Paweł Szlachetko Adwokat spraw ostatnich. Kontrakt

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To z jakiejś książki? - Lovoisser się skrzywił, słyszącsłowa rodem z taniego romansu.- Nie, ten świat istnieje realnie.no, prawie.Tak mi sięwydaje.- Opisałaś go bardzo sugestywnie.Chyba masz talent li-teracki.- Chyba? - W głosie dziewczyny zabrzmiała nuta wyż-szości.- Przecież jestem dziennikarką.Spojrzeli na siebie zaskoczeni.Theo wiedział, że musiznalezć klucz do podświadomości Elizy.Jednak bez pomocyadwokata nie ruszy z miejsca.- NIE MAM JU%7ł UM�WIONYCH dziś pacjentów.-Agnieszka Rodecka uśmiechnęła się do Maksa.- Skoro ma panochotę, możemy porozmawiać.Zacznijmy od dzieciństwa.Wzakamarkach pamięci często chowamy dawne traumy i urazy.Maks spojrzał w ciemne okno i się zamyślił.Najdalsze wspomnienie, do którego mógł sięgnąć pamięcią,dotyczyło matki.Widział przed oczami tylko zatarty przez czaszarys jej twarzy.Wyrazne były jedynie łzy, które spływały pobladych policzkach.Dlaczego płakała - nigdy się nie dowie-dział.Kolejny flesz przywołał obraz szarej sali, w której stałodziesięć łóżek.Spali w nich podobni do niego mali chłopcy.Każdy się bał, że następnego dnia to jemu każą klęczeć w kąciez rękami podniesionymi do góry.Tak karano tych, którzy wnocy zmoczyli łóżka.Następne wspomnienie dotyczyło pewnego lipcowego po-południa.Stał wówczas przy oknie i patrzył pustym wzrokiem.Z tyłu bawili się koledzy, a on nieruchomo gapił się na rozpo-ścierające się w dole korony krzewów.Sierociniec stał nastromym z jednej strony wzniesieniu.Na dole znajdował sięmiejski park.Pod skarpą rozciągał się nieuczęszczany i gęstoporośnięty zakątek.Tylko z góry można było zobaczyć, co siędzieje na dwóch polanach otoczonych zielonym gąszczem.Właśnie na jednej z nich trzech obdartusów kopało czwartego.Robili to spokojnie, metodycznie, jakby im się nie spieszyło.Ich ofiara już dawno straciła przytomność.Tamci jednak zda-wali się tego nie zauważać.Kiedy się zmęczyli, zapalili pa-pierosy.Potem zdeptali kiepy i wrócili do katowania leżącegow pyle człowieka.Ktoś dotknął jego ramienia.Wystraszony odwrócił sięgwałtownie.Za nim stała wychowawczyni.Miała przyklejony do ust sztuczny uśmiech.- Chodz ze mną - nakazała.Ruszyła przed siebie, nie odwracając się ani razu, bysprawdzić, czy Maks za nią nadąża.Wyszli z bawialni.Minęliciemny korytarz wyłożony ciemnobrązową boazerią.Dotarli dołącznika z budynkiem administracyjnym, przeszli przez niego izatrzymali się pod drzwiami dyrektorki domu dziecka.Wtedypoczuł dławiący go strach.Nigdy tu nie był, a opowieści, któresłyszał o tym miejscu, przeraziły nawet jego, a przecież zdał jużdo piątej klasy.Przyszło mu wówczas do głowy, że być możeci, którzy na dole kopali swojego kompana, zażądali do zabawykogoś bardziej ruchliwego niż ten zakrwawiony ludzki mane-kin.Czyżby padło na niego?- Trauma z dzieciństwa? - powtórzył pytanie lekarki.-Nie, nie przypominam sobie niczego takiego.Zadzwonił telefon.Lekarka spojrzała na wyświetlacz ipodniosła się z krzesła.- Muszę wracać na oddział.Wpadnę do pana jutro wie-czorem.Wyszła z pokoju, a Maks dłuższą chwilę wpatrywał się wbiel zamkniętych drzwi.Trauma z dzieciństwa?Tamtego lipcowego popołudnia nauczycielka kazała muczekać przed drzwiami dyrektorki.Z minuty na minutę narastałw nim strach, że budząca grozę opowieść o niepotrzebnychdzieciach okaże się prawdą.Niemal co noc szeptali ją sobieleżący w łóżkach chłopcy.Kiedy zapadała cisza, każdy prosiłBoga w myślach, żeby to nie on był takim niepotrzebnymdzieckiem.Czy powinien o tym opowiedzieć lekarce? Dotąd czułstrach, który paraliżował go w dzieciństwie i wtedy, przedgabinetem, zamieniał w drewniany posąg, który przyrósł dodrewnianego siedzenia.Dosyć wspomnień.Teraz ważniejsze było co innego.Le-karka potwierdziła jego przekonanie, że spotkanie z Lovoisse-rem tylko mu się przywidziało.- Co jest prawdą? - Jego wzrok powędrował w stronę le-żącej na szafce gazety.Wziął ją do ręki i rozłożył:.makabrycznej zbrodni, do której doszło przed dwomadniami w jednym z warszawskich kościołów.To nie tenfragment, .tajemnego obrządku, który miał miejsce w nocy wmurach..Też nie. Policja odmawia komentarzy na temat tejpotwornej zbrodni w murach kościoła pod wezwaniem MatkiBożej Aaskawej.Nam jednak udało się zdobyć mrożące krew wżyłach informacje.Ofiarą zbrodni padła młoda kobieta, okołodwudziestopięcioletnia.Na razie nieznane są jej personalia.Związaną wniesiono do kościoła.Jej krwią wyrysowano naposadzce okrąg.Potem wpisano w niego gwiazdę pentagramu.Maks odłożył dziennik.Zwłoki odkryto rano, w tym samym czasie, kiedy miałwypadek.Skąd zatem wąsacz, rzekomo wytwór jego wyob-razni, mógł wiedzieć o zamordowanej dziewczynie?W sytuacjach, kiedy organizm balansuje na granicy życia iśmierci, nasza psychika może podsuwać nam obrazy oraz in-formacje, które nie mają sensu.Myślę, że chodzi o silny stres.Tylko że jego umysł nie mógł wyprodukować informacji, októrej prócz policji nikt wówczas nie wiedział.13 czerwca - 20 dniPiotr stanął przed ostatnim gabinetem kosmetycznym z listyTamar.Studio urody Róża przy Puławskiej.W poprzednichnikt nie rozpoznał martwej dziewczyny.Znów miał ochotęzapalić.Pogrzebał w kieszeniach i wsunął do ust pastylkę.Tojuż ostatnia, trzeba kupić nową paczkę, pomyślał.Wszedł dostudia.Przywitała go ładna brunetka siedząca za kontuarem.- Możemy porozmawiać? - Piotr pokazał odznakę poli-cyjną, ale zanim wyciągnął zdjęcie ofiary, dziewczyna odwró-ciła się w głąb lokalu.- Pani Aniu, ktoś do pani! - zawołała.Z pomieszczenia na zapleczu wyszła atrakcyjna blondynkaw okularach.- Policjant - poinformowała ją scenicznym szeptem pra-cownica.- yle zaparkowałam samochód? - Kobieta miała niepewnąminę.Piotr wyjął z kieszeni fotografię.- Rozpoznaje pani tę osobę?- Eliza.? - Zaskoczona właścicielka wzięła do ręki zdję-cie.- Czy coś się stało?Piotr wyprostował się.Sralka mądralka miała rację, pomy-ślał z niechęcią i wyciągnął z kieszeni notatnik i długopis.- Zna pani jej nazwisko?Pani Anna spojrzała na pracownicę.- Gallendorf.Eliza - odparła zdecydowanie.- Eliza Gallendorf - powtórzył Piotr, zapisując nazwisko.-Co jeszcze pani o niej wie? Często tu przychodziła?- Czemu policja się nią interesuje?- To sprawa policji - powiedział.Najbardziej nie lubiłwścibskich świadków.Kobieta milczała i tylko patrzyła na niego nieruchomymwzrokiem.Znał to spojrzenie jak zły szeląg.Jego kobieta pa-trzyła tak na niego, kiedy czegoś chciała.Dlatego wiedziałteraz, że pani Anna nie da za wygraną.- Została zamordowana.Szukamy mordercy - wyjaśniłsucho, obojętnie.Anna podniosła do ust wypielęgnowaną dłoń, oczy się jejzaszkliły.- Jakiś miesiąc temu przyprowadziła ją Dominika, dzien-nikarka z redakcji Czwartego Wymiaru - oznajmiła i mach-nęła ręką w nieokreślonym kierunku.- Redakcja jest w pobliżu.- Co to za pismo?- Miesięcznik ezoteryczny.- Wskazała na leżący na sto-liku egzemplarz.- Wie pan [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki