Chmielewska Joanna Studnie Przodkow scr (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Jestem kupcem oznajmił smętnie. Zarazem jestem preparatorem fauny, ale widzę,że panu nie o to chodzi.Oczywiście, posiadam różne rzeczy jak każdy, kto lubi otaczać sięładnymi przedmiotami.Jeżeli koniecznie chce pan kupić coś ode mnie, byłbym może skłonnysprzedać za odpowiednią cenę.Bez istotnego powodu, sam pan rozumie, nie będę się pozbywałtego, o co starałem się dla siebie.Michał ujrzał się na drodze do sukcesu.Zażądał prezentacji owych ładnych przedmiotówi pan Karol, westchnąwszy ponownie, wprowadził go do dalszych apartamentów.Michał pla-nował sobie dość niejasno, chaotycznie i pośpiesznie nadal trwać przy Johnie Capuście z na-dzieją, że pan Karol w końcu o nim coś powie, nic jednakże z tych planów nie wyszło.Widoki,jakie ujrzał w następnym pomieszczeniu, do reszty odjęły mu mowę i rozum.Półki na ścia-nach, gabloty, stoły i podłogę zapełniały stwory niewątpliwie podobne do zwierząt, ale zabar-wione w sposób, który zapierał dech.Jadowicie zielony niedzwiadek sąsiadował z fioletowo--złocistym tapirem, przez pół pokoju wił się ultramarynowy pyton, narożnik wypełniało całe259stado kolczatek po większej części tęczowo kropkowanych.Natręctwo kolorystyki wzmagałaobecność przerazliwej ilości rajskich ptaków.Widząc osłupienie na obliczu gościa, pan Karoluprzejmie zakomunikował, iż jego klienci traktują swoje trofea także jako dekoracje kolory-styczne, jemu zaś ganc pomada i barwi tak, jak sobie życzą.Stąd pstrokate kolczatki, niebie-skie węże i inne osobliwości.Tylko rajskie ptaki zadowalają kolorystyczne życzenia właścicielisame w sobie i nie trzeba ich niczym wzbogacać.Pogładził czule kuper cytrynowo-błękitnej papugi i zaprosił Michała jeszcze dalej, do po-mieszczeń bardziej prywatnych, udekorowanych nieco odmiennie.Na widok Murilla na ścianiei Benvenuta Celliniego na kominku Michał odrobinę ochłonął, ale wciąż jeszcze czuł się otuma-niony, szczególnie że rzucił mu się w oczy wiszący pod sufitem gigantyczny dorsz w oranżowecętki.Dorsz przesądził sprawę.Rezygnując z planów, których w ogóle nie mógł sobie przypomnieć, Michał poddał siędesperacji.Zamiast kontynuować zabiegi dyplomatyczne, najzwyczajniej w świecie, w przy-pływie rozpaczy, zdradził panu Karolowi prawdę.Opowiedział mu szczegółowo wszystkie pe-rypetie ze spadkiem po prababci, główny nacisk kładąc na morderstwa przy studniach i udziałw nich Johna Capusty.Zuchwale wyznał całkowite d�sint�ressement stroną moralną przedsię-wzięcia, wyjaśniając, że gotów jest nakichać na zbrodnie, byle tylko odzyskać utracone mienie.Niech John Capusta powie, co z nim zrobił, i pózniej już nikt się go nie będzie czepiał.Wycią-gnął i odczytał spis bogactw, zaprezentował posiadaną przypadkowo fotografię zwłok na ruincei zakończył stanowczym oświadczeniem, iż wie z całą pewnością o handlowych kontaktach pa-na Karola z Johnem Capusta, którego właśnie poszukuje policja.Mimo starannego obracania260się tyłem do dorsza, w umyśle czuł potężny zamęt, gorąco mu było okropnie i sam już nie wie-dział, czego się właściwie po swoim wystąpieniu spodziewa.Miał niejasne wrażenie, że mówinie to, co trzeba, i postępuje jakoś odwrotnie, niżby należało, ale nie umiał się powstrzymać.Zamilkł w końcu i wbił w pana Karola wzrok pełen posępnej determinacji.Pan Karol wysłuchał opowieści z wielkim zainteresowaniem, obejrzał zdjęcie nieboszczykai zadumał się głęboko. Muszę się nad tym wszystkim zastanowić rzekł wreszcie po długiej chwili. Jatego pana Capustę znam bardzo słabo.Widzę, że jest to osobnik dość podejrzany, jeśli istotniechciałby mi zaproponować jakąś transakcję, po prostu odmówię.Nie lubię mieć do czynieniaz policją.Dziękuję za ostrzeżenie.Jeśli istniały jakieś słowa, które mogłyby Michała ogłupić bardziej niż kolorowe tapiry,pan Karol właśnie je znalazł.Bez wątpienia nie o to chodziło, żeby sobie zaskarbić wdzięcz-ność francuskiego pasera.Osłabły ze zdenerwowania Michał, widząc ruinę nadziei, zebrał siłyi rozpoczął wyjaśnienia na nowo, powtarzając historię spadku jeszcze raz od początku z roz-paczliwym uporem, chociaż dość niemrawo.Podświadomie oczekiwał chwili, kiedy pan Karolsiłą wyrzuci go ze swego domu.Pan Karol jednakże do ostrych środków uciekał się widać tylkow ostateczności, bo nagle się załamał, okazał poruszenie, wyraził wielkie współczucie i gorą-co zaofiarował swoją pomoc.Obiecał odnalezć Capustę, odnowić z nim kontakt i wszelkiewiadomości o nim przekazać Michałowi.Poprosił o adres.Michał najpierw podał mu nazwękawiarni, w której czekała Teresa, potem zreflektował się i podał adres ich miejsca zamiesz-261kania.Potem opadł z sił do reszty i bez oporu pozwolił się łagodnie wyprowadzić na klatkęschodową, ponownie przechodząc przez orgię zielonych gryzoni i kolorowych rajskich ptaków. Muszę trochę odpocząć oznajmił słabo, padłszy na krzesło przy stoliku naprzeciwkoszaleńczo zdenerwowanej Teresy. Teraz widzę, że się chyba wygłupiłem.Ale nic, odpocznęi pójdę do niego jeszcze raz.Najważniejsze, że on zna tego Capustę, możliwe, że się spotkają,nie wiem, czy nie należałoby go śledzić.Teresa gniewnie wzruszyła ramionami i zażądała szczegółowej relacji z wizyty.Z relacjiwynikało, że Michał istotnie się wygłupił.Wydawał się jednak tak zmaltretowany, że nie miałaserca czynić mu wymówek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki