Lew Tołstoj Anna Karenina

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Une partie de lawn tennis* zawołał ze swym ładnym uśmiechem Wiesłowski. Pani i ja,Anno Arkadiewno, znowu razem. Ach nie, za gorąco.Lepiej przejdzmy się po ogrodzie i pojedzmy łódką, żeby DariiAleksandrownie pokazać brzegi zaproponował Wroński. Co do mnie, zgadzam się na wszystko oświadczył Swiażski. Sądzę, że Dolly będzie wolała przejść się, nieprawdaż? A już potem pomyślimy o łódce zadecydowała Anna.Tak też postanowiono.Wiesłowski z Tuszkiewiczem poszli do budki kąpielowej, obiecującprzygotować łódkę i zaczekać na resztę towarzystwa.Poszli tedy drogą parami, Anna ze Swiażskim i Dolly z Wrońskim.Dolly była nieco stropiona izafrasowana znalezieniem się w środowisku tak dla niej nowym.W sferze abstrakcji, teoretycznie,nie tylko usprawiedliwiała Annę, ale nawet pochwalała jej postępek.Jak to nieraz bywa unieskazitelnych moralnie kobiet, którym znudziła się monotonia życia moralnego, Dolly zoddalenia nie tylko znajdowała usprawiedliwienie dla nieprawej miłości, ale nawet tej miłościzazdrościła.Poza tym kochała Annę z całego serca.W rzeczywistości jednak, gdy ujrzała ją wotoczeniu tych obcych ludzi, z ich nowym dla niej dobrym tonem poczuła się niepewnie.Zwłaszcza zaś przykro jej było spotkać tu księżniczkę Barbarę, która gotowa była wszystkowybaczyć za dostatki, z jakich czerpała korzyść.W ogóle Dolly pochwalała w teorii postępek Anny, ale przykro jej było widzieć człowieka,który był tego postępku przyczyną.Wreszcie Wroński nigdy się jej nie podobał.Sądziła, że jestpyszny, tymczasem poza bogactwem nie widziała w nim nic, co mogłoby mu dawać powóddo dumy.Jednak tu, we własnym domu, Wroński, chociaż na pewno nie miał tego zamiaru,*C est un interieur& to taki miły i przyzwoity dom.Zupełnie w angielskim stylu.Schodzą się wszyscy ranoprzy śniadaniu, a potem się rozstają.8Ce sera& & to będzie zachwycające.*Une partie& partia tenisa.imponował jej jeszcze bardziej niż przedtem i nie mogła z nim przestawać bez skrępowania.Doświadczała wobec niego podobnego uczucia jak to, które ogarnęło ją przy pannie służącej zpowodu łatanego kaftaniczka.Tak jak wobec panny służącej nie tyle się wstydziła, ile raczejdoznawała zaambarasowania, tak w jego obecności ogarnął ją nie wstyd z powodu własnej osoby,ile raczej zakłopotanie.Dolly w swym zażenowaniu szukała tematu do rozmowy.Mimo przekonania, że wobeczarozumiałości Wrońskiego wszelkie pochwały domu i ogrodu będą mu niemiłe, nie znajdującinnego tematu powiedziała mu wreszcie, że jego dom bardzo się jej podoba. Tak, to bardzo piękny budynek i w dobrym stylu odrzekł. Dziedziniec przed gankiem jest prześliczny.Czy zawsze tak było? O nie! i twarz jego rozpromieniła się z zadowolenia. Gdyby księżna widziała, jak towyglądało jeszcze tej wiosny.I począł zrazu z pewną rezerwą, a pózniej coraz bardziej porwany tematem zwracać jejuwagę na różne szczegóły upiększające dom i ogród.Widać było, że poświęciwszy wiele pracyróżnym ulepszeniom i ozdobie swej siedziby, czuł potrzebę pochwalenia się nią przed nową osobąi cieszył się z całego serca z pochwał księżnej Darii. Jeśli księżna nie czuje się zmęczona i zechce rzucić okiem na szpital, byłaby to niedalekaprzechadzka.Chodzmy dodał po wyczytaniu z jej twarzy, że ją to na pewno nie znudzi. Pójdziesz z nami, Anno? zwrócił się do niej. Pójdziemy i my, nieprawdaż? zapytała Swiażskiego. Mais il nefaut pas laisser lepauvre Wiesłowski et Tuszkiewicz se morfondre l� dans le bateau*.Trzeba im dać znać.Tak, topomnik, który po nim tutaj zostanie Anna zwróciła się do Darii Aleksandrowny z tym samymwiedzącym, przebiegłym uśmieszkiem, z którym już uprzednio wspominała o szpitalu. O, to kapitalna rzecz! podchwycił Swiażski, nie chcąc jednak, by to wyglądało napochlebstwo, dodał natychmiast z lekka krytycznie: Dziwi mnie mimo wszystko, że pan, tyleczyniąc dla ludu pod względem zdrowotnym odnosi się z taką obojętnością do szkół. C est devenu tellement commun les �coles* odparł Wroński. Pan rozumie, to niedlatego, ale po prostu zapaliłem się.Tędy idzie się do szpitala wskazywał Darii Aleksandrownieboczną dróżkę wiodącą z alei.Damy otworzyły parasolki i weszły na dróżkę.Po kilku zakrętach i wyjściu przez furtkę Dollyujrzała przed sobą na wzniesieniu wielki, czerwony, prawie gotowy budynek o skomplikowanejarchitekturze.Dach z blachy, nie pomalowany, mocno błyszczał w olśniewającym słońcu.Obokgotowej budowli zakładano drugą, już obstawioną dokoła rusztowaniem.Na pomostach robotnicyw fartuchach układali cegły, zalewali ze szkopków murowanie i równali je przy pomocypoziomnicy. To u was, jak widzę, robota w ręku się pali! zawołał Swiażski. Gdy tu byłem ostatnio,jeszcze dachu nie było. W jesieni wszystko będzie gotowe.Wewnątrz już jest prawie zupełnie wykończone powiedziała Anna. A ta nowa budowla? Tu będzie mieszkanie doktora i apteka poinformował Wroński, a widząc zdążającego wich stronę architekta w króciutkim paletku, przeprosił panie i podszedł do niego.*Mais il nefaut& ale nie trzeba pozwolić biednemu Wieslowskiemu i Tuszkiewiczowi zanudzać się tam włódce.*Cest devenu& szkoły stały się czymś tak pospolitym.Okrążywszy dół, z którego robotnicy brali wapno, przystanął wraz z architektem i począł z nimcoś żywo omawiać. Fronton jednak wypada za nisko odpowiedział Annie na zapytanie, o co chodzi. Mówiłam, że trzeba dać wyższy fundament zauważyła Anna. Oczywiście, że wypadłoby to lepiej, Anno Arkadiewno odparł architekt ale cóż zaszło przeoczenie. Tak, bardzo mnie to interesuje odrzekła Anna, gdy Swiażski wyraził zdumienie, że się znana architekturze. Nowy gmach powinno się było budować tak, by odpowiadał swemuprzeznaczeniu na szpital; tymczasem pomysł ten przyszedł pózniej i zaczęto budowę bez planu.Po naradzie z architektem Wroński przyłączył się do dam i wprowadził je do wnętrza szpitala.Mimo że zewnątrz jeszcze dorabiano gzymsy, a na parterze wykonywano roboty malarskie, nagórze prawie wszystko było już wykończone.Przybyli weszli po szerokich żelaznych schodach napodest, a stamtąd do pierwszego, obszernego pokoju.Zciany były otynkowane na stiukmarmurowy, wielkie, o dużych szybach okna już wstawione, tylko parkiet jeszcze nie był gotowy.Stolarze, ostrugujący ustawiony pionowo kwadrat, porzucili robotę i pozdejmowawszy tasiemkiprzytrzymujące im włosy, zbliżyli się, aby się przywitać z państwem. To poczekalnia objaśnił Wroński. Tu będzie pult*, stół, szafa i więcej nic. Tutaj, przejdzmy tędy.Nie zbliżaj się do okna przestrzegała Anna próbując, czy farba jużwyschła. Aleksy, farba już jest sucha dodała.Z poczekalni przeszli do korytarza, gdzie Wroński pokazał im urządzenie wentylacyjne wedługnowego systemu.Potem zobaczyli marmurowe wanny i łóżka o specjalnych sprężynach.Dalejobejrzeli jedną po drugiej sale szpitalne, spiżarnie, bielizniarnię, jeszcze dalej piece nowejkonstrukcji, wreszcie taczki, które przeznaczone były do cichego przewożenia po korytarzachpotrzebnych przedmiotów.Widzieli poza tym jeszcze wiele innych rzeczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki