Little Bentley Instynkt mierci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Właśnie tam byłem.Zauważyłeś, że łazienki na tympiętrze zawsze śmierdzą gorzej niż na innych piętrach?Pewnie przez tego faceta.- Co tu robisz? - zapytał Allan.- Ja tu pracuję.Już zapomniałeś?- Ale co robisz w moim pokoju? Nie widzisz, że jestemzajęty?- Pynchon chce cię widzieć u siebie.Natychmiast.- Czemu nie zadzwonił?- Skąd mam wiedzieć? Może chciał, żebym się do ciebiezgłosił.Kazał mi pracować z tobą nad tym morderstwem.Allan wytrzeszczył na niego oczy.- Zostałeś przeniesiony do zabójstw?- Wypożyczony.- Jezu - jęknął Allan i przeczesał włosy palcami.- Hej - obruszył się Thomasson - nie zaciskaj tak mocnozwieraczy.Nie zamierzam się wpychać na twój teren.Wiesz, że nie lubię takiego poważnego gówna.Pynchonpo prostu myślał, że przyda ci się dziś dodatkowa pararak.Poza tym chyba się obawia, że trochę za bardzo sięzaangażowałeś.- Odchylił się do tyłu i balansowałkrzesłem na dwóch nogach, opierając stopy o krawędzbiurka.- Jeśli dobrze pamiętam, mówiłem ci to samotydzień czy dwa temu.Allan wstał.- Słuchaj, Hank, trafiłem na coś.Nie mam teraz czasu ciwyjaśniać i nie mam czasu na pogawędki z kapitanem.Więc mu powiedz, że mnie nie zastałeś, wyszedłem.- Dopiero mnie przenieśli i już chcesz, żebym cię krył?- Hank, to duża rzecz - odparł Allan tonem serio.Thomasson oparł krzesło z powrotem na wszystkichczterech nogach.Przytaknął ze zrozumieniem.- Okej.- Po rozmowie z Pynchonem zostań tu.Dobrinin kierujeoperacją w terenie i powinien się zameldować ladachwila.Jeśli wyszło coś nowego,zawiadom kapitana i daj mi znać na pager.Jeśli nic niewyszło, każ mu dalej sprawdzać aż do skutku.Zrozumiałeś?- Zrozumiałem.- Thomasson pokręcił głową.- Ale jak tosię skończy, wezmę te zaległe osiem dni urlopu, którezaoszczędziłem, i pojadę do Kalifornii.Poderwę sobielaseczkę na plaży, wypożyczę wielką łódz i zajmę sięwierceniami przybrzeżnymi, kapujesz?- Pojadę z tobą - obiecał Allan.Chwycił marynarkę z wieszaka i naciągnął ją pospieszniew drodze do drzwi.44CATHY WESZAA NA PODJAZD DOMU LAUTER�W -to był znowu dom Lauterów, pomimo nowychlokatorów, pomimo nowych zasłon.Znowu stał się na-wiedzonym domem z jej dzieciństwa, pełnym grozy, bólui śmierci.Zbliżała się do frontowych drzwi.Chodnik zdawał sięrozciągać pod jej stopami, nienaturalnie wydłużony, jaktani efekt specjalny w kiepskim horrorze.SamochódKatriny West nie stał pod domem, wnętrze kryło się zazaciągniętymi zasłonami.Cathy nie miała pojęcia, czyRandy jest w środ-ku.Nie wiedziała, co zrobi, jeśli go tam zastanie.Niewiedziała, co zrobić, jeśli go nie zastanie.Ale musiała znalezć Jimmy'ego.I wiedziała, że żywy czy martwy, on jest w tym domu.Dotarła do frontowych drzwi i zawahała się tylkosekundę, zanim nacisnęła dzwonek.Zastukała głośno.Wstrzymała oddech, jednak ze środka nie dochodziłżaden dzwięk.A jeśli Randy zabrał Jimmy'ego gdzie indziej?Odepchnęła od siebie tę myśl i sięgnęła do klamki.Nacisnęła, lecz drzwi nie ustąpiły.Zamknięte na klucz.Niezrażona, przeszła na tył domu.Tylne drzwi równieżbyły zamknięte na klucz, jak przewidywała; to tymidrzwiami David zakradał się do domu i jeśli Katrina niepofatygowała się zmienić zamków, powinny się otworzyćod mocnego, szybkiego pchnięcia klamki.Rozejrzała się ukradkiem, wytężyła słuch, łowiąc dzwiękiz wnętrza domu, po czym mocno nacisnęła klamkę.Drzwi zagrzechotały, ale się nie otworzyły.Spróbowała jeszcze raz.Nic.Widocznie Katrina zmieniła zamek.Cathy oblizała wargi,wytarła spocone dłonie o dżinsy i znowu pchnęła, tymrazem całym ciężarem ciała.Drzwi otwarły się z głośnym szczęknięciem.Natychmiast zwiększyła czujność.Odstąpiła i czekała najakaś reakcję, lecz w domu nic się nie poruszyło.Panowała cisza.Cathy na wpół świadomie zdawała sobiesprawę, że właśnie przekroczyła granicę pomiędzywykroczeniem a przestępstwem, że wejście do domuoznaczało włamanie z wtargnięciem, ale było jej wszystkojedno.Wolno, po cichu, ostrożnie pchnęła drzwi i weszła dogłównego pokoju.W domu było ciemno, zaciągniętezasłony skutecznie tłumiły blask popołudnia.Cathysklęła się w duchu.Powinna zabrać latarkę.Mogła jeszczewrócić po nią do domu, ale wiedziała, że gdyby takzrobiła, nie wystarczyłoby jej odwagi, żeby ponownie tuprzyjść.Oczy przyzwyczaiły się do półmroku.Dookoła wciążstały pudła, spiętrzone wysoko jedno na drugim, napodłodze walały się różne drobiazgi.Lekko cuchnęłozepsutym jedzeniem.Nadal nie potrafiła wymyślić żadnego planu.Wiedziała, że nie myli się co do Randy'ego, lecz nie miaładowodu.Co mogła zrobić? Zgromadzić poszlaki? Jakieposzlaki? Czy upośledzony dzieciak trzymał w domupamiątki po swoich zbrodniach?A jeśli Randy tu był? Jeśli go spotka? Co wtedy? Czypowinna go zabić? Mogła go zabić, nie czekając nadowód.Mogła zaufać instynktowi i zwyczajnie zadzgaćgo nożem we śnie albo wywabić z domu i przejechaćsamochodem.Ale wiedziała, że nigdy się na coś takiegonie zdobędzie.Chociaż nienawidziła i bała się tegochłopca, nie potrafiła odebrać życia drugiemuczłowiekowi.Zastanawiała się, czy jego matka wiedziała, co on robił.Na pewno wiedziała.Przede wszystkim trzeba znalezć Jimmy'ego.Tylko to sięliczy.Kiedy już go stąd zabierze, policja może przejąćsprawę.Niech wyjaśnią wszystko do końca, mechzałatwią resztę.Powoli ruszyła do przodu, starając się nie hałasować,przestępując przez pudła i torby.Dom mógł przyprawiaćo klaustrofobię, duszny i zatęchły.Słodkawy smródgnijącej żywności przybrał na sile.Cathy próbowaławstrzymać oddech, oddychała nieregularnie, tylko przezusta.Przerażała ją myśl, że dzieciak gdzieś tu jest, czeka wswoim pokoju, trzymając piłkę futbolową i patrzy nasamotny obrazek psa w zamieci.Oblewała się potem.Strach ogarniał ją na samą myśl oRandym Weście.Fakt, że takie wyrafinowane zło ukryłosię w takim topornym ciele, napełniał ją grozą większąniż najgorsze koszmary.Weszła na korytarz i natychmiast zobaczyła, że wszystkiedrzwi są zamknięte: drzwi sypialni, drzwi łazienki.Wkorytarzu było jeszcze ciemniej niż w głównym pokoju.Mięśnie Cathy zesztywniały z napięcia.Powinna zabraćlatarkę.I broń.Zza zamkniętych drzwi po lewej stronie dobiegłostłumione łupnięcie.Podskoczyła, jakby usłyszała strzał.Znieruchomiała.Odgłos się powtórzył.Zupełnie jakbyktoś w pokoju rzucał czymś o ścianę.Piłką?Czy tam był Randy?Aup.Cathy oblizała wargi.%7łałowała, że nie ma przy niejAllana.Gdyby teraz wpadł do tego domu, pewniearesztowałby ją natychmiast i wtrącił do więzienia, alesprawdziłby również, co się kryje za drzwiami i copowoduje te odgłosy.Jak staroświecka, zacofanakobiecina chciała mieć przy sobie mężczyznę.Chciałaznalezć w nim oparcie, pozwolić mu podejmowaćdecyzje, żeby nie musiała się tak cholernie bać.Mogła wytrzymać aresztowanie, mogła wytrzymaćwięzienie.Więzienie jej nie przerażało.Weszła docudzego domu, świadomie popełni-ła przestępstwo, ponieważ wiedziała, żę Randy popełniłznacznie gorsze zbrodnie.Nie bała się, że złamała prawo,że oskarżają o włamanie.Bała się czegoś gorszego.Znacznie gorszego.Zmierci.Morderstwa.Aup [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki