Wilhelm Tell

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potwierdził on listy wolnościowe, to znaczy dawne prawa kantorów leśnych.166królowa Elżbieta wdowa po zamordowanym królu Albrechcie.123MELCHTHALW dniach szczęścia nigdy o nas nie myślała.R�SSELMANNCicho! My chcemy słyszeć! Spokój tam!WALTER F�RSTczyta dalej & I do swojego wiernego się luduZwraca w nadziei, że w kantonach tychNikt się nie znajdzie, kto by gotów byłMordercom króla udzielić pomocy,Lecz że przeciwnie każdy się przyczyniKu temu, by zbrodniarzy w sądów mocWydać.A więc przypomina KrólowaKantonom miłość swą i łaskę, jakąZawsze Habsburgów otaczał je ród.Wśród chłopów oznaki niechęciLICZNE GAOSYMiłość i łaskę! Dosyć nam tych łask!STAUFFACHEROwszem, od ojca167 łaskiśmy doznali,Ale czym mógłby poszczycić się syn?Czy on potwierdził nam wolności naszeWzorem szlachetnych poprzedników swych?Czy dał kantonom sprawiedliwy sąd?Czy pieczę cnocie uciśnionej dał?Czy choćby raz wysłuchał posłów naszych,Których w udręce słaliśmy do niego?Nie, nie uczynił dla nas nigdy nic,I gdybyśmy przez własny, mężny czynSami swych praw nie byli odzyskali,Wcale by nasz go nie obchodził los.Wdzięczności on nie zasiał w sercach naszych.Wysoko siedział na tronie i mógłbyOjcem wielbionym swoich ludów być,Lecz on o bliskich sobie wolał dbać Niech c i go płaczą, których on obdarzył.WALTER F�RSTMy się nieszczęściem jego nie cieszymy,Nie wspominamy doznanego zła Lecz byśmy śmierć człowieka mieli mścić,Co nic dobrego nie wyświadczył nam,I ścigać tych, co nas nie skrzywdzili 167od ojca mowa o ojcu króla Albrechta.124To się nie godzi, tego nie zrobimy.Prawdziwa miłość z serca musi iść,Zmierć z wymuszonych zwalnia obowiązków.My nie jesteśmy jemu winni nic.MELCHTHALA jeśli płacze w swym zamku królowa,Jeśli do niebios skargi wznosi swe,Niech widzi, jak od lęku wolny ludDo tychże niebios dzięki z serca śle.Jedynie miłość łzy wdzięczności rodzi.Posłaniec cesarski odchodzi.STAUFFACHERdo zebranychGdzie jest Tell? Czemu nie ma go wśród nas?On się najwięcej z nas wszystkich przysłużyłWolności on największy cierpiał ból.Chodzmy doń wszyscy, uczcijmy mściciela,Ludu obrońcę, kraju zbawiciela!Wszyscy odchodzą.SCENA IISień w domu Tella.Na kominie płonie ogień.Przez szeroko otwarte drzwi widać okolicę.JADWIGA, WALTER i WILHELMJADWIGADziś wraca ojciec.Dzieci, drogie dzieci!Ojciec wasz żyje, wolny jest! My wszyscyWolni jesteśmy! Ojca to zasługa!WALTERJa przecie także byłem przy tym, mamo!Czemu nie mówisz o mnie? Przecie strzałaOjcowska przeszła mi tuż koło skroni,A jam nie zadrżał!JADWIGATak, synku, tyś jestDwakroć mi dany! Dwakroć cię zrodziłam!Dwakroć cierpiałam rodzicielski ból!No, już minęło znowu mam was obu,A dziś nasz ojciec powraca kochany!We drzwiach ukazuje się MNICH125WILHELMPatrz, mamo, patrz! Tam brat pobożny stoi,Pewno o wsparcie przyszedł prosić nas.JADWIGANiech wejdzie, trzeba wspomóc ubogiego,Niech wie, że dom nasz pełen dziś radości.Odchodzi w głąb domu i po chwili wraca z napełnionym pucharemWILHELMdo MnichaChodzcie tu bliżej i pokrzepcie się.WALTERSpocznijcie sobie, nabierzcie sił.MNICHrozgląda się niepewnie i z bojazniąGdzie jestem? Dzieci, co to jest za kraj?WALTERCzyście zbłądzili, że tego nie wiecie?Jesteście w B�rglen, panie, w kraju Uri,W dolinę Sch�chen wiedzie droga stąd.MNICHdo Jadwigi, która powraca z pucharem w rękuSamiście w domu? Czy mąż wasz w podróży?JADWIGACzekam go właśnie.Co wam jest, człowiecze?Coś niedobrego bije z oczu wam!Trudno.Zmęczeni jesteście.Wypijcie.MNICHoddaje jej pucharChociaż mi serce z pragnienia zamiera,Nie dotknę nic, póki nie przyrzekniecie&JADWIGACofnijcie krok swój, nie tykajcie mnie,Jeżeli chcecie, bym was wysłuchała!MNICHNa ten się ogień klnę, co tak gościnniePłonie na głowy waszych dzieci, któreTu obejmujecie&126Obejmuje dzieciJADWIGAgwałtowniePrecz od moich dzieci!Wy nie jesteście mnichem, widzę to!Suknia zakonna spokoju jest znakiem,Lecz spokój w waszym nie mieszka sumieniu!MNICHJam z wszystkich ludzi jest najnieszczęśliwszy!JADWIGAKażde nieszczęście litość w sercu budzi Mnie nie potrafi wzruszyć widok wasz!WALTERzrywając sięOjciec tu idzie!Wybiega na dwórJADWIGABoże wielki!Chce wyjść z synem, ale ogarnia ją wzruszenie, zostaje na miejscuWILHELMwybiega za bratemWALTERna dworzeWróciłeś do nas!WILHELMna dworzeOjcze, ojcze drogi!TELLna dworzeWróciłem wreszcie.Gdzie jest wasza matka?Wchodzą do sieniWALTERTu stoi, biedna, oparta o drzwi Patrz, jak z radości i ze strachu drży!TELLJadwigo! Matko mych dzieci! Jadwigo!127%7ładen już tyran nie rozłączy nas!JADWIGApada mu w objęciaAch, Tellu! Jakżem się o ciebie bała!Mnich zaczyna słuchać z uwagąTELLPrzestań się bać! Zapomnij wszystkich trosk!Jużem ja w domu.Oto moja chata.Znów się na swoim znajduję obejściu.WILHELMA gdzie podziałeś, ojcze, kuszę swą?TELLJuż ty tej kuszy nie zobaczysz, synku Na poświęconym złożyłem ją miejscu,Do łowów służyć nie będzie mi już.JADWIGAO mężu! mężu!Cofa się, puszczając jego rękęTELLCzemu drżysz, Jadwigo?JADWIGAJakim ty wracasz do mnie& A ta ręka&Mogę ją ująć?& Ta ręka& O boże!&TELLz mocą, serdecznie& Was broniła, ocaliła kraj Zmiało ją mogę ku niebiosom wznieść!Mnich porusza się gwałtownie Tell dostrzega goCo to za mnich?JADWIGAAch, zapomniałam o nim!Pomów z nim t y, on we mnie budzi lęk!MNICHzbliża sięTo wyście Tell? To z waszych rąk padł Gessler?TELLTak, jam jest Tell.Nie mam się co z tym kryć.128MNICHTo wyście Tell? Ach, Boże mnie prawicaPod wasz gościnny sprowadziła dach!TELLmierzy go wzrokiemWy nie jesteście mnichem.Kim jesteście?MNICHWyście zabili starostę, co skrzywdziłWas ja zabiłem także wroga, któryPokrzywdził mnie& I waszym był o wrogiem Jam uratował przed nim kraj.TELLcofa sięTo wy&O Boże! Dzieci! Dzieci, idzcie stąd!Idz, droga żono! Idz, idz! O, nieszczęsny!To wy jesteście&JADWIGAKto to jest?TELLNie pytaj!Idz, idz stąd prędko! Niech nie słyszą dzieci!Idz z domu, idz daleko& ty nie możeszPod jednym dachem pozostawać z n i m!JADWIGABiada mi!& Chodzcie!Odchodzi z dziećmiTELLdo MnichaWy jesteście książęSzwabii, i wyście to zamordowaliCesarza, stryja swego i pana!JAN PARRICIDAOn mi dziedzictwo wydarł!TELLSwego stryja i pana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki