Bernard Cornwell Wojny Wikingów 2 Zwiastun Burzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był to dojrzały, zwalisty wojownik o pooranej bliznamitwarzy.- Hej, ty tam! - Krzyknął.- Stój!W tym momencie wychyliłem się zza krzaków głogu i zadałem ciosOddechem Węża.Ostrze miecza przeszło pod brodą mężczyzny i utknęłow jego gardle.Uderzenie było na tyle mocne, że poczułem, jak klingazaskrobała o kręgi szyjne.Z otwartej rany gwałtownie wytrysnął strumieńjasnej krwi, ochlapując leśną ściółkę.Mężczyzna runął na ziemię ciężko jakwół.Jego towarzysz, ten nadąsany, szedł za nim w niedużej odległości.To,co się stało, tak go zaskoczyło i przeraziło, że stanął jak wryty.Chwyciłemgo za ramię i pchnąłem na ziemię tuż za krzakami.- Nie możesz.- zaczął, ale przyłożyłem mu do ust zakrwawiony płazmiecza.Jęknął z przerażenia.- Bądz cicho - ostrzegłem go - bo inaczej będziesz martwy.Nadszedł Pyrlig.W ręku trzymał broń.Spojrzał na ciało zabitegomężczyzny, którego nogawice wciąż były rozsznurowane.Pochylił się ipalcem nakreślił znak krzyża na jego czole.Zmierć Sasa nastąpiła szybko, apojmanie jego towarzysza - niepostrzeżenie i cicho, więc mieliśmynadzieję, że nikt z rąbiących drewno nie zorientował się, co się wydarzyło.%7łelezce toporów nadal głucho uderzały o drzewo, a wydawany przez niedzwięk echem odbijał się po lesie.- Zabieramy go do Alfreda - oświadczyłem Pyrligowi i przystawiłembrańcowi miecz do gardła.- Piśnij tylko słówko - zwróciłem się dopojmanego mężczyzny, mocniej przyciskając ostrze do jego skóry - torozpruję cię po twoje mocno nadużywane przyrodzenie, a potem wywlekęwszystkie bebechy.Zrozumiałeś?Trwożnie pokiwał głową.- Wyświadczam ci właśnie przysługę, którą byłem ci winien - wyjaśniłemi posłałem mu miły uśmiech.Moim jeńcem był bowiem Aethelwold - bratanek Alfreda i niedoszły królZachodnich Sasów.k�Mężczyzna, którego zabiłem, nazywał się Osbergh i był dowódcą gwardiiprzybocznej Wulfhere'a.W ostatnim dniu swojego życia miał pilnowaćAethelwolda, by ten nie wpakował się w żadne tarapaty.Aethelwolda zawsze prześladował pech.Nie został królem Wessexu,mimo że na mocy prawa jemu właśnie należała się korona.Uważamjednak, że gdyby zasiadł na tronie, byłby ostatnim władcą królestwa -porywczym i niemądrym.Gorycz z powodu utraty korony osładzał sobie wramionach kobiet i przy dzbanach z piwem.Zawsze pragnął byćwojownikiem, ale Alfred rozmyślnie pozbawił go tej możliwości, w obawie,by Aethelwold nie rozsławił swego imienia na bitewnych polach.Pozbawiony miecza i nagminnie oddający się cielesnym uciechomprawowity następca tronu powszechnie cieszył się opinią głupca i w całymkrólestwie nie było nikogo, kto dopatrzyłby się w jego osobie rywala donoszonej przez Alfreda korony.Sytuacja byłaby znacznie prostsza, gdybyAlfred zaraz po objęciu tronu kazał zgładzić Aethelwolda.Król jednakzawsze był niezwykle sentymentalny wobec rodziny i nie zdecydował sięna ten drastyczny krok.Możliwe, że za tym postanowieniem stało jegochrześcijańskie sumienie.Niezależnie od powodu, Aethelwoldowidarowano życie, za co ten bezwiednie odwdzięczał się wujowi swymmocno niefrasobliwym zachowaniem.W ostatnich miesiącach zdołał jednak zerwać się z trzymanej przezAlfreda uwięzi i dawał upust swym tłumionym wcześniej ambicjom.Przywdział kolczugę i miecz.Wyglądał wspaniale - był wysoki orazszalenie przystojny, dlatego wydawał się być prawdziwym wojownikiem,choć duszy wojownika nie miał wcale.Posikał się ze strachu, gdyprzyłożyłem mu do gardła czubek Oddechu Węża, a i teraz, jako jeniec, niewykazywał najmniejszej chęci stawiania oporu.Był potulny jak baranek,struchlały, a zarazem w duchu zadowolony, że znowu ktoś za niegodecyduje.Wyznał, że bardzo chciał walczyć i okropnie zadręczał tym Wulfhere a.Gdy więc Osbergh zebrał ludzi, by poprowadzić Duńczyków na wzgórza,nadarzyła się ku temu doskonała okazja i eldorman powierzył Aethelwol-dowi tymczasowe dowództwo nad zwiadowcami.- Wulfhere powiedział im, że to ja dowodzę - wyznał posępnie - choć wrzeczywistości musiałem słuchać Osbergha.- Wulfhere wykazał się bezgraniczną wprost głupotą, pozwalając ci takbardzo się od niego oddalić - stwierdziłem.- Chyba miał mnie trochę dosyć - przyznał otwarcie.- Naprawdę? Czyżbyś podbierał mu panny?- Wielkie rzeczy, raz mi się zdarzyło, ale to była najzwyklejsza służąca! -Zbagatelizował sprawę Aethelwold.- Ja po prostu bardzo chciałemdołączyć do zwiadowców.Wulfhere mówił, że mogę się wiele nauczyć odOsbergha.- No to się nauczyłeś, żeby nigdy nie opróżniać pęcherza w krzakachgłogu - skwitowałem ironicznie.- Zdobyłeś tajemną wprost wiedzę!Aethelwold jechał ze związanymi rękami na koniu ojca Pyrliga, któryteraz szedł pieszo i prowadził zwierzę za wodze.Na zachodniej częścinieba majaczyły jeszcze ostatnie przebłyski słonecznego światła, dziękiktórym nasza podróż wzdłuż rzeczki przebiegała bez większych zakłóceń.Wyjaśniłem Pyrligowi, kim jest Aethelwold.Wysłuchawszy mnie, ksiądzuśmiechnął się do niego szeroko.- Jesteś zatem księciem Wessexu?- Powinienem być królem - głucho rzekł Aethelwold.- Wcale nie powinieneś - sprzeciwiłem się.- Mój ojciec był królem! Guthrum obiecał posadzić mnie na tronie.- Obiecanki cacanki.Jeśli mu uwierzyłeś, to naprawdę jesteśpożałowania godnym durniem - oznajmiłem bezlitośnie.- Byłbyś królemdotąd, dopóki miałby z ciebie jakiś pożytek.Potem by cię zabił.- Co za różnica? Teraz zabije mnie Alfred - stwierdził żałośnie.- Słowem bym nie zaprotestował - powiedziałem zgryzliwie.- Ale jestemci winien przysługę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki