Henryk Sienkiewicz Ogniem i mieczem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rozmaite chorągwie prześcigałysię wzajem w służbie, w wytrwałości na głód, bezsenność, pracę, w męstwie i zaciekło-ści.Przyszło do tego, że trudno było żołnierzy utrzymać na wałach, bo nie poprzestającna obronie darli się do nieprzyjaciela jak rozwścieczeni z głodu wilcy do owczarni.Wewszystkich pułkach panowała jakaś óika wesołość.Kto by wspomniał o poddaniu, roze-�p �y e (z ukr.) ratujcie się.�p t p en en e (łac.) kara, tu B.lp en m: karę.�p t � e iem (łac.) odpoczynek; wieczny odpoczynek, modlitwa za zmarłych.�p t � e (z ��.c e : kołnierz) strój wojskowy ze skóry łosia lub wołu.Ogniem i mieczem 422rwano by go w mgnieniu oka na sztuki. Tu umierać chcemy! powtarzały wszystkieusta.Każdy rozkaz woóa spełniano z błyskawiczną szybkością.Raz zdarzyło się, iż książęprzy objezóie wieczornych�p t � wałów, dosłyszawszy, że ogień chorągwi kwarcianej imie-nia Leszczyńskich słabnie, przyjechał przed żołnierzy i spytał: A czemu to nie strzelacie? Prochy nam wyszły posłaliśmy na zamek po nowe. Tam macie bliżej! rzekł książę ukazując na szańce nieprzyjaciela.Zaledwie skończył, gdy cała chorągiew skoczyła z wałów, rzuciła się biegiem ku nie-przyjacielowi i wpadła jak orkan na szańce.Wybito Kozaków ośnikami, drągami, kolbamimuszkietów, zagwożdżono cztery óiała i po upływie pół goóiny żołnierze, zóiesiątko-wani, ale zwycięscy, wrócili ze znacznym zapasem prochu w beczułkach i rogach myśliw-skich.�ień upływał za dniem.Aprosze�p t t kozackie coraz ciaśniejszym pierścieniem obej-mowały okop i wpierały się weń jak kliny w drzewo.Strzelano już z tak bliska, że nielicząc szturmów, óiesięciu luói spod każdej chorągwi padało óiennie; księża nie moglidochoóić z sakramentami.Oblężeni zasłaniali się wozami, namiotami, skórami, rozwie-szoną oóieżą; w nocy chowano zabitych, góie który legł, ale żywi bili się tym zacięciejna mogiłach wczorajszych towarzyszów�p t u.Chmielnicki szafował krwią swych luói bezmiary, ale każdy szturm nowe tylko, coraz większe przynosił mu w zysku straty.Sam onbył zdumiony oporem; liczył jeno na to, że czas zwątli serca i siły oblężonych jakożczas płynął, ale oni coraz większą okazywali pogardę śmierci.Woóowie dawali przykład żołnierzom.Książę Jeremi sypiał na gołej ziemi u wału;pił gorzałkę i jadł węóone końskie mięso, cierpiąc trudy i zmiany pogody nad pańskiswój stan.Chorąży koronny Koniecpolski i starosta krasnostawski osobiście wiedli pułkina wycieczki; w czasie szturmów stawali bez zbroi w najgęstszym graóie kul.Nawet ciwoóe, którym jak Ostrorogowi brakło wojennego doświadczenia i na którychżołnierz nauczył się patrzeć bez ufności, teraz pod ręką Jeremiego zdawali się w innychzmieniać luói.Stary Firlej i Lanckoroński sypiali również u wałów, a pan Przyjemskiw óień ustawiał óiała, w nocy rył pod ziemią jak kret, kopiąc pod kozackimi mina-mi kontrminy, wysaóając aprosze lub otwierając drogi poóiemne, którymi żołnierzedostawali się jak duchy śmierci mięóy uśpione kozactwo.Na koniec Chmielnicki postanowił spróbować układów, mając tę myśl uboczną, żeprzez ten czas podstępem bęóie mógł czegoś dokonać.Pod wieczór 24 lipca poczęli Ko-zacy wołać z szańców na żołnierzy, aby zaprzestali strzelać.Wysłany Zaporożec oznajmił,iż hetman życzy sobie wióieć starego Zaćwilichowskiego.Po krótkiej naraóie regimen-tarze zgoóili się na propozycję i starzec wyjechał z okopu.Z dala wióiało rycerstwo, jak mu czapkowano w szańcach kozackich, gdyż Zaćwi-lichowski przez krótki czas swego komisarstwa zdołał sobie zjednać szacunek óikiegoZaporoża i sam Chmielnicki go szanował.Strzelanina wtedy ustała.Kozacy aprosza-mi zbliżali się do samego wału; rycerstwo schoóiło ku nim.Obie strony miały się naostrożności, ale nie było nic nieprzyjaznego w tych spotkaniach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki