaczenia, którego najważniejszym prawem jest:trzymać się swoich wyroków.II 36 " 1Według mnie Przeznaczenie jest to powszechna konieczność zdarzeń i działań, której nienaruszy żadna siła.Jeżeli sądzisz, że ofiarami można ubłagać ową konieczność lub głowąśnieżnobiałej owieczki, nie znasz praw boskich.III Praef.2 3.Niech dusza zajmie się wyłącznie sobą i niech przynajmniej pod sam koniec życia przy-stąpi do rozmyślania o sobie.Niechaj to czyni i niech się do tego przynagla, codziennie od-mierzając swój krótki czas.Wszystko, co zostało stracone, winna się starać odzyskać przezstaranny użytek obecnego życia: rzeczą najbardziej wiarygodną jest przejście od skruchy docnoty.190 III Praef.7 8O ileż lepiej rozmyślać nad tym, co należy robić, niżeli nad tym, co już zrobione, i pouczaćtych, którzy się zdali na Los, że nic, co on daje, nie jest stałe, że wszystkie jego dary rozwie-wają się szybciej niż wiatr.Los bowiem nie zna spokoju, cieszy się zmianą radości w smutek,a zwłaszcza ich przeplataniem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
